Een fikse wandeling naar de rivier en door het park Maria Luisa. Een koffiestop bij restaurant Mentidero aan het begin van het park.
Het park langs de paseo de Catalina de Ribera vormt de scheiding tussen de tuinen van de Real Alcazar de Sevilla en de grote randweg ten oosten van het centrum. Aan de kant van de Real Alcazar loopt een 3 meter hoge muur, met een aantal nissen waarin standbeelden staan. Onder andere van Catarina de Ribera. Het park ziet er zeer goed verzorgd uit, veel speeltuintjes, banken en overal hoveniers aan het werk. Aan het einde van het park, aan de overkant van de brede avenida del Cid ligt in het Maria-Luisapark de Plaza de España. Gebouwd ten gelegenheid van de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling van 1929, in een halve maan vorm, met vier bruggen over een gracht. In de nissen zijn 52 tegelmozaïeken met Azulejos (speciale Andalusische tegeltjes) gemaakt, met afbeeldingen en fresco's van belangrijke Spaande streken en steden. Meteen bij de ingang van de gaanderij zat een gitarist geweldig mooie flamenco muziek te maken. Hij had (nog) geen CD anders hadden we die zeker gekocht. Verderop trad een gezelschap dansers en muzikanten op met flamenco muziek, maar lang niet zo professioneel als bij de Tablao van de avond daarvoor en zeker niet zo mooi als de gitarist die 100 meter verderop zat. Je kunt je in een koetsje over het plein laten rondrijden, en zelfs met een roeibootje door de grachten rond de Plaza de España varen.
We zijn door het Maria-Luisapark naar de rivier gelopen op zoek naar een terrasje aan het water. Geen enkel restaurant gevonden aan het water en we kregen ondertussen wel trek en een dringende behoefte aan een stoel om wat uit te rusten. We zijn de rivier overgestoken omdat Tripadvisor aan de andere kant wat restaurantjes liet zien. Toch nog verder gelopen als we eigenlijk wilden naar de Calle Asuncion. Daar zijn we bij een tapasbar op de hoek van de straat gaan zitten waar alleen maar Spanjaarden zaten te eten. Bar Bugarin Tapas. Heerlijk en relaxed eten, boquerones frites, gambas ajillo, pez espada (jazeker), albondigas en calabacin releno overgoten met witte en rode huiswijn. Met de taxi terug naar het hotel, dat hadden we onszelf beloofd na de wandeling door de parken.
Voor de borrel hebben we afgesproken met Henriette en Cees op het dakterras van ons hotel. We hebben ook nog onze kamer en het uitzicht op de kathedraal laten zien. Voor het diner vonden we vlakbij, aan de andere kant van de Plaza de Abastos een oud restaurant/bar met een uiterst nukkige barman. Kaarten mocht dan wel, maar wel alleen als we gingen eten. De keuken ging natuurlijk pas later open, dus we waren al bij ons 4e potje toen we tapas konden bestellen. We hebben veel bijgekletst en ook nog gekaart, tot 11 uur want toen ging de zaak sluiten.

Geschreven door Australia2019