Rob haakt vandaag weer af omdat hij toch nog last heeft van z’n lies en bang is echt iets stuk te maken. Stefan haakt ook af wegens te veel pijn in z’n knieën en armen. Dus op deze laatste dag gaan alleen Robert, Birgit en ik op pad. Toen we uit bed stapte was het enorm mistig, maar eenmaal op de berg valt het mee. De wolken hangen blijkbaar vooral in het dal. En hoog in de lucht boven ons. Ik heb vandaag toch weer m’n jas aangetrokken gezien de zon ook vandaag weer afwezig zal zijn. En ik het geen spijt gehad van deze keus.

Robert heeft als doel vanochtend de harakiri piste te nemen. Om daarvoor te oefenen gaan we eerst in het gebied rondom die piste skiën en snowboarden, zodat Robert nog wat zwarte pistes kan oefenen en kan kijken hoe de pistes er daar bij liggen. Birgit en ik houden het bij blauwe en vooral rode pistes. Een van de vele hoogtepunten van deze ochtend was wel dat we de pistes 33 afgedaald zijn (rood -> Birgit en ik; zwart -> Robert). De reden dat dit een hoogtepunt voor me is, is omdat 33 ook m’n motor nummer is, geïnspireerd door Brad Binder uit de MotoGP.
Na 2 a 3 afdalingen is Robert er klaar voor, de harakiri. Bovenaan de berg nemen we nog wat mooie foto’s, snowboarden Birgit en ik de naastliggende rode piste af tot die bijna beneden kruist met de harakiri. Hier zetten we onze snowboards in de sneeuw en klimmen we een stukje omhoog om Robert beter te kunnen zien. Dit leek prima te doen maar we hebben enkele pauzes nodig gehad in deze korte maar steile en zware klim door het diepe sneeuw naast de zwarte piste. Qua hartslag was dit ons hoogtepunt van de dag. Voor Robert kwam die direct hierna toen hij het signaal kreeg dat wij er klaar voor zaten en hij de steilste zwarte piste kon betreden. Het ging Robert prima af, met maar 2 spannende momentjes, namelijk aan het begin toen een bocht nemen nog zeer spannend voelde, maar het einde van de piste (qua breedte) naderde. En het andere moment enkele meters lager toen het opeens een glad stuk ijs was waardoor hij hard naar beneden gleed, maar zich nog net knap staande wist te houden. Bijna beneden kwam hij bij ons aan om trots te delen dat het hem gelukt was en hoe hij het beleefd had. En wij waren trots natuurlijk. Lopend naar beneden deden we aan de rand van de piste, want dat loopt toch een stuk makkelijker op een platte laag sneeuw. Het laatste stukje van de piste hebben we met z’n drieën gedaan, dus ook Birgit en ik hebben een stukje zwarte harakiri piste genomen en hebben onze pro skills kunnen tonen. We hebben filmpjes gemaakt van dit alles, maar die gaat Birgit pas later verwerken. Als de video uit is zal ik daar nog een aparte blog post aan wijden om de link met jullie te delen 😊

Nu Robert geen man met een missie meer was, was het helemaal tijd voor avontuur. En daar werkte het weer ook prima aan mee. Ondanks de bewolking was het weer hier prima. Opeens werd het echt mega mistig en was het zicht tot ongeveer 100 meter. Ofwel, je ziet de sneeuw vlak voor je wel, maar geen idee waar de piste heen loopt. Mijn tactiek was om Robert voor te laten en zijn oranje broek te volgen 😬 In de lift naar boven bleek de mist alweer volledig weggetrokken en besloten we de rode piste nogmaals te doen, maar dan met meer zicht 😜

Daarna namen we de rode piste richting de grote gondel 🚠 Wij hadden niet als enige dit plan, bleek, want er stond echt een kei grote rij. Maar het ging snel gelukkig. Niet gek ook, want de gondel werd zo vol gepropt dat we er allemaal als sardientjes in stonden. Hiermee kwamen we op de top van de hoge berg en ons plan was naar de leuke pistes aan de andere kant de gaan. Blijkbaar zaten we met deze eerste pistes aan de juiste kant van de berg, want ondanks de bewolking was het weer hier prima. De eerstvolgende piste die we namen aan de andere kant van de berg bood een totaal ander weer: kei veel gure wind die ook sneeuw opwaaide en van de top van de berg/pistes waaide. Dit maakte het echt heel erg koud. We gingen een nieuwe rode piste doen en deze beviel wel. Maar de koude wind met sneeuw maakte toch wel dat m’n gezicht redelijk bevroor en de bril bezaaid raakte met sneeuwvlokken. Maar alweer heb ik gewoon Roberts oranje broek gevolgd. Ook zijn we nog een stukje off piste gegaan. Dit was slechts een vlak stuk tussen 2 pistes in, maar toch, off piste.

En dan was het tijd voor een welverdiende lunch. We zijn binnen gaan zitten om lekker op te warmen. Ook merkte ik dat ik wel een beetje draaierig was geworden. Stilzitten voelde alsof ik in een gondel zat die door de harde wind heen en weer slingerde. Ik denk dat ik de vermoeidheid van 6 dagen intensief sporten nu wel echt begin te voelen in m’n lijf. Ik gaf aan dat ik het misschien niet kei lang meer vol zou houden. Maar na de lunch zijn we het gewoon weer gaan proberen en we zien wel wanneer het op is. Wat bleek, het was nog lang niet op. Eenmaal weer begonnen kwam de zin en energie ook snel weer terug en ook het verdriet dat het de laatste dag alweer is. Daarom moeten we extra genieten van deze dag en dus proberen we zo veel mogelijk van de leuke pistes nog te nemen. Het weer blijft heel wisselvallig met opeens mist, of sneeuw, of opheldering of keiharde wind waarmee we moeite hadden snelheid te maken.

Maar één ding was erg duidelijk vandaag: Birgit en ik hebben veel progressie gemaakt in deze 6 dagen snowboarden. En daar genoten we alle drie enorm van. Robert wegens dat hij minder hoefde te wachten en Birgit en ik dat we minder vielen en meer plezier hadden erin. We hebben veel pistes gedaan die we begin deze week nog erg eng en moeilijk vonden en die nu vrij soepel gingen allemaal. Super jammer dat het de laatste dag is, dus zijn we tot 16 uur doorgegaan!

In het huis is het een kwestie van douchen, inpakken, opruimen, schoonmaken, eten en chillen. En het is niet alleen onze laatste dag van deze wintersport vakantie, maar het is ook de laatste dag van m’n skibroek. Er is de laatste 2 dagen namelijk een groot gat in m’n skibroek gekomen op een niet zo charmante plek 😅 Dat is in ieder geval 1 ding minder dat ik in hoef te pakken.

Vandaag gaan we op tijd slapen, want we vertrekken al om 4 uur ‘s ochtends naar huis. We = Rob, Stefan en ik. We hopen hiermee wat file voor te zijn. Robert en Birgit vertrekken morgen ochtend tussen 7 en 8.

Hierbij wil ik de blog afsluiten (los van het filmpje binnenkort). Ik wil jullie allemaal bedankt voor het meelezen, meeleven en alle reacties! Ik vond het een heerlijke vakantie. Volgend jaar weer!!

Geschreven door Cindy.op.reis.blog