Een lekker ontbijtje in een deel van de ontvangstruimte van het hotel. We vertrekken om 8.40 uur naar onze laatste bestemming van onze Sri Lanka reis. Langs de weg, die aan de kust ligt, zien we veel hotels. In Kalutara is geen tsunamimuseum volgens de chauffeur. De hulp is verleend en het leven gaat weer gewoon door. Bij Tangerine Beach hotel komt een man onze medicijnen brengen, die we nabesteld hebben. We nemen afscheid van Sarath en dat geeft even een raar onderbuikgevoel. We hebben immers 23 dagen met elkaar door Sri Lanka gereisd! In het hotel krijgen we een armbandje aan. Dat is nou net iets waar wij niet zo van houden, een soort van all-inclusive-idee… Maar dat moet omdat we gebruik maken van het zwembad van het hotel van de buren. Hier wordt het zwembad gerenoveerd. We krijgen wel een mooie kamer met zeezicht op een gunstige plek in het hotel. Later blijkt het een hele vochtige ruimte te zijn. Lekker afkoelen in het zwembad en een boekje lezen. Na een tijdje krijgen we een beetje honger. Hoe leg je nou aan iemand uit wat je bedoelt met een klein hapje tussendoor, geen volledige maaltijd en hoe je je koffie het liefst hebt. Met gebaren, plaatjes, een beetje Engels, een menukaart en begripvolle obers kom je er wel uit. Een pot sterke koffie (waar heel veel zakjes inzitten) en een bakje met een soort van cassave met crème-achtige kruidendip en een soort saus. En het smaakt nog ook! Tijdens een strandwandeling zie ik heel veel sepia, die neem ik mee voor de vogeltjes van mijn schoonvader en een paar schelpjes uit de Indische oceaan voor mezelf. Er is weinig zon vandaag en de zee is zo wild dat je er niet in mag. We gaan nog even de buurt verkennen en komen bij een supermarkt waar ze warempel inlegkruisjes verkopen! Op de terugweg zien we een man met hele trossen King Coconuts, die hij op zijn scooter aan het leggen is. Edward mag eens even kwikken hoe zwaar zo’n tros is. Hij bindt alles met touw vast en verdeelt ondertussen het gewicht om zijn scooter in balans te houden. Hij zet zijn helm op en wacht met wegrijden totdat we een foto gemaakt hebben. Even douchen voor het diner en kijken wat we nog aan kunnen trekken. We hebben bijna alle kleding die we hier aanhadden weggegeven. Sarath en zijn vrouw kennen veel arme mensen die ze hier heel blij mee gaan maken. Dresscode voor het diner… Dus terug met je laatste schone hemdje en korte broek. Gelukkig zit er nog een lange broek in de koffer en hebben we op de markt een t-shirt gekocht. Ik mag wel door met mijn jurkje, dat ook wel een beetje aan de korte kant is. Op een grote boot staat een heerlijk buffet. Er is volop keuze en je kunt ook nog soep, salade, broodjes, fruit en allerlei soorten toetjes van een andere tafel kiezen. Of iets ter plekke laten bereiden, b.v. wokken of bakken. Even kijken of er nog nieuws is uit Nederland en dan gaan we slapen.

Geschreven door CarinenEdwardopreis