Vannacht werden we niet echt wakker van de wind maar wel van een tweetal oryxen die blijkbaar ook campingplaats 27 als hun thuis beschouwen. Connie en ik zien ze bij de autotent van Atie en Henk scharrelen en 1 van van hen steekt zijn (of haar) hoofd zelfs onder de trap. Verbazingwekkend dat ze met hun lange horens de auto noch het tenttrapje raken. Wij blijven doodstil kijken om hem (of haar...) niet te laten schrikken.

Om vijf uur gaat de wekker en wij "snoozen" 1 keer terwijl Atie en Henk al zeker een kwartier druk in de weer zijn. Terwijl Connie naar de de wc gaat en haar make up op doet, vouw ik snel het tent op het dak en om half zes rijden we naar de poort van het park.

We staan als vierde auto in de rij en kunnen omdat de camping in het park ligt kunnen we al om kwart voor zes in het donker het park op. Op de asfaltweg (....) waar een maximum-snelheid is van 60km/uur worden we echter al door iedereen, inclusief grote safaribussen , ingehaald met een gang van minstens honderd per uur dus wij besluiten ook maar iets harder te gaan omdat we dan wellicht de zonsopkomst op Dune 45 missen. Na 45 km komen we bij Dune 45 maar het is echter al bijna helemaal licht, we moeten vervokgens Dune 45 oplopen en dat valt uiteraard niet Atie, Henk en Connie lopen gestaag naar boven. Halfin zie ik dat er bovenop nogal wat mensen staan te wankelen op de helling en ik voel dat mijn hoogtevrees mij wel eens nog meer moeite zou kunnen opleveren dan het zware pad naar boven. Ik besluit dus maar om toe te geven aan mij hoogtevrees en om te draaien en vanaf beneden zowel de zonsopkomst als de zware tocht van de anderen te filmen. Prachtige plaatjes maar omdat het eigenlijk al best heel licht is valt ons de zonsopkomst wel een beetje tegen.

Terug in de auto rijden we nog 15 km verder naar de Sossuvlei. Daar is het gedurende deze reis eigenlijk voor het eerst echt druk en staan er tientallen auto's en bussen op de parkeerplaats. We staan nu voor de keuze om nog vijf km te wandelen door het mulle zand, met een shuttle-traktor met een soort aanhangwagen of zelf offer und te rijden. Na enige twijfel bij Atie en Henk besluiten we voor het laatste te kiezen. We zetten de aut op de "low-gear" en beginnen aan het zandavontuur. Net voordat we het zand oprijden staat er een jong stel wat ons aanhoudt en vraagt of ze mee mogen rijden. Wij schuiven zo snel als mogelijk al onze spullen opzij en beginnen aan een echte rally. Ik begrijp nu dat er mensen zijn die deze sport leuk vinden !! We schuiven dor het rode mulle Zand en passeren een paar grote auto's die toch ook als four wheel drive te boek staan die vastgereden zijn in het zand. Wellicht hebben zij de auto niet op de low gear gezet en/of se banden niet laten leeglopen want ondanks dat het niet meevalt konen we veilig op de plaats van bestemming.

De route naar de Deadvlei staat niet echt aangegeven en volgen de grootste groepen. We beginnen wederom aan een wandeling maar blijken de verkeerde groepen gevolgd te hebben. Komen wel bij een grote andere vlei maar die staat niet te boek als de Deadvlei . We keren terug maar gaan ons niet nogmaals wagen aan een wandeling. Op de terugweg nemen we een iets andere route en nemen we een paar extra pittige hindernissen maar komen wetoch weer veilig op de parkeerplaats.

