Het weer: Zonnig
Temperatuur: 35 graden
Miles stand einde van de dag:

Jeetje wat een nacht. We lagen nog net goed en wel in bed en toen begon het toch te waaien. Niet te geloven! s ‘Ochtends waaide het nog flink, dus het was ff een gedoe met de tent afbreken.

We halen een kop koffie en gaan daarna ontbijten. We eten wat brood en het laatste stuk Bumbleberry Pie. Ach, we gaan flink lopen dus dat mag wel deze keer. Hebben we genoeg energie. En jeetje dat hadden we bleek achteraf wel nodig.

We parkeren de auto op de parkeerplaats en nemen de shuttle bus naar Weeping Rock waar ook het beginpunt is van de Observation Point Trail. Het is best druk (ten opzichte van normaal) op deze trail nu Angels Landing gesloten is, omdat het pad onbegaanbaar is door een flash flood (dacht ik) vorige maand. Degenen die dus wat uitdaging zoeken lopen nu dus de Observation Point Trail.

De trail begint al goed. Je maakt het eerste stuk al een flinke klim omhoog, daarna heb je een combinatie van makkelijk begaanbare paden tot zand en stenen paden. En van een rotsachtige omgeving tot een omgeving met lichtgrijze bergen, gele rotsen en rode bergen. Op een bepaald stuk tussen de bergen zien we een kolibrie. Een stuk verder is de omgeving net een aangelegde woestijntuin. Heel divers en je kijkt je ogen uit. Het laatste half uur is echt afzien en op verstand doorlopen. Inmiddels is het ook bloedheet. Onderweg wordt je bemoedigend aangesproken door mensen die weer op de weg terug zijn. Ze weten hoe moeilijk het je nu hebt.

Maar eenmaal op de top. Man, wat is dat fantastisch!! Alles is weer vergeten. We knippen foto’s, filmen een stukje en pauzeren even voor we weer gaan dalen. Op de weg terug nog even flink genieten. Nu moedigen wij mensen aan. Het dalen is op zich ook best pittig. Op de heenweg is het meer je conditie dat op de proef gesteld wordt. Terug zijn dat je beenspieren en knieën. Dat wordt spierpijn morgen ben ik bang.

Eenmaal onder trots dat we het toch maar geflikt hebben. Vanwege mijn Hashimoto was het best pittig, maar goed ik knal altijd door op verstand. Degenen die me kennen weten dat inmiddels wel :-). Voor de hike staat 6 uur en we hebben hem in 3.5 uur gedaan.

We lopen nog heel even de korte trail naar Weeping Rock. Een rots waar het water uitsijpeld als een kleine straaltjes water en de wanden ook begroeit zijn. Mooi, maar het valt in het niet bij wat we net gedaan hebben.

We halen weer koffie bij Perks en lopen terug naar de auto. Die we even niet kunnen vinden. Inmiddels staat natuurlijk die hele parkeerplaats vol en waren vergeten het nummer van de parkeer te onthouden. Dom! Maar we vinden hem en gaan lunchen. Vlakbij de auto staat een picknicktafel in de schaduw. Dus even bergschoenen uit slippers aan en even bijkomen.

Na de lunch rijden we naar Bryce Canyon NP. Op de weg er naartoe komen we op een stuk weg met allemaal dood gereden herten. Ik tel er zeker 15 op niet zo’n heel lang stuk. Ik herinner me ineens de blog van Jack en Marion (familie) dat Lieke zo van streek was door allemaal dode dieren langs de weg. Ik durf te wedden dat dit hier was.

Voor we naar Ruby’s Inn rijden gaan we nog even langs een lokale winkel genaamd Joe’s om nieuw ijs te halen voor in de koelbox, pizza en ranch smaak Pringles en kampvuurhout.

We rijden naar Ruby’s Inn en checken in. Het slot van onze cabin (nummer 1) is stuk, maar dat geeft niet. We laten de waardevolle spullen wel in de auto als we weg zijn. We ruimen de auto uit en richten alles in. De tekeningen van Mila zetten we bij het raam. De cabin is echt erg gezellig en helemaal van hout.

Het is nog licht, dus we besluiten naar Sunset Point en Inspiration Point te rijden. We zijn wel benieuwd naar die hoodoos van Bryce Canyon. We hebben er nog geen gezien. Op Sunset Point aangekomen begint de zon al onder te gaan. Die hoodoos zijn erg apart om te zien. Er is verderop een bosbrandje, dus het is wat rokerig in de verte. We rijden naar Inspiration Point, maar het is al langzaam donker aan het worden en we zijn moe. We blijven er niet lang.

Tja, eerste indruk. We weten het niet. Ik wist dat de meningen verdeeld waren en je team Bryce en team Zion hebt. Ik denk dat wij toch meer team Zion zijn. We zullen het zien als we morgen er doorheen gaan wandelen.

We gaan eten bij de Cowboy Ranch en nemen een hamburger van free range Buffalo. Jules neemt een Apricot Hefeweizen. Ik hou het bij het glas water met ijs dat we al kregen en neem een paar slokjes van de weizen. Het smaakt ons goed!

Na het eten rijden we terug naar de cabin. We gaan snel douchen en dan naar bed. Morgen weer een hike op de planning.

Geschreven door Familie-J-on-the-way