Verjaardag moeder Ligtvoet.
Na het ontbijt maken we nog een aantal foto’s in de tuin van het “paradijs”. Dan vertrekken we naar Metta Daycare. Onze weg voert langs de kust. Bij een restaurant aan het strand stopt weer een bus luidruchtige Chinezen, die druk in de weer zijn met camera’s, poseren en rokken passen en kopen. Maar we kunnen wel genieten van een beker echte koffie! We stoppen bij een reusachtig Boeddhabeeld van 50 meter hoog! Bij een winkeltje kopen we een trommeltje voor Mies voor 250 roepies en voor onszelf een Boeddhabeeldje van graniet voor 300 roepies. Sarath koopt voor zijn vrouw een pompoen en een meloen. Vanmiddag wil hij haar hiermee verrassen! We moeten een paar keer de weg naar Metta Daycare vragen. Het blijkt een beetje achteraf te liggen. De flap met de pijl erop die aangeeft welke kant we op moeten hangt een beetje naar beneden. Daardoor neemt de chauffeur de verkeerde afslag en komen we vast te zitten in een heel smal weggetje. Een behulpzame familie helpt ons uit de brand. Wij mogen zelf niet mee duwen en worden door iemand alvast naar Metta gebracht. Dat ligt daar om de hoek! Door een miscommunicatie krijgen we geen lunch aangeboden, maar ze verrassen ons met bananen uit eigen tuin, creamcrackers en thee. De kinderen zingen en dansen heel enthousiast. We delen ballonnen uit en daar worden ze heel enthousiast van. Een meisje laat er een klappen en heeft de grootste lol. Een ander komt steeds bij Edward staan om de camera te bekijken en vergeet dan waar ze eigenlijk mee bezig is. Het zijn hele blije kinderen, die het duidelijk naar hun zin hebben. Een autistisch jongetje komt bij me staan en ik kriebel hem een beetje over zijn bol. Ik voel hem rustig worden en even later zie ik dat hij in zijn broek staat te plassen. Hij wordt opgepakt om verschoond te worden en iedereen moet een andere ruimte in om te spelen zodat de vloer gepoetst kan worden. Het jongetje wordt erbij gezet, maar blijkt last te hebben van de akoestiek. Heel voorzichtig kijkt hij hoe Edward hem een ballon aanreikt en na een tijdje speelt hij mee! Ook een grote jongen kijkt de kunst af als Edward een ballon op een vinger laat balanceren. Zo, die heeft de komende week iets te oefenen… We bekijken het fotoboek van de opening en er kruipt een meisje bij mij op schoot. Manon, de eerste projectmanager krijg ik aan de telefoon. Ze zegt dat we op ons gemakje kunnen rondkijken en vraagt of we het boek a.u.b. willen invullen. Nadat we samen In de maneschijn hebben gezongen nemen we afscheid en worden we vrolijk uitgezwaaid. Een hele mooie ervaring erbij en ontzettend bijzonder om zelf te zien en te beleven dat “ons” geld goed besteed wordt! Het is de hoogste tijd om naar Galle te gaan. We zijn hier 30 jaar geleden ook al geweest en herkennen de vestingstad nog wel. Vanaf de muren heb je een mooi uitzicht over de stad en aan de andere kant zie je de zee. We worden om half 7 opgehaald door de chauffeur. Hij heeft ons uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. In Fort Bliss, ons hotel, kun je niet dineren. Zijn vrouw heeft heel lekkere rice & curry gekookt en een speciaal toetje gemaakt met kardemon en ei. Het is een hele lieve vrouw. Haar zus en kinderen wonen ook daar en de buren komen regelmatig over de vloer. Het huis bestaat uit een aantal muren zonder deuren en ramen en ziet er heel netjes uit. Er hangen gordijnen op plaatsen waar bij ons deuren of ramen zouden zitten. Op zich heel praktisch, want zo tocht het er lekker doorheen en hoef je geen ramen te zemen! Je komt binnen door een poort en daarachter staat een tuktuk. Die gebruikt Sarath als hij niet bij the company kan werken. Zo kan hij wat bijverdienen met het vervoer van mensen. Er staan heel veel stoelen in het huis. We maken kennis en een praatje en worden dan verzocht om aan tafel te gaan. Natuurlijk wachten we op de anderen, maar het is de bedoeling dat wij met zijn tweeën eten, de rest eet later. Dat is heel apart, maar ja, dan begin je toch maar aan de overheerlijke, zo niet de lekkerste rice & curry tafel van heel Sri Lanka! Na het eten bekijken we foto’s en geven Sarath een gelukspoppetje en een envelop met de kaart en een geldbijdrage. Hij brengt ons weer terug naar het hotel en wij maken nog een wandelingetje door de vestingstad en drinken nog wat voordat we naar bed gaan. In het hotel staat een mooie lamp, die niet te koop is. Hij komt uit Koeweit, een beetje te ver om er eentje te gaan kopen…

Geschreven door CarinenEdwardopreis