Zoals gezegd vandaag de hotelwisseling in Toscane.
Afscheid genomen van onze Zuiderbuurtjes en na het ontbijt meteen vertrokken. Twee andere stellen van het hotel, die we ook bij alle maaltijden zagen, doen ook dezelfde reis. Wat gezellig, we zien elkaar vanavond weer.
De verwachtingen zijn hoog want het vorige hotel was bijna perfect. We verwachten dat dit niveau in alle hotels wel gelijkwaardig zal zijn.
Wat kan een mens zich vergissen.....Het binnenkomen was even slikken. Erg oud allemaal, zwaar gedateerd en nogal oubollig, maar niet ongezellig. Bovendien had de vriendelijke Italiaan achter de receptie gelukkig een betere smaak.
Alles is hier groots, klassiek, en óud, in tegenstelling tot het prachtige moderne hotel waar we vandaan kwamen. Daar hadden ze mooie vloeren, een marmeren trappenhuis, gewoon mooi en verzorgd.
We gaan naar onze kamer en in de lift begint het al. De vloer kraakt en de lift komt met een schok op gang. We schieten allebei in de lach van de zenuwen want dit was echt een spannend momentje.
Kamer 306 is een regelrechte aanfluiting. Nog nooit zó’n oud krot gezien. Een bed waar Napoleon misschien nog in geslapen heeft, beddengoed van dezelfde datum, sfeerloos, geen verf op de deuren, een badkamer uit het jaar nul met dito douchekop. Het mag een wonder heten als hier morgenochtend gewoon water uit komt, hahahaha. De riante inloopdouche waar we vanmorgen nog waren, is nu vervangen door een vierkant klein kotje met een schuifdeur vol kalk. Eén centimeter daarnaast staat een wc die er nogal lang over doet eer de vlotter weer volgelopen is.
We zijn niet moeilijk maar echt, dit zou je normaalgesproken zo niet verhuren. Linnen doeken doen dienst als badlaken, ook zoiets.
Uitzicht op de stad? Nou nee, een afbraakpand en wat oude meuk op een opslagplaats, om van een zwembad in de hoteltuin maar te zwijgen, hier had ik stiekem wel een beetje op gehoopt, want daar denk je toch aan als je Toscane zegt? Gelukkig hebben we geen balkon. Ik zou er niet op durven vanwege het gevaar dat het af brak.
Het hele gebouw ademt een uitstraling uit van een oud, streng schoolkamp met zijn granieten vloertegels en lange gangen. Het ruikt ook net als vroeger toen ik op de lagere school zat.
Zo’n gebouw dat ze gebruiken als ze een horrorfilm opnemen zeg maar, met piepende verveloze deuren en krakende vloeren.
We kunnen er eigenlijk wel om lachen, dit is echt iets wat je over 20 jaar nog weet. We gaan de spulletjes uit de auto halen en lopen langs de eetzaal.
Wat we dáár aantreffen!!!!!!
Een giga zaal met ouderwetse tegelvloer, vooroorlogs meubilair en verder niets erin.
We gaan de stad in om een hapje te eten en bestellen om bij te komen van het geheel een lekkere pizza. De pizza’s zijn erg goedkoop en smaken zálig, maar als de rekening komt begrijp ik ineens weer dat de gerechten niet zo duur zijn: in Italië komt er per persoon nog eens € 2,- bij voor je bestek. Helemaal vergeten, en ik maar denken, waar doen ze het van?....Het zonnetje doet zijn best en we hebben een leuke middag in de stad, die maar 5 minuten lopen van het hotel af ligt.
Als we terugkomen voor het avondeten, zien we de bekende Duitse stellen van het vorige hotel ook weer. Gezellig!
En dan stoppen er een paar bussen voor de deur waar een stuk of 65 pubers uitrollen en hier ook komen logeren.
Een hérrie, echt niet meer normaal! Ja wat wil je, die kinderen zijn dol van het opgevouwen zitten heel de dag en worden nu voor onze neus losgelaten.
We begrijpen ineens de lange tafels in de eetzaal.
Het eten zelf is werkelijk lachwekkend.
We doen ons best om er het beste van te maken, wat maar half lukt. We zien er de humor wel van in, dat we nu in een kale ongezellige eetzaal zijn beland en ingesloten zitten tussen tientallen joelende pubers in een holle betegelde ruimte. De sfeer is een mengeling van een kostschool, gevangenis en een schoolkamp, maar zéker niet van een hotelrestaurant.
Gelukkig, daar zijn ook onze Duitse vrienden en met z’n zessen proberen we een gesprek aan te gaan en lachen veel. Iedereen vind het wel een zeer aparte belevenis zoals het hier gaat en niemand loopt te mokken.
Een mevrouw met een stalen karretje loopt tussen de paden door en geeft iedereen een bord soep uit een metalen ketel. Zo van: “Flats” en neerzetten. Daarna krijgen we een kippenpoot met puree. Ook al zulk schoolkampvoer. Tot slot een lekkere punt vlaai met gele pudding en 2 schijven annanas (uit blik, dat dan weer wel).
Tijdens het eten hebben we het uiteraard over onze kamers en liggen allemaal in een deuk.
Mijn dag kan niet meer stuk.

Geschreven door Harm-en-paula.op.reis