Daar ben ik even naar het toilet gegaan maar waar ik hier de details van deze toiletgang hier niet L beschrijven ivm met de meelezers....We keren via de asfaltweg terug naar de poort van het park op zoek naar een weggetje naar de Sesriem canyon. Maar omdat de camping in het park ligt drinken we eerst nog even een cappuccino op de camping. Daarna naar de canyon die weliswaar veel en veel kleiner en midnet diep is dan de Fish river canyon maar waar je naar beneden kan lopen en echt door de canyon wandelt. De. hitte is al weer fors maar door een lekker windje redelijk te doen, beneden in de canyon is het echt wat je een verzendengende hitte noemt.

Het is onderstussen twaalf uur geweest en we rijden naar het tankstation waar we de auto weer laten volgooien met diesel voor ruim €0,65 per liter.. De vriendelijke jongen die onze auto's volgooit vraagt in het nederlands waar we naar toe gaan. Vreemd om vanuit het niks ineens in het Nederlands (Afrikaans) te worden aangesproken. Omdat we naar solitair gaan vraagt hij of we dat uiteraard de appeltaart gaan eten. en er is ook een winkeltje en we nemen daar gelijk een broodje zodat we niet onderweg met te stoppen voor de lunch. We kopen nog wat souvenirs en gaan op weg naar Soliaire. Het 'Solitaire' wat beschreven staat in het boek van Ton van der Lee die deze nederzetting, die overigens uit niet meer bestaat dan een bakker, tankstation met garage en een restaurantje, gesticht heeft. We eten daar in de (spreekwoordelijke) hitte inderdaad een goddelijke appeltaart met een prima cappuccino voor Connie en mij en zwarte koffie voor Atie en Henk. ( De koffie is hier in Namibië overigens erg verschillend van sterkte en kwaliteit.

De camping is 6 kilometer verderop en we rijden rond half vier de camping op. Een mooi plaatje en het lijkt weer een prettiger camping dan in Sesriem wat toch meer een massale indruk maakte !!

We worden uiteraard weer zeer vriendelijk ontvangen en begeleid naar onze campingplaats van toch zeker 1000 m2 met een sanitair-gebouw met keukentje, douche en toilet. Daarnaast nog een overkapping met e tochtig en een wat boompjes voor de schaduw. En dan uiteraard niet te vergeten het weer prachtige uitzicht over de Namib .

We zetten snel de tent op en zijn toen naar het kleine zwembadje getrokken. Heerlijk om weer een keertje te kunnen verkoelen in een zwembadje en even niks te doen onder het genot van een koude Windhoek-lager en een witte wijn. We zijn net op tijd want daarna komen er twee bussen met voornamelijk Duitsers en wij hebben de laatste 4 van de tien ligbedden. En Duitsers in grote groepen lijken hun aanwezigheid te moeten benadrukken door meer dan gemiddeld hard te moeten praten..

Na het verkoelende zwempartjtje blijkt bij terugkeer bij de tent dat Henk zijn rechtervoorband lek is. We overleggen even met de blonde (naar later blijkt Duitse die al 16 jaar Namibie woont en diverse lodges heeft beheerd) manager. Ze zorgt ervoor dat er morgenochtend een paar man zijn die kunnen helpen bij het verwisselen van het wiel.

We gaan rond half zeven naar het restaurant en nemen uiteraard nog even een drankje vooraf. We kletsen uitgebreid met de beheerster die al in diverse ressorts in namibie als manager gewerkt heeft. Ze heeft als kind in Namibie gewoond omdat haar vader hier in Windhoek werkte als ingenieur.

We genieten van het heerlijke eten en de oryx is ook hier weer zeer mals maar vooral de ambiance is in dit resort erg mooi en prettig te noemen. Er hangt ook een heel ontspannen sfeer tussen de inderdaad overwegend zwarte medewerkers en de witte beheerster...

Om negen uur nemen we bij de tent nog even een Zuid-Afrikaanse whisky die zoals gezegd meer naar bourbon smaakt maar als heerlijk slaapmutsje fungeert. Ondertussen is de wind volledig gaan liggen en verwachten we dus een rustige nacht....

Geschreven door Sybrens.reisverhalen