Vandaag heeft Rob besloten een rustdag te nemen om z’n lies wat meer hersteltijd te geven. Robert, Birgit, Stefan en ik stonden om 9 bovenaan bij de blauwe piste van de eerste dag in de middag. Hier kan Stefan goed oefenen op bochtjes, want tot nu toe zigzagt hij alleen maar naar beneden. Dat is niet handig en zorgt vooral voor heel veel spierpijn wegens het eenzijdig belasten van z’n benen. Maar bochtjes oefenen is zo makkelijk nog niet. Robert en Birgit trekken hun eigen plan terwijl Stefan en ik onze tijd nemen op deze blauwe piste. Het is echter wel heel bewolkt en begint zelfs te sneeuwen. Het is ook best wel koud en al snel heb ik over m’n eigen trui en sjaal ook Stefans trui aan.

Na de eerste afdaling bedenk ik me dat het handiger is als ik m’n snowboard even aan de zijkant stal en lopend de berg af ga zodat ik Stefan beter kan helpen. Op het vlakke stuk van de piste oefent Stefan op de bocht die hij spannend en moeilijk vind. Ik probeer zo goed mogelijk tips te geven. Ook bied ik hem ondersteuning door z’n handen vast te houden en hem op te vangen als hij valt. Op deze manier ervaart hij meer balans en durft hij het meer te doen. En inderdaad gaat het al snel beter. Af en toe lukt het niet zoals gepland en laat hij zich rustig naar voren vallen waar ik een gratis knuffels scoor 🥰 Zonder snowboard naar beneden lopen voelt toch wel gek. En in de lift naar boven zonder snowboard voelt nog gekker. Maar het werkt dus vind ik het helemaal prima. Na de 2e afdaling heeft Stefan al zelfstandig zonder hulp 2 bochtjes gemaakt. Snelle leerling. En dan moeten we naar de wc. Dat is waar we met Robert en Birgit afspreken alvorens we naar de pizza hut gaan.

Met z’n 4-en dalen we af naar de sleeplift, die ons een klein beetje hoger op brengt en ons de juiste kant op stuurt voor de pizza hut. Maar deze lift betreden we niet voordat Stefan een gesprek aan gaat met de lift bediener. Zijn skipas lijkt het namelijk niet meer te doen. Uiteindelijk mag hij er langs en krijgt de opdracht bij de kassa beneden ernaar te laten kijken (waar hij gelukkig een nieuwe heeft gekregen). Met de sleeplift omhoog ging bij ons allemaal goed en vrij snel waren we beneden bij de pizza hut. We aten een vers gemaakte pizza waarvan we zelf de beleg ingrediënten mochten kiezen. Ondertussen bekeken we de weersvoorspelling even en blijkbaar gaat het binnenkort nog veel harder sneeuwen.

Na de lunch gaan we met z’n drieën de blauwe piste naar beneden. Vanaf daar gaat Stefan met de lift terug naar de auto en gaan Birgit, Robert en ik nog eens naar boven naar de pistes waar we de eerste dag in de ochtend waren. Het begon inderdaad weer met sneeuwen en de wolken waren inmiddels zo dik en donker dat de piste niet goed meer te zien was. Dit maakte het wel spannend want basically ben je eerst aan het sturen en dan pas ontdek je hoe de piste erbij ligt. Of je tegen de berg in stuurt, of juist en afdaling, een ijzig stuk of juist dikke sneeuw hopen. Dit maakte het wel heel spannend en uitdagend. Na de blauwe pistes zijn we rode pistes gaan verkennen. Birgit en ik waren elkaar nog een keer kwijt geraakt, maar hebben elkaar gelukkig ook snel weer terug gevonden. Ook ben ik wegens het slechte zicht en af en toe slechte stukjes piste een aantal keer op m’n snufferd gegaan. Maar niks ergs. Ook Birgit had een spectaculaire crash (in stijl, geen pijn). Ze ging over een sneeuw hoop en verloor daarbij grip en evenwicht, waardoor ze zijwaarts naar beneden rolde voor een aantal rondjes alvorens ze tot stilstand kwam, gelukkig hoorde ik haar al snel “oepsie” zeggen waardoor ik wist dat het er erger uit zag dan het gevoeld moest hebben. Robert heeft, terwijl Birgit en ik de verschillende rode pistes zijn begaan de zwarte pistes genomen wanneer die er waren. Ze gingen hem goed af, dus morgen wil hij de harakiri zeker proberen, maar wel in de ochtend, want in de middag is de piste waarschijnlijk alleen maar ijs en dat is te gevaarlijk voor zo’n steile piste.

Geschreven door Cindy.op.reis.blog