Helemaal gebroken werden we 's ochtends wakker. Wat een warme nacht. Nu we vroeg wakker waren zijn we ook meteen gaan opfrissen, aankleden en inpakken, zodat we bij tijds het park in konden en zo de ergste warmte voor zouden zijn. In de middag zouden we naar de Mammoth Lakes vertrekken, ongeveer 3,5 uur rijden. In het enige nabije restaurant van de ranch, deze direct bij de ingang en waar we de avond ervoor ook hadden gegeten, hebben we ontbeten. Het ging er allemaal niet best in, totaal geen trek. In het naast gelegen winkeltje hebben we water gekocht en wat repen. We gingen immers Death Valley in, dan moet je goed voorbereidt zijn!
Omdat we niet heel veel tijd hadden voor Death Valley hebben we vooraf een keuze gemaakt uit de verschillende bezienswaardigheden, als je daar al van kunt spreken, want het park Death Valley is als geheel natuurlijk al een bezienswaardigheid. Opnieuw werden we die ochtend overdonderd door de natuur, die hier, weer op een totaal andere manier, haar schoonheid ten toon stelde.
Als eerste zijn we naar het Badwater Basin gereden. Dit is het laagste punt van Amerika waar je over een enorme zoutvlakte kunt lopen. Ook ligt er een klein zout meertje naast waar slechts een enkel diertje in leeft, de Death Valley pupfish. Vanaf dit punt kijk je over een grote uitgestrekte vlakte heen, met daarom heen niets meer dan gebergten. Vanaf het basin zijn we een kijkje gaan nemen bij de Devil's Golf Course, een grote vlakte met opkruiend zout. Door de wind en regen zijn er allerlei zoutpilaren en zoutholtes ontstaan. Het leek net een omgeploegd stuk land. De vlakte kreeg zijn naam, omdat, vanwege zijn extreme textuur, alleen de duivel er golf kan spelen.
Vervolgens zijn we via de Artist Drive naar het Artist Palette gereden. Langs deze route kwamen we gebergten tegen met allerlei verschillende kleuren zoals geel, rood, bruin, groen, oranje, roze en paars! Deze verkleuringen zijn het gevolg van een oxidatieproces van verschillende soorten metalen. Werkelijk prachtig!
Voordat we naar Mammoth Lakes zouden vertrekken wilden we ook nog graag een van de gohsttowns in Death Valley bekijken. Iets uit onze route, maar nog prima te berijden, lag de ghosttown Rhyolite, de grootste, waar op zijn piek, tussen 1905 en 1911, ooit 10.000 mensen hebben gewoon. Het stadje is ooit in een rap tempo erg welvarend geworden door de vondst van quartz. De financiële crisis van 1907 heeft grote gevolgen gehad, daar waar het bestaan van het stadje volledig afhankelijk was van de productie van quartz. Deze liep steeds meer terug, mensen verdwenen en in 1916 is uiteindelijk water en elektriciteit afgesloten in de stad. Je kunt nu door een gedeelte van de stad heenrijden. Om ons heen zagen we ruïnes van onder andere het bankgebouw, de gevangenis en de school. Daar waar huizen hebben gestaan zie je overal metaalresten, sommige duidelijk herkenbaar als een gasfornuis. Er staat ook een volledig gerestaureerd gebouw, het zogenaamde Bottle house. Paramount pictures zou deze in 1925 hebben opgeknapt. Wij vonden het erg indrukwekkend en soms zelfs echt een beetje spookachtig om er rond te rijden. Misschien was het de spanning, maar ik moest net als gister opnieuw enorm plassen. Nu hebben ze in de natuurparken waar wij zijn geweest veelal alleen van die hele vreemde toiletten waar je in een diep gat in de grond je behoefte moet doen. Er wordt niks doorgespoeld. Raad dan maar eens hoe dat ruikt als je daar boven hangt. Nu er opnieuw alleen zo'n beerput te vinden was, zat er niks anders op: gatje in de woestijn en laten lopen. Een voordeel, er is geen mens in de wijde verte te bekennen. Ik moet alleen niet raar opkijken als er over een aantal weken een vreemd beestje uit mijn broek komt kruipen.
