Dag 21: donderdag - regenachtig Tokyo

We trokken een regenachtig Tokyo in om een aantal bekende plekken opnieuw te bezoeken. In stijl wilden we onze vakantie afronden, dus kozen we ervoor nog een laatste keer naar de kersenbloesem te kijken, gevolgd door een bezoek aan Shinjuku.

De kersenbloesem vlak bij ons hotel stond bekend om haar opvallende verschijning tussen al het glas, beton en staal. Door de aanhoudende regen oogde het allemaal wat treurig, zeker in vergelijking met de bloesempracht in Beppu. Toch waren er drommen toeristen die vastbesloten overal met een druppelende bloem poseerden — Instagram mag tenslotte niet teleurgesteld worden. De lokale Tokyanen (Tokyisten? Tokyoërs?) lieten zich evenmin tegenhouden: er was een heus festival gaande, en niemand leek zich aan een natte broek te storen.

Grappig als dat mocht zijn, waren we snel door naar Shinjuku.

De ontbrekende souvenirs werden ingeslagen en veiliggesteld. We waren hier niet voor de wolkenkrabbers, pachinkozalen of eindeloze winkelpassages, maar voor een heel andere reden: de bios! We wilden al eerder naar de film in Japan, maar de planning liet het niet toe en veel films zijn nagesynchroniseerd. Gelukkig is de gemiddelde Tokyoër goed thuis in het Engels en vonden we een bioscoop waar de originele versie draaide, met Japanse ondertiteling. Mitch17 was onze keuze.

Wat het meest bij bleef van de film? De aftiteling. In Japan is het de norm dat je blijft zitten tot de volledige film — inclusief de credits — afgelopen is. Een serene discipline waarbij niemand ook maar een spier vertrekt tot het scherm zwart is. Soms vraag je jezelf wel af of dit respect of gehoorzaamheid is. Waarschijnlijk ligt het in het verlengde van elkaar.

Na de succesvolle ramencursus op sojasausbasis hadden we onze laatste portie wel gehad voor deze vakantie. Dus trokken we na de film terug naar Ueno en gingen we teppanyaki eten in de buurt van het hotel. Teppanyaki – letterlijk 'bakken op een ijzeren plaat' – is een Japanse stijl waarbij je je eten aan tafel op een hete plaat bereidt. Iets wat heel Nederland tijdens de feestdagen wel eens doet. We bestelden onze ingrediënten en wilden aan de slag, maar al snel nam een medewerker het vriendelijk van ons over. Even voelden we ons de onbekwame toerist - waren we aan het prutsen? -, maar we konden ontspannen toen bleek dat ze dit bij iedereen deden. Ook bij de lokale Tokyoten.

Quizvraag: hoe heet nu eigenlijk iemand uit Tokyo?
Juist: een Edokko, als je uit een echte 'oude' Tokyo-familie komt. Of een Tōmin, als je gewoon inwoner bent van Tokyo.


Dag 22: vrijdag – zonnig Tokyo

Zoals dat gaat op vakantie: de zon breekt door wanneer je vertrekt. Dus in stijl maakten we nog een laatste wandeling, ditmaal met uv-stralen op onze huid.

Jamila wilde nog een speciaal borsteltje voor haar matcha, ik (Greg) had nog een laatste keukenitem nodig, en voor één cadeau waren we nog niet geslaagd. We doorkruisten drie of vier wijken van Tokyo en vonden uiteindelijk alles wat we zochten. Nu maar hopen dat de ontvangers er ook blij mee zijn.

Bij Shibuya Crossing hebben we nog eens de mensenmassa ervaren: een mierennest van synchroon bewegende individuen, die moeiteloos en zonder botsingen hun weg vinden. Fascinerend én hypnotiserend — alsof Tokyo zelf een soort choreograaf is. Het deuntje van de stoplichten kunnen wij inmiddels wel weer dromen.

’s Middags besloten we terug te keren naar het hotel om al onze spullen te organiseren voor de terugreis en even bij te komen. Morgen hebben wij een zaterdag die maar liefst 32 uur duurt — wie wil dat nou niet? Daarom had de de dag had daar kunnen eindigen, maar dat zou zonde zijn geweest van de tijd die nog resteerde. Daarom bezochten we in de avond het Tokyo Metropolitan Government Building – North en South Tower – twee reusachtige torens in Shinjuku met gratis observatorium. We waren hier in 2018 geweest, en ook nu genoten we op 200 meter hoogte van het uitzicht over de stad. In het donker verandert Tokyo in een zee van lichten die zich tot aan de horizon uitstrekt — een waardige afsluiter van de reis.

Japan, het was weer een geweldige reis. Bedankt!

Tot slot, in stijl: een Japanse haiku.

Fuji glimpsed at last
clouds part for a brief moment
then the train moves on

またね、日本
Tot de volgende keer.

Geschreven door Greg-jamilas.reisverhalen