We hebben het gered. Na een heerlijk ontbijt in het hotel gingen we vol goede moed op stap voor deze mini etappe. Valença is een prachtig vestigingsstadje, heel mooi, en we werden er helemaal doorheen geleid.
Daarna kwamen we al snel bij de brug over de Rio Mińo. Toen wij die 350 meter over de brug gelopen hadden bevonden wij ons in Spanje.
Een mijlpaal bereikt. Gelijk de horloges bij gezet, nu weer de normale Europese tijd.
Bij het touristenbureau werden we aardig geholpen, maar wat de dame niet wist was dat, als wij maar 4 km gelopen hadden, we niet in de gemeentelijke albergue mochten slapen. Dit is om te voorkomen dat pelgrims die maar 100 km. lopen en hier beginnen, de bedden in beslag nemen. We konden tot 20.00 uur wachten voor een bed. Een Franse dame vertelde ons dat toen wij met haar spraken. Zij had voor ons een adres van een particuliere albergue, die bovendien op de route lag. Nu zitten we hier super de luxe in een mooie beeldentuin. De was kon in een wasmachine en kwam er droog uit.
We kunnen hier zelf een pilsje tappen, uiteraard tegen betaling. We zijn op zoek gegaan naar een schoenmaker om te kijken of hij net als Joep een knobbeltang heeft. Hij begreep wat we bedoelden, heeft hem zelfs uitgetekend, maar had er geen. Wel een heel verhaal waar we geen touw aan vast konden knopen.
Ik probeer het nu op te lossen door mijn zakmes dwars in de schoen te doen op de plek waar het nodig is.
Zo direct gaan we uit eten en, zoals een pelgrim betaamd, op tijd naar bed. Dwz rond 9 uur half 10.

Geschreven door Ginie-en-andres.reisblog