Nou, nou, nou, wat we vandaag allemaal meegemaakt hebben. Vanmorgen natuurlijk eerst de boel in orde gemaakt om te vertrekken. Gauw nog geprobeerd een stukje te fietsen maar de weg die we wilden nemen was al gauw te steil dus dan maar naar het dorp om nog wat fris en helder water te kopen en een overheerlijk kopje koffie te nemen op een minder gezellig terrasje langs de hoofdweg in het dorp. Maar goed, ik kan dan tenminste legaal gebruik maken van hun toilet. Ook nog wat brood gekocht bij de bakker en uiteindelijk gingen we dan op weg. We wilden toch nog naar het noord-westen van Extremadura. Hoewel de campings, laat staan de camperplaatsen, daar schaars zijn gingen we toch die kant op. Het was weer een erg mooie dag. En wat een schoonheid van een natuur was er te zien. Op een kaart zagen we dat in Graija de Granadille een informatieteken stond dus wij snel op weg want alles sluit zo een beetje om 14:00 uur. De navigatie stuurde mij over wegen waar volgens mij nog nooit iemand met een camper gereden had. We moesten zelfs over een wildroosten en die was zo smal dat er maar 5 centimeter ruimte aan weerszijden van de spiegels was. En verderop, waar de navigatie ons vertelde dat we daar de weg weer opkonden moesten we eerst een hek openmaken om op die weg te komen. Wat een toestand. Eenmaal aangekomen in die plaats stuurde Freek, zo noemen we onze navigatiestem, ons door steegjes waar je met een step nog niet doorheen kon komen. Coby is toen uitgestapt en heeft om 13:55 uur geprobeerd de informatie te voet te bereiken. Ik reed achteruit, ja achteruit want keren was geen optie, terug naar de bredere straat waar ik op Coby zou wachten. Plotseling zag ik een gebouw wat leek op een informatiebron. Helaas was dat het niet. De Spanjaarden spreken echt geen woord buiten hun eigen grenzen dus was communicatie alweer lastig. In de tussentijd was Coby teruggekomen en vond mij niet bij de camper. Ze schrok nogal omdat de camper niet afgesloten was. Ik kwam er vlak achteraan en kon haar gerust stellen. Na nogmaals de kaart en de diverse apps geraadpleegd te hebben naar een mogelijke overnachtings plaats vonden we die een stuk verder naar het westen. Tegen de Portugese grens aan. Goede kritieken en dus op weg. Onderweg daarnaartoe 7kwamen we langs een stuwmeer waar op een soort schiereilandje een groot rond centrum met centrale tuin gebouwd was om atleten te laten trainen. Wij zijn daar naartoe gegaan maar de meeste mensen die daar waren, waren bouwvakkers. Er werd hard gewerkt aan verbeteringen, denk ik. Plotseling zagen we een heleboel kurkeiken staan binnen dat centrum. Een klein stukje van de bast hebben we natuurlijk meegenomen want dat is waar Extemadura ook om bekend staat. Het was een schitterende plek. Maar we moesten weer door. Onderweg naar onze nieuwe plek zagen we zeeën van bloemen en olijfboomgaarden zo ver als het oog kon zien. Wat een schoonheid. De hele weg hebben we genoten van onze rit. Eenmaal aangekomen zijn we nog lekker in de zon gaan zitten en zaten we heerlijk te genieten. Wat kan het leven toch mooi zijn. En voor de lezers die nog moeten werken: jullie tijd komt ook echt nog wel.
Geschreven door Clements.reisdagboek
