Wat een prachtig eiland is Pulau We. Ontzettend groen, mooie kronkelige wegen en azuur blauw water. Ik kom aan bij mijn hutje dat iets hoger op de heuvel ligt. Dat wordt weer slapen in de geluiden van de natuur. ‘s ochtend wordt 06:00 wakker door het geluid van een gekko. Het klinkt eigenaardig. Ik blijf liggen en kwart voor zeven heb ik app contact met Hester die dan lekker naar bed gaat na een heel gezellig avondje, zo klinkt het. Ik loop naar het water en zie meteen zo veel vissen in zo veel kleuren. Ik besluit mijn snorkel spullen na 2 weken meeslepen te gebruiken. Heerlijk is het. Grote needle fish die zelfs naar me toe komen. Gele, blauwe, rode vissen. Enkele zijn zelfs zo groot als mijn arm. Na een frisse douche ontbijt ik nasi goreng en raak aan de praat met een Fransman die hier is met zijn gezin. Eigenaar van een camping. Blijkt het de camping te zijn naast Cosy Camp. De afgelopen twee nachten heb ik weinig geslapen en ik ga liggen in de hangmat. Zet wat muziek op en slaap ongeveer een uur er in. Ik iet in deze hut blijven vannacht en moet verkassen naar de buren. Daar besluit ik een hutje op palen te nemen aan het water. Erg mooi uitzicht vanuit de hangmat. Maar in het groen spreekt mij meer aan. Ik heb meteen een brommertje geregeld voor de komende drie dagen. Anders wordt deze plek wel saai. Ik lig in de hangmat terwijl ik dit schrijf en ga zo op pad. Het eiland verkennen en een lokale keuken ontdekken.

Het is lekker toeren op dit eiland. Meerdere keren denk ik aan de serie Magnum, zo’n gevoel heb ik, ook aan Jamaica. En opeens holy shit…. ik heb een zwart kenteken. Wacht even …. dit is een motor en geen scooter. Optrekken ging al zo vlot en de motor maakt ook een lekker laag brommend geluid. De snelheidsmeter werkt niet geen idee hoe hard ik ga. Dan zie ik het maximale snelheid 160 km/h en kilometerstand 95.000. Genietend van de omgeving en de motor rijd ik naar Sabang. Ik rijd rustig vooral bij het afdalen en in de bochten. Twee specifieke afdalingen op de racefiets één in Portugal en één in Frankrijk komen komen steeds terug in mijn herinnering. Op de motor heeft z’n voordelen. Kruidnagel en veel meer kruiden worden langs de weg gedroogd in de zon. Heerlijk om langs die geuren te toeren. Het valt me op dat er veel borden met escape routes zijn die omhoog leiden. Ik ben in de provincie Atjeh en deze is volgens mij het zwaarst getroffen door de Tsunami in 2004. Banda Atjeh waar ik gisteren de ferry heb gepakt is grotendeels weggevaagd en heropbouw heet 10 jaar geduurd. Ik ben van plan om op de terugweg naar het vliegveld wat herinneringen en monumenten op te zoeken.

Geschreven door Sun.op.pad