Na een ontbijt met 'corque moinsieurs' en verse mango's trokken we richting centrum Pinar del rio. Ondertussen kenden we de weg ... en ontdekten we dat vandaag de banken wel open waren. Is wel even wennen dat je de bank zomaar niet binnenloopt. Er staat iemand aan de deur die je binnenlaat en je nadien een plaats aanwijst en je een nr geeft. Je mag dan wachten tot het nummer verschijnt op het electronisch bord. Met 2 mag je niet naar een balie gaan dat is niet toegestaan. Dus moest in principe moeke wachten...

Het blijft dan ook altijd spannend of het apparaat zal werken en of je dan ook geld krijgt, maar het lukte en met een zucht van opluchting verlaten we het bankgebouw.

We hadden gelezen dat er een 'Fabrica de Tabaco' was in Pinar del Rio dus wilden we die wel bezoeken. In onze speurtocht van gisteren hadden we het bureau van infotour gevonden dus gingen we nu ook wat info halen. Maar dit bleek niet zo een succes, de ambtenaar was niet echt behulpzaam en stuurde ons met een kluitje in het riet.
Buiten kwamen we een 'spontane' gids tegen die ons de weg wel wou wijzen en hij zou voorrijden met de fiets. Daar aangekomen bleek het uiteindelijk dicht te zijn. Dan maar gevraagd naar de likeurfabriek. De gids was plots minder enthousiast en verwees ons naar de andere kant van de stad en hij zou niet voorrijden maar wees ons de richting aan. De volgende 2 uren zouden we dit regelmatig meemaken: nl enthousiast de richting wijzen met de stellige aanduiding dat het wel degelijk langsdaar was... we hebben de omgeving van Pinar del Rio volledig verkend maar het likeurfabriek niet gevonden. Wat we wel vonden was een 'buurtwinkeltje' met heineken en een vrouw die haar graan aan het drogen was. Maar telkens kregen we te horen dat het niet veel verder was en we het niet konden missen...

Uiteindelijk bleek de likeurfabriek toch bijna in het centrum te zijn. En ja likeurfabriek is een ruim begrip: er wordt likeur gestookt van een soort bes en die likeur wordt ter plekke op flessen gebotteld toch volgens de gids met haar krulspelden. De rondleiding duurde niet echt heel lang want we konden niet alles bezoeken want ze waren aan het schilderen waardoor de ingang van de 'productie' afgesloten was. Het leverde ons wel een lekkere fles likeur op.

In San Juan Y Martinez gingen we op zoek naar de oudste tabakplantage, maar deze was wel al jaren gesloten. We parkeerden de auto en als bij wonder stond daar Nestor de plaatselijke gids om ons een rondleiding te geven. We bedankten Nestor zeer vriendelijk voor het aanbod maar gaven aan dat we zeer volwassen mensen zijn en dus best in staat zijn om alles zelf te vinden.

Uiteindelijk vinden we de doorgang van 'Hoyo de Monterey' wat de doorgang tot de tabakplantage is. Enkel de poort staat er nog en verder is er enkel een weg met een reeks appartementsgebouwen. Op het einde van die weg zijn er een aantal kleine huisjes met een onverharde weg die naar beneden leidt.
Uit een van die huisjes komt een oud mannetje naar ons toe en vraagt of we de tabakschuur willen bezoeken? Uiteraard willen we dat en hij gaat ons voor langs de onverharde weg wat staat voor een pad met grote grove stenen die een soort weg moeten aanduiden. Beneden aangekomen kruipen we over de prikkeldraad en tussen het kruidgewas door gaan we langs een schuur naar een soort van kleine houten woning. Daar komt een oud mannetje buiten met een grote strooien hoed die net zijn broek optrekt en het touw opnieuw vastbind.
Hij blijkt niet de juiste sleutel voor de toegang tot de schuur te vinden maar dat hoeft geen probleem te zijn. Er staat een luik open en als ik hem een zetje geef zal hij de deur van binnenuit opendoen. En dan kom je in zo een schuur; overal hangen tabaksbladen te drogen op verschillende lagen. Je ruikt de tabak van alle kanten. Hij plukt spontaan een paar bladen weg en begint een cigaar te rollen, blijkt achteraf op creoolse wijze te zijn. Hij steekt deze aan en laat moeke even meeproeven. Nadien rolt hij er nog eentje speciaal voor ons.

Ondertussen hebben we ontdekt dat er een band van de wagen aan het lekken is. Dus gaan we langs de stand van Rex in het hotel in Pinar del rio om deze te laten herstellen. de zeer bereidwillige medewerker stelt vast dat het iets meer werk en tijd zal kosten dus stelt hij voor dat we op hem wachten in de bar van het hotel tot alles klaar is.

Daar komen we uiteraard opnieuw een 'bereidwillige' cubaan tegen die ons een tabaksplantage wil laten zien waar hij werkt. Dit soort van 'bereidwillige' cubanen zullen nog regelmatig tegenkomen...

's Avonds eten we op een idyllisch terras waar we eigenlijk alleen zitten en in alle rust kunnen genieten van de vallei van Vinales en van een adembenemende zonsondergang.

Het kiezen van de gerechten blijft nog steeds een uitdaging; als voorgerecht hebben we een soort van lasagne zonder de lasagnebalden en zonder het gehakt dus enkel de saus... maar wel lekker. De vis als hoofdgerecht was overheerlijk.

Geschreven door Wouterdekoster.reisverhalen