Oudjaar
Spanje, Abanilla
Gelukkig werden de twee lawaaiige lokale wegen aan weerszijden van deze camperplek royaal overstemd door de naburige disco, dus het verkeerslawaai viel hard mee :-).
Om 13 uur pikken we Douwe op bij de airport. Afgelopen nacht regende het aan een stuk stevig door, maar vanmorgen breekt de bewolking gelukkig weer open. Of onze geplande wandeling door een moerassige vallei dan wel zo'n goed idee is, moet zich nog uitwijzen.
Dat elke dag weer anders kan lopen als gepland, blijkt wel weer als Bart iets te spontaan een officieus parkeerterreintje oprijdt in het beoogde wandelgebied. Al tijdens het opdraaien, weten we het gelijk: dat gras en zand is wel erg nat geregend en voor we het weten, spinnen de wielen en ..... zitten we muurvast. Of eigenlijk .... moddervast.
En zelf loskomen, dat lukt niet. Zelfs niet met de ANWB-weg-rijd-plaatjes-voor-sneeuw-en-modderpaden. De wielen graven zich bij elke wegrijdpoging dieper en dieper. De hippie-camperaar, die aan de rand van het parkeerplekje staat (waardoor wij ook dachten dat het een goed idee was daar te parkeren), lacht ons gelijk vierkant en met leedvermaak uit op het ritme van zijn Woodstock-muziek. Daar gaan wij geen vrienden mee worden, denken we alledrie onafhankelijk tegelijkertijd.
Maar na ons gemodder komt hij toch vertellen dat zijn 7 vrienden zo langskomen en dat die zo modderig zijn van het fietsen, dat ze vast wel even ons willen helpen duwen. Uiteindelijk laat hij weten dat hij een touw mee heeft en trekt hij ons achterstevoren uit de blub. Toch nog een risico voor hem om een onbekende chauffeur achteruit uit de prut te trekken, terwijl wij gas moeten geven om los te komen met onze 3500 kilogram.
En om nu te zeggen dat dit nooit eerder is voorgekomen, hmm, dan moet Bart erkennen dat dit al zijn derde keer is. De opluchting is even groot als onze dank, de blikjes bier die uit onze auto in de modder waren beland, worden dankbaar aanvaard door onze redder in nood. En door zijn vriendin.
Van wandelen komt het niet meer, maar lunchen gaat prima op deze mooie plek. Op een stopplaats van stevig grind, dat nu dan weer wel. Vandaar rijden we door naar Benferri. Het werd nog een lange avond.
Om 13 uur pikken we Douwe op bij de airport. Afgelopen nacht regende het aan een stuk stevig door, maar vanmorgen breekt de bewolking gelukkig weer open. Of onze geplande wandeling door een moerassige vallei dan wel zo'n goed idee is, moet zich nog uitwijzen.
Dat elke dag weer anders kan lopen als gepland, blijkt wel weer als Bart iets te spontaan een officieus parkeerterreintje oprijdt in het beoogde wandelgebied. Al tijdens het opdraaien, weten we het gelijk: dat gras en zand is wel erg nat geregend en voor we het weten, spinnen de wielen en ..... zitten we muurvast. Of eigenlijk .... moddervast.
En zelf loskomen, dat lukt niet. Zelfs niet met de ANWB-weg-rijd-plaatjes-voor-sneeuw-en-modderpaden. De wielen graven zich bij elke wegrijdpoging dieper en dieper. De hippie-camperaar, die aan de rand van het parkeerplekje staat (waardoor wij ook dachten dat het een goed idee was daar te parkeren), lacht ons gelijk vierkant en met leedvermaak uit op het ritme van zijn Woodstock-muziek. Daar gaan wij geen vrienden mee worden, denken we alledrie onafhankelijk tegelijkertijd.
Maar na ons gemodder komt hij toch vertellen dat zijn 7 vrienden zo langskomen en dat die zo modderig zijn van het fietsen, dat ze vast wel even ons willen helpen duwen. Uiteindelijk laat hij weten dat hij een touw mee heeft en trekt hij ons achterstevoren uit de blub. Toch nog een risico voor hem om een onbekende chauffeur achteruit uit de prut te trekken, terwijl wij gas moeten geven om los te komen met onze 3500 kilogram.
En om nu te zeggen dat dit nooit eerder is voorgekomen, hmm, dan moet Bart erkennen dat dit al zijn derde keer is. De opluchting is even groot als onze dank, de blikjes bier die uit onze auto in de modder waren beland, worden dankbaar aanvaard door onze redder in nood. En door zijn vriendin.
Van wandelen komt het niet meer, maar lunchen gaat prima op deze mooie plek. Op een stopplaats van stevig grind, dat nu dan weer wel. Vandaar rijden we door naar Benferri. Het werd nog een lange avond.
Geschreven door BartKhorsandoppad
Al 6 reacties bij dit reisverslag
Een gelukkig en gezond 2025 zonder modder😊❤️
Mouna 2024-12-31 18:04:13
Ja, verraderlijk dat zand hier. Gelukkig toch nog alles goed gekomen. Je maakt wat mee
Ceciel 2024-12-31 18:37:53
Iets met een ezel en een steen?🫣
Edwin 2024-12-31 21:29:30
Fijn om hulp te krijgen uit een onverwachte hoek👍👍
Robbbie 2024-12-31 22:15:37
Zo zie je maar weer niet altijd op je eerste indruk afgaan Toch nog een goede buurman Liefs en nog veel reis plezier😘
Rupam 2025-01-01 11:40:19
Gelukkig zijn er hulpen die je eerst uitlachen.🤣
Mam 2025-01-01 18:16:18
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
