19augustus. We gaan de grens over naar Turkmenistan. Eerst uit Oezbekistan. Dat verliep normaal en snel. Dan doorrijden door niemandsland naar Turkmenistan. Daar aan gekomen moesten we wel bij vier loketten zijn, om alle formaliteiten te regelen. Eigenlijk verliep alles voorspoedig, totdat de honden door de douane moesten, dat gaf problemen. Deze mensen vinden honden onrein en durven er niet aan te komen, laat staan ze kontroleren op ziektes of wat dan ook. Bij een persoon ging de vrachtwagen open, komt daarheen kop van een rottweiler naar buiten, van schrik viel er een militair in de smeerput, waar je met de auto op moet om te kontroleren. Natuurlijk liggen wij weer in een deuk, maar goed dat ze dat niet hebben gezien. Haha je kan maar ergens lol om hebben. Ze waren zo geschrokken dat we meteen door konden. In 1985 werd Niyazov de dictator van Turkmenistan, als leider van de communistische partij. Tijdens zijn regerings periode ging het in dit land economisch prima, hij exporteerde ieder jaar 2 tot 4 miljard dollar aan fossiele brandstoffen en was daarmee de rijkste voormalige Sovjetstaat. Hij gaf zijn onderdanen 10 jaar lang gratis gas, water, electra en tafelzout. Toen de president om gezondheidsredenen moest stoppen met roken, kreeg het hele land dit verbod op gelegd. Hij had een hekel aan de geur van honden, dus alle honden werden verbannen. Omdat hij steeds meer vreemde beleidsmaatregelen nam, zoals theater vermaak, make-up voor dames, dat werd verboden stelde hij een wet in dat geen enkele man een baard mocht dragen en dat playbacken verboden werd. Voor ons is Turkmenistan een doorreisland om in Iran te komen. We reizen door de woestijn en slapen bij een gaskrater. Heel indrukwekkend om te zien dat de krater dag en nacht brand al 48 jaar lang. Vooral in het donker is het mooi om de kleuren te zien. Tijdens het boren vonden geologen per ongeluk een ondergrondse grot gevuld met aardgas. De grond onder de boortoren stortte in, waardoor er wen groot gat ontstond. De oplossing was het aansteken en het gas op te branden, maar nu brand het nog steeds. De volgende stop in de woestijn is een sink-hole, ook een gaskrater gevuld met water. Wat minder spectaculair maar de kleur van het water is smaragd-groen. Op 21 augustus komen we in Ashgabat de hoofdstad van Turkmenistan aan. Ook wel de witte stad genoemd. Het is er brandschoon en is zeer modern. Het is gebouwd van wit marmer. Witte paleizen met gouden koepels, gemanicuurde parken. In vergelijk met andere delen van het land is het werkelijk bizar wat je ziet. Je mag er niets, geen foto’s maken en voor je Ashgabad in rijdt moet je eerst je auto wassen. Wij blijven daar tot 23 augustus dan gaan we de grens over naar Iran. Die avond is het restjes alcohol op maken want Iran is een alcohol vrij land. Tot het volgende verhaal Groetjes van Bert en Dini.

Geschreven door Dini.zijderoute.2019