Een mooie start van de reis. Een privé taxi naar Schiphol, zonnig weer. Ruimschoots op tijd en voorin in de wachtrij voor de check-in. De customer support van Qatar had mij namelijk uitgelegd dat de beste plaatsen, bijvoorbeeld bij de exit en vooraan bij de gangpaden, pas bij de check-in worden uitgegeven. De Qatar Airways (QA) baliemedewerker heeft ons prima plaatsen gegeven voor de Amsterdam - Doha vlucht. We zaten vooraan op rij 16 bij het gangpad. Hij heeft ook meteen boardingpasses voor de tweede vlucht naar Melbourne gegeven met de mededeling dat we plaatsen met extra beenruimte zouden hebben. Daarover later meer.
Froukje was met Isa gekomen om ons uit te zwaaien, hartstikke gezellig! Het tweede pareltje voor onze reis.
De vlucht naar Doha was nagenoeg perfect, rustig, heel lekker eten en netjes voor de geplande aankomst geland. Het derde pareltje.

Doha, zondag 20 januari.
Op de luchthaven bleek dat we niet konden slapen in het luchthaven hotel. Er was een hotel in het noorden van Doha voor ons geboekt. De consekwentie was dat we door immigration moesten. Het record van vorig jaar, langer als een uur wachten in een enorme rij, werd niet gebroken. We hebben er maar 55 minuten over gedaan. De desinteresse van de douaniers was wel hetzelfde als in Dubai, onderuitgezakt, sloom, ondertussen wat chatten op hun mobieltje.... en dat tussen 12 en 1, midden in de nacht. Zou er dan toch iets waar zijn van de verhalen over spoken die bij middernacht uit het graf opstaan en in lange witte gewaden de levenden komen plagen?
Nog een half uur later was de ‘courtesy’ bus klaar om ons in 15 minuten naar het hotel te brengen. Modern hotel, een mooie ruime kamer en een prima bed.

Sightseeing en de verdwenen medicijnen
Heerlijk uitgeslapen tot 10 uur en ontbijt op bed laten brengen.
We hebben een privé taxi besteld voor de middag, van 2 tot 5, om ons de hoogtepunten van Doha te laten zien. 75 US dollar, wat tamelijk goedkoop is. Eerst nog een lekkere lunch op kosten van Qatar Airways (QA).
Doha is veeeel rustiger dan Dubai. Wel enorm veel hoge gebouwen, de nodige opgespoten eilanden met mega grote hotels en appartement complexen en natuurlijk de vele paleizen van de Sheik. Op een of andere manier waren de gebouwen minder protserig en was het vertoon van de enorme rijkdom van de Qatari minder opzichtig. Na de hotels, paleizen, jachthavens en juwelen- en Rolls-Royce winkelcentra hebben we met heerlijke koffie chocolade- en cheese-cake gegeten in de Souq Waqif, het oude centrum.
Steeds opnieuw wilde onze chauffeur selfies maken met hem en Elly erop. Die stuurde hij dan door naar zijn vrienden. Hij heeft zelfs nog geskyped met zijn vrouw en dochter in zuid-India en hij vroeg ons hallo te zeggen. We dachten terug aan ons bezoek aan het Ghandi monument in New Delhi in 2011. Toen moesten wij, maar vooral Elly, steeds op de foto samen met alle meisjes in school uniform. Het blijft speciaal, die blonde krullen.

........ en de verdwenen medicijnen
Kwart over 5 terug in het hotel, ruimschoots op tijd voor de shuttlebus terug naar de luchthaven, besteld voor 6 uur. Dachten we. Direct na de lunchtijd zijn we nog even naar de kamer gegaan om mijn trui te halen, het was buiten ‘maar’ 20 graden. Ondanks het ‘niet storen’ plaatje aan de deur, was de kamer opgemaakt en mijn trui verdwenen. De schoonmaker was nog op de etage bezig. Hij vertelde ons dat hij de kamer om 1 uur moest schoonmaken, en na enig aandringen begreep hij dat mijn trui weg was. Hij had een plastic zakje met mijn trui, mijn e-reader en een briefje voor de “lost-and-found”. Merkwaardig, wij hadden uitdrukkelijk toestemming gekregen om tot 6 uur de kamer te kunnen blijven gebruiken. Ook merkwaardig was dat onze rugzakken en een Schiphol boodschappentas nog in de kast stonden. Die had hij blijkbaar niet gevonden. Om kwart over 5 bleek dat ook de strips met paracetamol, naproxen en het inslaapmiddel van Elly niet meer op het nachtkastje lagen. Nergens te vinden. Tegen zessen was de halve staf van het hotel de vuilniscontainer aan het napluizen om het witte plastic zakje te zoeken. Wij, en ook zij, werden steeds zenuwachtiger, we konden natuurlijk niet onze vlucht missen. Dan maar geen inslaapmiddel voor deze vlucht. Pijnstillers zijn overal te koop. De hotelmanager wilde nog verder zoeken, maar wij durfden niet langer te wachten. Met duizend excuses en in een luxe limousine nog aardig op tijd bij het vliegveld gearriveerd.

De reis naar Melbourne.
Er was niets veranderd in de werkopvatting van de immigration officers op de luchthaven van Doha, maar gelukkig was de wachtrij veel korter. De drogist op de luchthaven had wel pijnstillers maar geen inslaappillen.
Het boarden ging prima totdat we merkten dat we achter in het vliegtuig naar de eerste etage moesten en op de allerlaatste rij waren terechtgekomen. Je weet wel; de rij waar de stoelleuning niet verder naar achter kan, waar alle toiletgangers tegenaan stoten en waar de turbulentie het sterkst is. Elly was zeer bedroefd en kwaad, vooral toen bleek dat alle stoelen bezet waren en we niet konden verhuizen. De QA medewerker op Schiphol had ons op de slechtste plaatsen gezet in plaats van op stoelen met extra beenruimte, zoals hij had beloofd.
De ene na de andere stewardess, in opklimmende rang, kwam excuses maken en uitleggen dat ze ons niet konden helpen. Ze konden er ook niets aan doen dat QA de enige luchtvaart maatschappij is waar je -niet- tegen betaling een betere stoel kunt kopen.
We besloten om de vlucht lijdzaam te ondergaan. Nog nooit zoveel turbulentie en luchtzakken meegemaakt. Unaniem vonden we dat dit de ergste vlucht -ooit- was. Dat wil wat zeggen als je beseft welke plekken op de wereld Elly allemaal heeft bezocht in de afgelopen 50 jaar. In een vlucht hebben ze voor ons het predicaat “Best Airline” in de turbulentie en seatingpolicy verloren. Dan maar weer terug naar het arrogante KLM of de protserige Emirates waar je wel goede zitplaatsen kunt kopen tegen bijbetaling.

Uitgeleefd voelden we ons. Via douane, bagageafhandeling en na wat zoeken met de gratis hotelbus vlotjes bij hotel Mantra Tullamarine aangekomen. Weer een ruime kamer met uitzicht op een villawijk.
Het is in Melbourne 10 uur later als bij jullie in Nederland, 8 uur ‘s avonds is 10 uur in de ochtend bij jullie. We zullen rekening houden met jullie slaaptijden bij het versturen van berichtjes.
Een drankje, een lichte maaltijd en naar bed..

Geschreven door Australia2019