Vandaag zijn we naar de Grand Canyon vertrokken, een trip van ongeveer 2 uur.
Al een aantal dagen had ik last van een licht onaangenaam gevoel in mijn blaas en bij het plassen. Hoewel ik dit herken als een eventuele blaasontsteking was het nog niet zo erg dat ik er iets mee moest van mezelf. Tot vanmorgen. Het vervelende gevoel was duidelijker aanwezig. Ik ben direct veel meer gaan drinken en besloot cranberrycapsules te halen. Omdat we toch een van de t-shirts van Bas moesten ruilen, kon ik dit doen bij de naastgelegen vitaminestore. De winkels lagen mooi op de route, dus het zou ook geen extra tijd kosten, als dat al uitmaakte. Gelukkig voelde ik me er verder niet ziek van en heb ik die ochtend meteen een cranberrycapsule genomen. Na het bezoek aan de winkels besefte Bas zich ineens dat we helemaal niet uitgecheckt hadden! Konden we de 20 minuten die we al gereden hadden weer terug. Balen, omdat we graag op tijd in de Grand Canyon wilde zijn om naar het 'Ooh Aah point' te lopen, zoals Mike ons getipt had.
We besloten dan maar onze lunch bij een supermarkt te gaan halen om vervolgens zonder tussenstop onze weg te kunnen vervolgen naar de Grand Canyon. De weg er naartoe was bij de start erg indrukwekkend. Zo hebben we nog een stop gemaakt in Oak Creek Canyon waar je vanuit een vistapoint een prachtig uitzicht had op met dennenbomen begroeide gebergten. De rest van de route naar de Grand Canyon was opvallend saai en plat. Na het zien van de Red Rocks in Sedona, verwacht je ook nu rode gebergten. Echter is de Grand Canyon natuurlijk een enorme vallei en hierdoor vanaf een afstand niet te zien. Rond half 2 bereikte we het hotel The Red Feather Lodge, ongeveer 10 kilometer vanaf de Canyon, dus ook hier nog niks te zien. Ook dit hotel was weer prima. Nette kamers met een basic inrichting. Na het inchecken zijn we naar het National Geographic Visitor Centre gelopen op 5 minuten afstand van ons hotel. Hier konden we de entreekaart kopen voor het park en kaartjes voor de IMAX film over de Grand Canyon, welke in hetzelfde gebouw getoond werd. We besloten dit eerst te doen en vervolgens naar het park te vertrekken, zodat we er 's avonds naar de zonsondergang konden kijken. De film was erg indrukwekkend. Deze krijg je te zien op een enorm scherm welke zich uitstrekt van vloer tot een 20 meter hoog plafond. Hierdoor zit je er volledig in en heb je het gevoel alsof je er zelf bent. In de film tonen ze de ontdekking van de Canyon. Je ziet prachtige beelden van de rotspartijen en de wilde rivieren die door de vallei stromen. Natuurlijk wilde we dit alles ook graag in het echt aanschouwen, dus zijn we na de film direct met de auto richting park gereden. Hier hebben we bij het Visitor point onze auto geparkeerd en konden we via een shuttlebus naar verschillende uitkijkpunten of startpunten van trails gebracht worden. Wij gingen voor het startpunt van de trail richting het 'Ooh Aah point'. Pas wanneer je zo'n punt bereikte met de bus had je eindelijk zicht op de Grand Canyon. Jeetje wat bizar was dat! Daar waar de grond met begroeiing plotseling ophoudt begint de steile klif en kijk je uit over een enorme vallei vol met kloven, gebergten begroeid met dennenbomen en deze die onbegroeid waren toonde verschillende soorten gesteenten waarmee ze zijn opgebouwd. De vele foto's die we van dit natuurwonder hebben genomen, doen maar weinig recht aan zijn schoonheid. Deze ervaar je pas echt als je er staat. Toen we over de eerste verwondering heen waren besefte we pas dat we helemaal bij het verkeerde punt uit waren gestapt om bij het Ooh Aah point te kunnen komen. Omdat de bus er al weer aan kwam (deze vertrekken elke 15 minuten) zijn we er snel weer ingesprongen. In de bus komen we erachter dat we het tasje en de lensdop van de fotocamera hebben laten liggen! Hier baalden we stevig van, omdat we steeds minder tijd hadden om de trail te kunnen lopen en aansluitend de zonsondergang te kunnen zien. Er zat niks anders op dan helemaal terug naar het eerste punt waar we uitgestapt waren. Hiervoor moesten we in een andere bus overstappen, wat alleen bij het Visitor point kan. Gelukkig lag het tasje er nog, maar moesten we wel besluiten om de trail naar de volgende ochtend te verplaatsen. Achteraf weten we dat het evengoed niet haalbaar was, aangezien de trail een flink zware wandeling betrof, waar we met gemak over een afstand van 2,5 km, 1,5 uur hebben gedaan.
Nu we nog wel wat tijd over hadden voor de zonsondergang (19.40 uur) zijn we bij een ander uitkijkpunt uitgestapt, om hier, vanuit een ander gezichtspunt de Grand Canyon te kunnen bewonderen. Rond 19.00 uur hebben we de shuttle naar de gewenste plek gepakt waar we de zonsondergang zouden bekijken. Vanzelfsprekend bij zo'n grote toeristische trekpleister als de Canyon ben je dan niet de enige. Alle mogelijke plekjes langs de rand waren bezet. Wij hadden ook een mooi plekje weten te bemachtigen op een van de vele rotspartijen. De volgende 40 minuten zagen we de zon langzaam achter de vallei wegzakken. Hoewel het uitzicht van zichzelf natuurlijk al spectaculair is, evenals een zonsondergang, hadden wij meer van deze specifieke zonsondergang verwacht. Zo dachten wij dat de kleuren van de Canyon duidelijk mee zouden veranderen met het ondergaan van de zon, maar dit bleef helaas uit. Toch hebben we er erg van genoten en had het moment zelfs iets mystieks over zich, vooral toen het plots met flarden hard begon te waaien.
De zon was uiteindelijk nog niet koud onder toen de aandacht van het publiek plotseling rap verschoof naar de aanwezigheid van een groot hert in de struiken. Ineens stond iedereen druk het beest te fotograferen of ze van hun leven nog nooit een dier gezien hadden en achter hen toonde de zon haar laatste stralen, waarna ze de prachtige Canyon in een voorlopig donkere deken wikkelde.
Het was al later op de avond toen we terugkeerde in de buurt van het hotel. We moesten nog eten, dus zijn op zoek gegaan naar een restaurant. We kwamen terecht bij het restaurant van een luxe hotel, echter bleek er achteraf niks luxe aan zowel de bediening als het eten. Ten eerste was een derderangs cowboy druk bezig iedereen het restaurant uit te jagen met zijn gepingel op een gitaartje. Daarnaast werden we bediend door Kevin, die het zichtbaar heel zwaar had met zijn baan als ober. We moesten telkens heel lang wachten, er werd niet gevraagd of wij nog een dessert wilden na afloop en uiteindelijk stonden we te wapperen met de rekening om maar te mogen betalen. Zonder een bijna verplichte "tip" te hebben achtergelaten zijn we terug gegaan naar het hotel.

Geschreven door FloorenBas