Vandaag 22 juli gaan we China uit. We vertrekken om zes uur in de ochtend. Wij weer voor het eerst met de groep. We hebben het lastig en verliezen Ze gelijk uit het oog. Er rijden nog 2 campers achter ons die ook verkeerd rijden. We moeten van de weg af en omdraaien om ze weer in te halen. Dat beloofd wat. Dan komen we aan de grens om acht uur. De grens dicht. Ze hebben een vergadering. Wachten dus. Nu is het drie uur in de middag. Nog steeds wachten. We moeten nog door de autoscan en dan door de border. Nog steeds wachten.Het is nu 15.00uur er moeten er nog 6 door de autoscan. Na een uur is eindelijk iedereen geweest. Weer wachten op de uitslag. Na een half uur moest er een opnieuw in de scan. Toen kwamen er de hoge officieren aan te pas. Een moest heel zijn auto leeg halen, zij hadden iets gezien op de scan, daar moesten zij meer van weten. Iedereen wilde wel zien wat daar uit de auto kwam dat op een handgranaat moest lijken. Ze konden ook nog aanwijzen waar het zat. Hoe meer er uit de auto kwam, hoe meer belangstelling van iedereen. De bedden werden verschoven en ja hoor dat was het dan., een rekje eieren stond er onder het bed, zodat ze niet kapot zouden gaan. Iedereen ligt in een deuk de hoge pieten waten zo verdwenen en wij mochten door naar het volgende kantoor om uit China te kunnen. Het is inmiddels vier uur in de middag en wij staan er al vanaf acht uur in de morgen. Nu het officiële kantoor om de papieren in orde te maken. Je houdt het niet voor mogelijk, maar ieder moet zijn telefoon inleveren om de foto’s na te kijken. Bert ook, hij heeft een Nokia waar je alleen me kan sms en. Iedereen weer in een deuk. Hij gaf er ook het snoer bij om op te laden. De mijne was ook leeg. Maar bij andere hebben ze er foto’s van af gehaald. Er is dus nog steeds censuur. Uiteindelijk konden we om vijf uur vertrekken naar de grens ongeveer 60 km. Rijden over slecht wegdek. Wij kwamen om negen uur daar aan. Het was al donker, maar het ging redelijk snel. Meteen na de grens gingen we parkeren en slapen. Maar na een half uur werd iedereen uit bed gelicht, we moesten vertrekken. Iedereen weer aan het rijden wat denk je we kwamen uit aan de Kirgizië grens. Het was half elf. Meteen met je paspoort naar binnen, maar ja, iedereen had al zo’n beetje in bed gelegen. Ik ook, en was dus in mijn pyjama naar binnen gegaan. Grote hilariteit natuurlijk. Zelf de soldaten konden er wel om lachen. Na veel lol gemaakt te hebben was iedereen van stempels voorzien en konden wij eindelijk een slaapplaats zoeken. Bij het pompstation. We hebben heerlijk geslapen. Het was een lange dag van half vijf in de morgen tot half twaalf in de avond. Iedereen was kapot. Maar toch een weer leuk om mee te maken. Deze keer geen foto’s, je mag in het grensgebied en aan de grens geen foto’s maken. Groeten van Bert en Dini uit Kirgizië.

Geschreven door Dini.zijderoute.2019