Vandaag gaat de wekker om 06:00. Dit wordt een mooie reis vandaag. Met de tuktuk, ferry, taxi, vliegtuig, trein, vliegtuig en weer de trein om thuis te komen.

Ik leer Aziz kennen op de ferry en samen brengen we de dag door. Ik introduceer hem nasi pedang en hij plukt rose appels en koopt ergens magistan. De smaak van rosé appels proef ik weer na hele lange tijd. Magistan ken ik niet en is een bijzonder lekker fruit. Sappig, dorstlessend, licht bitter. Heerlijk.

We delen een taxi voor 6 uur die ons naar het elektriciteitsschip brengt. Een schip van 2600 kg dat door golven van 35 meter hoog van de tsunami 5km landinwaarts is geplant. Ik sta daar zie het schip, maar mijn inbeeldingsvermogen reikt niet ver genoeg om te kunnen beseffen wat er is gebeurd en welke vorm deze natuurkracht heeft gehad. De volgende stop is het Tsunami museum. De wederopbouw van Banda Aceh heeft 10 jaar geduurd. Direct na de entree is een alley met een bord: ”This alley will bring you to the atmosphere of the morning of 26 December when the tsunami happened”. Het is donker. Er stroomt water langs hoge geribbelde grijze stenenmuren en door de constructie ontstaat er een onheilspellend geluid. Je hoort een soort waarbij een grote hoeveelheid water onder druk wordt staat. In het museum wordt heel goed uitgelegd hoe de Tsunami ontstaan, hoe de platen er 250 miljoen jaar geleden bij lagen, hoe ze er over 400 miljoen jaar bij liggen en dan komt het besef wat voor natuurkracht daarvoor nodig is. De mensaap bestaat ongeveer 5 miljoen jaar, heb ik opgezocht voordat ik de jungle inging. Van deze 5 miljoen jaar is ongeveer 4000 jaar beschreven. We bezichtigen het museum en dan na 5 kwartier ben ik zoals gebruikelijk verzadigd. We drinken een ice coffee en ik kom bij.

Daarna zoeken een mall op. Daar wil ik graag sarongs kopen voor ons vieren en thuis introduceren voor onze ‘lazy Sundays’. Ben benieuwd of het in de smaak valt.

Nadat we geslaagd zijn eten we met z’n drieën bij de beste Nasi Pedang zaak van de stad. Helaas is de tempé en tahoe op. Ik eet heerlijke groentes en weer een heerlijke curry saus, aardappelkoekje en eiquiche.

Daarna is er nog tijd om naar een buitenwijk te gaan, drie kilometer verwijderd, waar een vissersboot op een woonhuis is beland. Dit zou de mens met hijskranen en goed ingenieurswerk kunnen produceren voor we kunstwerk of zo. Dit is natuurkracht.

Daarna rijden we naar het vliegveld. De rij is erg kort maar ik zie een jongeman staan met een grote stapel paspoorten. Na 30 minuten, als hij bijna klaar is, houden we een praatje. Hij gaat trouwen in Maleisië en zijn familie, 27 personen, gaat mee. Sommige vliegen voor het eerst, merk ik, als de lieve oudere vrouw naast me het keihard uitgilt wanneer we een klap horen. Volgens mij struikelde er iemand. Ok. Een zenuwpees naast me gaat me niet helpen, weet ik. Terwijl ik dit schrijf zijn we al in de lucht en is zij rustig in slaap gevallen. Blij voor haar.

Tijdens het shoppen blijkt Aziz een ware onderhandelaar. Dat kun je merken aan zijn omgang. Hij staat aan en is alert. Veel meer dan ik ben. Duidelijk dat hij uit een ander cultuur komt dan ik en vaker moet onderhandelen voor een prijs. Hij blijft altijd aardig maar is veel directer. Als we parkeren en betalen vraagt hij altijd om tickets. Ik wist van het bestaan niet af. Als iemand de prijs onduidelijk communiceert vraagt hij direct om het op te schrijven. De prijs is toen gedaald. Als een vreemde naast ons komt staan, terwijl we in gesprek zijn met de taxichauffeur reageer hij met: ja hoe kan ik je helpen? Ik geloof ook dat hij denkt mij te beschermen. Tijdens onderhandelingen die best lang doorgaan wordt er ook veel gelachen. Het is ook een vermaak merk ik.
Ik moet even terug denken aan de Fransman die ik een paar dagen geleden sprak en wat me bij blijft: In Paris you have to be ready to be aggressive otherwise people will go over you.

Geschreven door Sun.op.pad