Vanuit Rhyolite zijn we op weg gegaan naar Mammoth Lakes. Omdat we nog moesten lunchen zijn we in een van de kleine stadjes waar we doorheen kwamen een broodje gaan halen bij de Subway. Wat waren we in een troosteloos oord beland! De veelal lage gebouwen leken wel klakkeloos neergekwakt en in de meeste gevallen omringt met heel veel troep. Om de drie meter verscheen er weer een autogarage. Plotseling hield het op, was er even niks en toen stond er een geheel nieuw complex, waar ook de Subway in te vinden was. Heel raar allemaal. In de auto hebben we ons broodje, een gedeelde footlong Turkey Bacon Advocado, opgegeten. In eerste instantie bestond de rest van de route uit een relatief vlakke omgeving. Daar waar eerst nog alles overwegend zand betrof zagen we nu ook geleidelijk meer groen verschijnen in het landschap. Ook begon de temperatuur aanzienlijk af te zwakken, van ongeveer 45 graden in Death Valley, tot 30 graden halverwege de route naar Mammoth Lakes. Het vervolg van de route liep overwegend door een prachtig berglandschap, de weg kronkelend en regelmatig met flinke 'Dip's' (steile afdalingen). Hier weer een totaal andere omgeving dan in Death Valley, maar op zichzelf uitzonderlijk mooi! Op het moment dat we de hoge grijze gebergten konden waarnemen kwamen we in de buurt van Mammoth Lakes. Het laatste stuk overwegend plat, maar enorm groen, leidde ons in de richting van het Europees aandoende stadje midden in een met dennenbomen begroeid berggebied, waar in de wintermaanden volop wordt geskied. Ons hotel, The Alpenhof Lodge, is in de steil van een Zwitserse chalet gebouwd en doet gemoedelijk aan. Bij aankomst is het zo'n 21 graden in Mammoth Lakes. Wat een verandering met onze vorige drie bestemmingen! Nadat we waren ingecheckt, onze bagage in de kamer hadden gezet en een warmere outfit hadden aangetrokken, besloten we op zoek te gaan naar een restaurant. Het was inmiddels 18.00 uur 's avonds. We zijn die avond gaan eten bij restaurant 'Rafters'. Ik denk niet zozeer vanwege het eten wat ze er serveerde, maar meer nog om de minigolf baan die er naast gelegen was. Na het eten was de match een feit. De winnaar zou naar huis gaan met het vooruitzicht op een kriebeltje! In eerste instantie was ik een beetje huiverig, gezien het feit dat ik bijna nooit win van Bas. Toch deed een innerlijk gevoel mij de moed vinden er voor te gaan! De stokken, balletjes (een blauwe en een roze), scoringsformulier en minipotlood waren in handen. Het spel kon beginnen! Ik weet niet wat het is geweest, maar laten we het simpelweg houden op een aangeboren minigolf gave, want binnen de kortste tijd had ik Bassie te grazen. Die naarmate het spel vorderde steeds gefrustreerder werd en hierdoor nog ongecontroleerder ging meppen. De einduitslag mag duidelijk zijn: Floorie was the winner!
Bij terugkomst op de kamer hebben we eerst beiden gedoucht en wat kleding gewassen vooraleer ik mijn kriebeltje ging innen. Dat innen was van korte duur, daar waar wij beiden plots erg last kregen van onze spijsvertering! Gelukkig is het overwegend gebleven bij heel veel gas, maar beroerd waren we allerminst. Mogelijk waren we ook wat beroerd door de grote temperatuursveranderingen en vermoeidheid die de laatste dagen wat begint op te spelen. Er is maar zoveel moois wat een mens kan verwerken ;)

Geschreven door FloorenBas