De wekker gaat maar ik besluit iets uit te slapen. Het gaat goed met mijn teen. De zwelling is bijna volledig weg, maar zonder een voorraadje prednison durf ik niet het regenwoud in te gaan. Ik bezoek een keurige praktijk en na het invullen van wat formulieren wordt mijn bloeddruk opgemeten. Standaard procedure. Als ik de arts zie vraag ik of ze tevreden is en ze stemt in. Ze begrijpt mijn vraag helemaal en ik krijg een extra voorraad voorgeschreven.
Jungle en snorkelen vertel ik, maar door de monsoon lukt niet alles. Je had naar Sabah gemoeten! Daar is een fantastisch regenwoud en één van de mooiste duikplekken op aarde. Ik kan dat beamen. Oost Maleisië is the place to be voor avontuur. Het eiland Sipidan heb ik vaker gehoord deze reis. De arts was een vervend trail walker toen ze nog in Oost Maleisië woonde.
Het consult kost €6,- en de medicatie €8,-

Het lukt me in anderhalf uur prednison te regelen, een poncho, twee long sleeve shirts een pinnetje om mijn simkaart te verwisselen en wat te eten. Na het eten heb ik yoghurt nodig. Indiaas eten is smakelijk pittig, maar toch reageert mijn maag er op. Ik blus na met yoghurt. Dat valt goed en mag ik vaker doen. Tijdens het ontbijt om 11:00 boek ik vliegtickets voor 16:00 vandaag en laat ik dat weten aan mijn contactpersoon in Bukit Lawang waar ik al dagen what’s app contact mee heb. Dank aan Larry die mij op deze plek tipte. Ik boek de Jungle River House en check uit mijn kamer. Het avontuur mag beginnen.

Het avontuur is begonnen. Ik word opgewacht door Duki en hij rijdt mij naar Bukit Lawang. ‘Allemachtig prachtig achtentachtig’ zegt Duki, als ik hem antwoord waar ik vandaan kom. De tocht die bijna 5 uur duurt met een eetpauze is een grote ervaring. Ik ben geland in Medan en had er eigenlijk nog nooit van gehoord. Blijken er 11 miljoen mensen te wonen. Op straat is er zo veel te zien. Sumatra is een stuk rauwer dan Maleisië. Het verkeer is een grote op elkaar afgestemde warboel. Ik vind de mensen erg warm en toegankelijk. Duki een man van in de vijftig kan wat Nederlands en als hij een Nederlands lied begin te zingen in de auto, zingen we spontaan samen een paar liedjes. Ik vraag hem of we ergens nog wat kunnen eten bij vertrek en dat ik vegetariër ben. Er is een gelegenheid met voor we de stad uit gaan. Het duurt 2,5 uur uur voor we er zijn. In het restaurant verteld Duki aan de bediening dat ik vegetariër ben en iets voor me op de kaart hebben. Ze denkt even kort na en noemt daarna 4 of 5 gerechten, ik weet niet meer precies hoeveel want na de eerste ben ik al verkocht: “Lust je pecel?”. Zo hé, wat heeft het gesmaakt en dit gerecht wil ik zeker nog een keer eten op Sumatra. Een gerecht met verse in de zon gerijpte ingrediënten smaakt zo verrukkelijk.
Ik bestel een cendol, maar hier noemen ze het weer dawat. Alleen hebben ze alleen een moderne variant dus niet met pandangblad. Blijkt de moderne versie een koffie dawet te zijn. Hester had hier drie van opgedronken. Bij het verlaten van het restaurant hangen er bakove als toetje.
Aangekomen op de accommodatie pak ik mijn tas in. Ik heb bij het boeken van de hike een lijst gekregen van spullen die mee moeten. Ik pak alles vanavond al in dan hoef ik morgenochtend niet meteen in de actieve stand.

Geschreven door Sun.op.pad