Ik zit op Piazza Garibaldi in Cefalú met een café ristretto. Het is 11:00 uur en Ytje is precies een kwartier geleden aan haar stevige wandeling naar boven begonnen. La Rocca, er staat ruim anderhalf uur voor dus ik denk dat Ytje omstreeks twaalven wel terug zal zijn.

Na precies 30 minuten meldt mijn heldin zich, ze is boven en maakt wat foto's. De klok slaat 11 uur en een kwartier.

Ik neurie, Time van Pink Floyd. Let's rock.

Kerkklokken slaan hier om het kwartier. Het aantal slagen voor het uur klinken zwaar, gevolgd door lichtere klanken voor de kwartieren. Om twaalf uur is het feest in de klokkentoren. Ik denk aan de klokkentoren van Berlicum. Ik heb zojuist foto's ontvangen van een lege toren. De klokken zijn verdwenen, de sloop van de Balkumse Toren is ingezet.

Ytje zal zo wel naar beneden komen.

Mensen werken hier hard. Geregeld komen hier mannen met volle steekwagens de steile helling opgelopen. Ondertussen staat een zwerver bij mijn tafel, met aanstekers, elektrische vliegenmeppers en andere meuk. Het is een manier van leven maar als we iedere zwerver hier iets geven, raken we zelf aan de bedelstaf. Dat is geen optie.

De klok slaat kwart over twaalf. Ytje's terugtocht duurt al een uur. Ik weet dat ze niets met afdalingen heeft. Afdalingen, gladde stenen en gladde zolen, een schrikbeeld voor Ytje. Ik kijk regelmatig naar de Via Giuseppe Fiore. Het zal niet lang meer duren. Dan krijg ik een SMS: "1/2 way". Het is vast mooi boven 😁 en ik rek de tijd wat door nog langzamer met mijn cola te doen. Het wordt warmer, de wind is wat minder geworden.

Tickin' away, the moments that make up a dull day...

Ik kijk naar de toeristen. Dat is hier geen straf. Vooral naar vrouwen, zo ben ik dan weer wel en de klok slaat half een, kwart voor een, een uur. Wat zal ik eens doen? Ytje tegemoet lopen met een bos gladiolen? Nog een Cola Zero bestellen? Soms zijn er van die momenten dat het volste vertrouwen kan omslaan naar lichte twijfel. Wat als? Uitglijden kun je zomaar tenslotte. Hoe druk is het daarboven? Nee, dan zou ze vast wel bellen of zo.

He Skodzje, hoor ik achter me. Tijd voor wijn, tijd voor lunch, tijd voor elkaar.


La Rocca (door Ytje)

Ik naar de top van La Rocca, hij is maar 271 meter hoog, deze monoliet. Dat is prima te doen. Ik vond het dan ook jammer dat Bart niet meeging. De klok sloeg kwart voor elf, er stond anderhalf uur voor de klim en ik verwachtte dat het in een uurtje ook moest kunnen. Het eerste deel van de klim, dat als zwaarst werd beschreven, ging verbazingwekkend snel.

Halverwege was er de keuze: rechts naar de tempel of links naar de opgravingen. Ik koos voor de tempel, de top, het hoogste dan hadden we dat maar vast gehad. Waarschijnlijk was het niet de beste keuze. Naar boven klimmen en klauteren, zat ik eigenlijk wel goed? Ik zag ook geen echt pad meer en om me heen was geen kip te zien. Alleen ver boven mij zag ik mensen lopen. Daar was ik nog lang niet en de belangrijkste vraag was hoe ik daar kwam.

Ondertussen was ik blij dat Bart niet mee was. Terwijl ik hijgend en klauterend een pad ontdekte, zag ik Bart al vloekend en scheldend verkondigen dat dit niet zijn idee is van lummelen op de laatste dagen van de vakantie.

Binnen een half uur was ik toch op de top. Ik sms-te Bart dat de terugweg langer zou duren dan een half uur en maakte foto's van de omgeving en ons hotel.

Daling: ik koos voor de exit via de geologische opgravingen omdat ik die nog niet gezien had. Maar ja... Italianen en bordjes. Het was een goede keuze via een gemakkelijk pad. Die had ik op de heenweg beter kunnen nemen. Ik maakte nog wat foto's, onder andere van de Duomo die we gisteren bekeken hebben.

De opgravingen waren groter dan verwacht dus de afdaling zou nog langer duren dan verwacht. Ik sms-te Bart dat het langer zou duren. Het was allemaal mooi en het uitzicht was super. Ik volgde het bordje exit, het doodlopende pad op. Oeps... weer een klim naar boven, Bart nog een berichtje sturen, geen bereik.

Samen met een Engelsman en zijn zoon heb ik uiteindelijk de uitgang gevonden. Bart zou wel ongerust zijn geworden dus ik belde hem. Ik kreeg meteen zijn voicemail. Flightmode aan zeker?

De klok sloeg 1 uur. Ik was er bijna. Via een ander straatje kom ik op het pleintje uit. "Hey skotsje!". Ik zweette als een otter, het was zeer de moeite waard!

Geschreven door YtjeBart