Gisteravond kreeg ik een WA dat ik mee kan met een groepje snorkelen. Als ik de groep ‘s ochtend ontmoet zit daar een bekende. Een Duitse vrijwilliger die op de trash bank in BL plastic afval sorteert. Het is een aardige en introverte jongen. Met hem twee andere vrijwillers een Duitse en Engelsman en een Indonesiër, één van de grondleggers van project Wings.
De gids vertelt dat er best golven kunnen zijn omdat er gisteren volle maan is. In de boot bereid ik mij mentaal voor om zeeziekte. We zien mooie en grote vissen en snorkelen met de stroming mee. De eerste spot was niet heel bijzonder en de tweede gelukkig wel. We zien opnieuw veel ook grote vissen, een octopus en een schildpad. Schildpadden zien maakt mij altijd weer blij. Die zwemmen niet, maar zweven door het water. Dat is zo’n prachtige verschijning. De gids vertelt dat even verder op tussen twee eilandjes haaien spelen, maar vanwege de golven we er nu niet naar toe kunnen. Als ik de golven zie ben ik blij dat we niet gaan, maar de haaien had ik wel graag gezien. Snorkelen is voor mij geen probleem. Maar koop op de boot stil liggen en wachten maakt me zee ziek. De sigaretten lucht van de Indonesiër plus de volume van zijn telefoon maken het erger. Later vraag ik hem om niet meer te roken. Na een heerlijke lunch is het plan om nog één in plaats van twee spots aan te doen vanwege de wind. Maar de introverte Duitser, hij heeft zich bij de eerste spot gesneden, en de Engelsman, compleet wit weg getrokken en drie keer overgegeven, gaan van boord en wij doen nog twee plekken aan. Als we op de derde spot zijn en ik het water ik ga, weet ik dat ik hier mijn lunch zal achterlaten. We snorkelen ongeveer 70 meter en zien opnieuw een schildpad en deze keer kunnen we 5 minuten in de buurt blijven. Ik geniet.
Terug in de boot duurt het mij te lang voor we verder varen. Ik raak nog zieker en besluit bij de laatste spot niet het water in te gaan. Dan verlies ik mijn lunch zeker en ik heb geen zin om te kosten. Bij aankomst op land realiseer ik me dat ik grond onder mijn voeten te snel vanzelfsprekend neem en onvoeldoende waardeer. Na 10 minuten liggen gaat het beter. Ik word uitgenodigd om morgen met de groep mee te gaan voor een dive discovery naar 10 meter diepte. Ik sla het af, want ik kom liever een keer terug om het certificaat te halen en een paar dagen te duiken.

Ik geniet lekker na in mijn hangmat. Later op de middag ga ik naar kilometerpunt 0. Een monument wat het startpunt van Indonesië aangeeft. Voor Indonesiërs een belangrijk punt om te bezoeken. Ik vind het mooi om te zien hoe er foto’s worden geschoten voor een megalomaan monument. Ik heb me laten vertellen dat van noord tot zuid Sumatra over land ongeveer dezelfde afstand is als van Amsterdam naar Gibraltar. En als je een vierkant trekt om alle eilanden van Indonesië het land inclusief de watertuin even groot is als Australië.

Er zijn daar ook kraampjes en bij een vriendelijke man eet ik fruit roedjak. Een fruitmix met een saus er op. Het is eigenlijk dessert en ik besluit vandaag de volgorde van dessert en maaltijd om te draaien. Het is heerlijk en de hoofdmaaltijd sla ik daarna over. Vanuit kilometer 0 zie ik de zon ondergaan.
Dan valt de stroom uit en het blijft 3 uur donker op het eiland. Aangekomen bij mijn hutje lig ik lekker in het donker in mijn hangmat muziek te luisteren.

Geschreven door Sun.op.pad