Om zeven uur vertrekken wij in konvooi naar de grens van Kazachstan. We rijden op een weg, die je eigenlijk geen weg kan noemen. Kuilen, gaten, gesmolten teer, diepe sporen. Wij slingeren van lings naar rechts om maar alles te ontwijken en niet te blijven steken. Het is 75 km. We kwamen om half twee aan bij de grens. Eerst uit Rusland, dan Kazachstan in. Eenmaal daar aan gekomen, moesten we naar een hokje om een papiertje te halen, waar je je persoonlijke gegevens in moest vullen. Toen nog een vodje om de gegevens van de auto in te vullen. We stan netjes te wachten. Er gebeurd niets. Wel alle personenauto’s reden af en aan. Nog steeds staan wij daar. Maar wij hadden twee overland trucks bij ons. Het idee is geboren. We zetten deze vooraan en wij netjes in twee rijen er achter. Er kon dus niemand meer door. Nog steeds niets. Er kwamen een paar soldaten, die lieten 4 van ons door. De rest noest blijven staan. Alle afgannen gingen voor onze campers staan. We konden geen kant op. Toen de 4 auto’s er door waren, mochten er weer 4 door. Alle auto’s die ze voor ons hadden gezet moesten plaats maken. Het was zo spannend om te zien. Het leek wel een razzia. Een ander ding was, we wilden geen schade oplopen. Het stond helemaal vast. Uit eindelijk gaat iedereen toch aan de kant en mochten wij erdoor. Het was zo mooi om te zien, wat er allemaal niet gebeurd aan zo’n grens. Je geloofd je eigen ogen niet. Ik moest eerst, omdat ik de eigenaar ben. Je staat voor een hokje dat bijna uit elkaar valt. Je geeft alles af dan moet je een meter achter uit gaan staan. Op een afstandje sta je dan te kijken tot ze je na een half uur weer roepen en vragen of je geweren bij je hebt. Lachen hoor. Natuurlijk niet. Toen kreeg je hè spullen weer. Zo ging dat bij iedereen. Om half zes was ieder er door een konden wij richting Oral rijden voor de overnachting. We kwamen daar aan om half negen. Een lange dag dus. Maar wel heel veel plezier gehad. Nu onderweg naar Aktoba voor de overnachting.

Geschreven door Dini.zijderoute.2019