Vandaag stonden we op dezelfde tijd op als gister om er weer vroeg bij te zijn. De spierpijn zat me deze dag minder dwars dan gister. Stefan kiest vandaag echter voor een rustdag. Om 8 uur stonden we bij de lift, die ene vlak bij ons huisje weer. We gingen even pinnen, omdat je in sommige eethuisjes alleen met cash kan betalen. En dan pakken we de lift naar boven. Robert, Birgit, Rob en ik gaan vandaag een nieuwe berg met pistes verkennen om te kijken of daar ook fijne pistes zijn. We mikken op de blauwe routes, maar komen er niet onderuit om ook rode pistes te begaan. De eerste blauwe piste blijkt een leuke smalle (maar niet te smalle) kronkelige avontuurlijke piste te zijn. Zo lang het niet te druk is vind ik deze erg leuk met leuke bochten in de piste. Robert had de opdracht gekregen met de GoPro aan de slag te gaan. Deze heeft vermoedelijk een van m’n kontschuivers opgenomen. Birgit gaat hier later een filmpje van monteren. Ook waren Rob en ik nog een keer bijna tegen elkaar aangebotst. We stonden 10 cm bij elkaar vandaan gelukkig beide net op tijd stil.

We wilden een ander deel van de berg verkennen, en daarvoor moeten we via een rode piste. Dat ging gelukkig wel goed, behalve bij Rob, maar daar kon hij niks aan doen. Het snowboard dat hij gehuurd heeft is vrij bot helaas. Het was een hele puzzel om naar de andere kant van de berg te komen en het nemen van rode pistes was hierbij onvermijdelijk. Ook had ik nog een hele domme maar pijnlijke crash begaan. Ik moest naar de wc en dat bleek in de buurt, maar daarvoor moest ik een klein heuveltje af. Ik had m’n linker/achterste voet nog los, dus sturen was moeilijk en remmen dus des te belangrijker. M’n tactiek was continue te remmen en daarmee voorkomen dat m’n snelheid te hoog op liep. Echter had ik niet helemaal door dat er onderaan een betonnen randje boven de sneeuw uitstak en het niet handig is hier tegenaan te knallen. Dat gebeurde dus, en hierdoor raakte ik uit evenwicht en viel, met m’n lies precies op de achterkant van de schoenbinding. Geloof me, die is hard! Ik moest tegelijkertijd lachen om m’n domme actie en huilen van de pijn. Maar na een broederlijke knuffel was het huilen me alweer vergaan en bleef alleen het lachen over. De pijn was gelukkig ook na 10 minuten alweer weggetrokken. Maar ik heb m’n lesje wel geleerd 🙈

Uiteindelijk kwamen we bij de blauwe piste die we op het oog hadden. Dit was alleen een veel smaller kronkelig pad langs een afgrond (zo voelde het in ieder geval) en dat hadden we niet verwacht. Deze piste was ook niet vlak, waardoor we met het snowboard steeds bleven haken en vielen. Deze was erg eng en pijnlijk. Niet leuk. We besloten via een rode piste verder naar beneden te gaan en die was echt kei goed en leuk. Wel wat steil, want het was een rode piste, maar niet gevaarlijk of eng. Gewoon een leuke uitdaging. En hij had ook een hele fijne lift waarbij we de snowboards konden stallen aan de zijkant van de lift en onze voeten dus echt even tot rust konden laten komen. Deze piste zijn we een stuk of 5 a 6 keer achter elkaar afgedaald. De zon scheen hier wel vol en fel op, dus tegen de tijd dat het lunchtijd was begon de piste slushie te worden. Dit heeft Rob nog een mooie mini jump opgeleverd waar hij stiekem best trots op was, en terecht.

We genoten van een lekkere lunch op een mooie plek, met prachtig uitzicht op de bergen, pistes en paragliders. Ook zagen we een gekke kubus wat een kapel bleek te zijn. Na de lunch gingen we weer richting de auto. Zo’n puzzel als het was om naar hier te komen, zo’n puzzel was het ook om een route terug te vinden. Rob en ik hadden weer een bijna botsing. Hoewel, dit keer moesten we elkaar wel vast pakken om een ware botsing te voorkomen. Gelukkig was het op een brede piste. Ook moesten we via een sleepjeslift, waarbij ik per ongelijk hard tegen de ingang van deze lift aan botsten, omdat ik niet kon remmen. De lift was spannend maar ging goed. Toen konden we weer via de leuke blauwe route terug. Rob en ik stopten toen meteen. Robert en Birgit gingen nog 1 of 2 afdalingen voor ze ook vertrokken. We zijn los van elkaar naar de supermarkt gegaan voor avondeten. Risotto voor vandaag en ravioli voor morgen. Ook wilden we nog even naar de snowboardverhuur om een scherper bord te vragen voor Rob, maar de winkel was nog niet open (ging pas om 15 uur weer open). Terug naar het huisje dus maar weer.

Na het douchen, chillen en ruzie maken met de Chromecast die we mee hadden genomen maar het niet wilde doen was het weer tijd voor avondeten en Mario kart. Helaas was Robert verhindert door hoofdpijn, maar hij heeft beloofd morgen weer de oude te zijn.

Geschreven door Cindy.op.reis.blog