Vandaag hebben we Fukuoka verlaten, wetende dat het een stad is waar we makkelijk langer hadden kunnen blijven. Dat vinden wij zelf heel positief, want de steden die meer te bieden hebben dan je eerst dacht, zijn vaak de leukste. Onze dagen in Fukuoka werden gekenmerkt door wisselend weer, waardoor we de Yatai-standjes—de beroemde openlucht restaurants van de stad—hebben overgeslagen. Niet getreurd, eten kun je in Japan vrijwel overal, vaak op meerdere verdiepingen in één gebouw. Mits je er binnen durft te stappen om het te ontdekken. Van buiten zie je het namelijk niet altijd!

Iets waar ik (Greg) naar uitkeek en Jamila al over heeft verteld, was het oefenen van mijn Japans. Na onze vorige trip in 2018 had ik de behoefte om me in de taal te verdiepen. Hoewel ik zeker niet elke dag heb geoefend, kan ik me nu in ieder geval verstaanbaar maken. Een praatje maken blijft lastig, want Japanners spreken zachter dan wij gewend zijn. Vaak gaan we na een paar zinnen dan ook over op Engels—voor zover de lokale Japanner dat dan weer spreekt. Er gaat namelijk een gezegde rond: Japanese who speak English, go to Tokyo.

Deze taalbarrière waarin je samen een weg zoekt, maakt het overigens alleen maar leuker. En zolang je maar betaalt voor je koffie (kōhī) of bier (bīru), nemen ze het je echt niet kwalijk dat je hen met grote ogen aankijkt als ze vrolijk Japans tegen je beginnen te praten omdat je zelf de conversatie begon. Sumimasen, eigo o hanasemasu ka (Sorry, spreek je Engels)?

Kumamoto: het eiland van Kumamon

De reis zet zich door naar Kumamoto, wat zich vertaalt naar ‘oorsprong van de beer’. Dit zie je niet terug in echte beren in de stad, zoals in Bern (Zwitserland), maar wél in Kumamon, de wereldberoemde mascotte van de regio. Buiten Japan is hij vooral bekend als meme, maar in Kumamoto zelf kom je hem letterlijk overal tegen: van het station tot historische trekpleisters. Geen wonder dat sommige inwoners hun stad spottend Kumamon-to noemen—het eiland van Kumamon.

We slapen in het Ref Vessel Hotel, een net hotel zonder poespas, maar met een bijzondere locatie: midden in een arcade (overdekt winkelcentrum), omringd door Pachinko-hallen. Dit zijn gokhallen met felle flitsende kleuren en gekmakende geluiden. Omdat we te vroeg waren om in te checken, brachten we eerst onze bagage weg en liepen we rechtstreeks naar het Kumamoto-kasteel.

Kumamoto-kasteel: modern en historisch tegelijk

Kumamoto-kasteel is een van de drie grote kastelen van Japan en werd gebouwd in de 17e eeuw. Waar het kasteel van Himeji (welke we met onze vorige trip hebben bezocht) grotendeels intact is gebleven, heeft Kumamoto-kasteel een ruigere geschiedenis: branden, aardbevingen en oorlogen hebben het zwaar getroffen. De meest recente schade komt uit 2016, toen een zware aardbeving delen van het kasteel verwoestte.

Het effect hiervan is dat het kasteel en de omgeving continu worden gerestaureerd. Binnen is het verrassend modern. Zo modern dat bij een volgende aardbeving het kasteel wel eens de veiligste plek in de regio zou kunnen zijn. Jamila hielp ook een handje mee in de ondersteuning... zie foto.

Wat opvalt, is dat het kasteel bijna was gesloopt. Net als bij Himeji waren er plannen om het gebouw te laten verdwijnen omdat het onderhoud te duur zou zijn. Japan staat erom bekend hele wijken te slopen voor nieuwbouw en ontwikkeling. Gelukkig is het kasteel behouden en wordt er veel geld geïnvesteerd in restauratie—met dank aan de toeristen. Jammer dat we in Bergen op Zoom niet hetzelfde hebben gedaan. Een middeleeuwse stadsmuur had ik best cool gevonden.

Kumamoto-ramen: een knoflookrijke verrassing

Ook Kumamoto heeft zijn eigen ramen variant van de Tonkotsu-ramen, maar met een dikkere bouillon en een flinke dosis knoflookolie. Wij hebben het getest... de uiteindelijke winnaar durven we nog niet te kiezen, maar de bouillon beviel ons in ieder geval beter dan die van Fukuoka.

Basashi: rauw paardenvlees

’s Avonds maakten we een wandeling door de stad, op zoek naar Basashi. Dit is rauw paardenvlees, geserveerd zoals sushi. Kumamoto staat hier bekend om, maar wij ontdekten het al in Tokyo tijdens onze vorige reis. Toen waren we zo onder de indruk dat we in Nederland probeerden iets vergelijkbaars te vinden. Dat bleek lastig: in Limburg kun je nog wel paardenvlees krijgen, maar dat is meestal bedoeld voor stoofgerechten en wordt afgeraden om rauw te eten. De paarden zijn vaak oud, ziek geweest of geïmporteerd uit Oost-Europa zonder duidelijke herkomst. Sinds die ontdekking ben ik ook gestopt met zuurvlees maken van paardenvlees van de markt…

In Kumamoto was het gelukkig wél goed geregeld. Na Basashi in verschillende varianten te hebben geproefd, sloten we de avond af met een dessert van zoete aardappel, rodebonenpasta en deeg.

Morgen gaan we een auto huren en misschien nog naar de lokale onsen van het hotel. Kumamoto heeft ons verrast, dus wie weet wat we nog meer tegenkomen.

Geschreven door Greg-jamilas.reisverhalen