Het ontbijt begint rustig. De schoolkinderen zijn vertrokken en zelfs de vrouw die ons ontbijt verzorgt zei: Pff, die zijn weg. Het is een zeer hartelijke vrouw, die goed Duits spreekt dus goed mee te communiceren. Een mens is net een kameleon, als je ergens aan blootgesteld wordt ga je je vanzelf aanpassen aan je omgeving en lijkt het allemaal niet meer zo heftig als de eerste confrontatie. We wennen heel snel aan de ongezellige hal waar we eten, want het is erg gezellig met onze 4 Duitse reisgenoten aan tafel en het eten is echt goed. Alleen de manier van serveren is hier wat lomp. Op de hotelkamer zijn we nauwelijks en tijdens het douchen in het nauwe hokje denk ik steeds: OMG, wat heb ik het thuis toch goed. Tv kijken doen we niet, dus het schermpje van postzegelformaat scoort geen minpunt. Bovendien is het alle dagen stralend weer, dus als ik mocht kiezen had ik liever een slecht hotel met mooi weer en leuk gezelschap dan een geweldig hotel met regen en irritante tafelgenoten.
Pisa staat op het programma en dit is nog geen uur rijden dus rustig aan vanochtend.
Onderweg op de weg is het weer een drukte van belang. De Italianen rijden over het algemeen erg slecht, geven nooit richting aan, sjezen overal onverwacht tussendoor en als je, zoals wij, de groene route neemt, kom je van alles tegen. Ook in de stad kunnen ze er wat van. De grote pleinen en binnensteden hebben niet speciaal voetpaden en de scooters en brommertjes schieten overal met hoge snelheid tussen alle mensen door. Heel handig manouvrerend, dat wel, maar toch. Ook auto’s die op drukke pleinen 35-45 km rijden zijn geen uitzondering en als er wel een aparte stoep en rijbaan zijn, zijn ze binnen 3 seconden alweer 100 meter verder en in de stad is het een getoeter van jewelste de hele dag door.
Het valt niet mee om een parkeerplaats te vinden in Pisa maar een paar straten verderop hebben we beet. Altijd wel vervelend dat je vooruit parkeergeld moet betalen want dan kun je verkeerd gokken: te snel terug moeten naar de auto of flink teveel betalen. Meestal gaan we een beetje in het midden zitten. Parkeergarages zijn hier niet helaas.
De toren is echt leuk. Staat inderdaad echt behoorlijk scheef. Toen hij in de 12e eeuw werd gebouwd, is er geen rekening gehouden met de ondergrond. Het materiaal was veel te zwaar en nadat de tweede verdieping erop werd gezet is de boel onherstelbaar gaan zakken. Ondanks dat werd er doorgebouwd met kunst- en vliegwerk en probeerden de bouwers hun fout te herstellen door hogere kolommen en bogen aan de weggezakte kant te plaatsen maar er was eigenlijk geen redden meer aan. Ze zijn gewoon doorgegaan met de bedoeling dat de laagste kant wat hoger doorgebouwd kon worden, maar uiteindelijk bleef de toren scheef en konden ze hem niet meer recht krijgen. En zo staat hij er nog steeds bij.
Zelf denk ik dat als de toren goed gebouwd en dus recht was, het nooit zo’n trekpleister had geweest dan nu. Het is gewoon een must om zelf zo’n beroemde foto te maken alsof je hem tegenhoudt. Eerst vonden we het zó afgezaagd, we zeiden dat we dit ECHT NIET gingen doen, maar echt, als je daar bent is is de verleiding te groot om er niet aan mee te doen. Het is ook erg grappig om zo’n precisiefoto te maken en om iedereen in deze stand aan te treffen. Gewoon verstand op nul, principes overboord gooien en je overgeven aan deze gekte.
We zien zelfs mensen dit kunstje met hun benen doen, dus met hun rug op de straat en benen in de lucht, terwijl de fotograaf ook languit op de grond ligt. Erg vermakelijk om te zien. Ik wil het Harm ook voorstellen maar houd wijselijk mijn mond want helaas hebben wij niet altijd dezelfde humor.
We wandelen rond maar gaan de toren niet op. Het is nogal prijzig en we vinden het echt geen € 36,- waard om Pisa van bovenaf te zien.
Terwijl wij met een selfie bezig zijn, worden we plagerig uitgelachen door twee van onze reisgenoten. We babbelen nog wat over Pisa en we worden de Altstadt ingestuurd, want die mogen we niet missen. En ze hebben gelijk. Het is er niet groot maar wel erg gezellig. Jammer dat de parkeermeter om half 4 afloopt, anders hadden we nog wel aangeschoven om wat te gaan drinken.
Het weer wordt steeds lekkerder en als ik dit blij constateer zegt Harm: “Maar morgen regent het heel de dag in Garda, en zondag en maandag is het daar ook slecht weer”.
Bedankt voor de peptalk Harm.
Terug in het hotel zijn we ruim op tijd voor het eten. We pakken vast wat spulletjes in en pikken nog een zonnetje mee op het terrasje op de hoek waar we gisteren ook zaten. Erg veel last van brutale duiven daar en nu we weer een schaaltje chips en nootjes erbij krijgen, vrees ik de toeschouwers weer. Maar voor ons in het parkje is een jongetje vogels aan het voeren met koekjes. Hij heeft er nogal wat bij zich en zo houdt hij mooi de duiven weg bij ons.

Na het eten - het hotel is dan wel slecht maar de kok doet het goed - willen we op onze laatste avond hier nog een uitstapje maken met een treintje waarvan de rails recht naar de top van de berg gaat. Het is hier aan de overkant en onze buurtjes vonden het een aanrader.
Het andere stel, Victoria en Shariff willen ook gaan en zodoende gaan we met z’n viertjes.
Het ritje naar boven is simpel maar erg leuk. Een oud rood wagenstel staat al klaar en gaat over 5 minuten weg. We zijn uitgelaten en vrolijk alle vier. We gaan stijl omhoog en het uitzicht beneden wordt steeds mooier. Nu het avond is, zien we tienduizenden lichtjes branden beneden, wat een sprookjesachtig effect geeft.
Als we uitstappen hebben we een spectaculair panorama uitzicht over Montecatini. En wat is het gezellig boven.....!
Overal terrasjes met sfeerverlichting en het is lastig kiezen waar het het leukst is om wat te gaan drinken.
De conversatie met onze buurtjes gaat in het Duits maar Victoria komt uit Egypte dus dat kan ook in het Engels, wat mij beter afgaat.
We genieten opnieuw. Van de leuke dag, de mooie voorjaarsavond, het fijne gezelschap en de lol die we samen hebben want Shariff is zo gek als een deur, zeker na een scheutje alcohol.
Tijdens de rit in het treintje naar beneden zet hij de boel op stelten in onze coupé en een ouder Italiaans echtpaar, die geen woord buiten de deur spreken, doen gezellig mee.
Soms hoef je niets te zeggen om elkaar te begrijpen!

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis