Max wilde graag naar een grot, dus kozen we de marmer-grot in Hintertux uit. Er is hier ook een ijsgrot, maar van de prijs sla je steil achterover, dus kozen we deze. Om er te komen moeten we naar Hintertux, om daar twee “Gletscher-bussen” te nemen naar de grot.

Na een uurtje rijden door het schitterende landschap, komen we in Hintertux aan, waar we tot onze verbazing gratis kunnen parkeren. Deze plaats is duidelijk ingericht op grote hoeveelheden toeristen, want er zijn meerdere zeer grote parkeerterreinen, plus een parkeergarage.

We lopen naar de balie van de Gletscher-bus, die geen bus blijkt te zijn, maar een gondel. Als ik 102 euro af mag rekenen, hoop ik dat de toegang van de grot er ook bij inbegrepen zit, maar de uiterst vriendelijke Oostenrijkse informeert me dat ik daar nog een kaartje moet kopen. Slik. Oké, niet over nadenken en naar boven!

Wat een geweldig uitzicht hebben we weer vanuit onze privé gondel, onwaarschijnlijk mooi… En nog niet zo heel spannend, want deze blijft redelijk laag bij de grond. Als we niet achterom naar beneden kijken, is er niks aan de hand ;-)
Maar eenmaal in de tweede gondel ervaren we toch wel iets meer spanning… De gondel gaat echt hoog boven de grond en heeft uiteraard panorama-uitzicht, ook aan de zij- en achterkanten, wat heel leuk is, als je geen hoogtevrees hebt… Maar na een poosje went het, en genieten we van het schitterende uitzicht, wat steeds on-aardser aandoet, naarmate we boven de boomgrens uitkomen.

We stappen uit en lopen een kleine tien minuten bergafwaarts, om net op tijd te zijn voor de rondleiding van 13.00 uur. We krijgen een mooie gele regenjas en helm en vertrekken met ons kleine groepje (9 mensen), onder leiding van Max, een afgestudeerd geologie-student, die nu achitectuur studeert in Innsbruck.

In de grot mogen we helaas geen foto’s maken, omdat we onze beide handen nodig hebben om ons vast te houden. En inderdaad, dat is nodig, net zoals dat de vraag of we geen “Platzangst” hebben, niet overdreven was (claustrofobie). We wurmen ons soms tussen nauwe spelonken door of zijn blij dat we een helm ophebben. Een gedeelte van de grot heet de “dunne darm” en ik ben niet rouwig dat we de terugweg niet dezelfde weg nemen ;-)

Na de tour door de imposante grot, eten we buiten op een bankje ons meegebrachte broodje. Cas zegt dat hij “even een stukje gaat wandelen” en verdwijnt het maanlandschap in. Na een kwartier bel ik hem om te vragen of ik de helikopter al moet laten uitrukken, maar hij stelt me gerust: hij komt er zo aan. “Zo” blijft voor pubers een relatief begrip, dus na tien minuten bel ik nog maar eens, maar nu ziet Max hem toch echt in de verte aankomen. Cas was even naar de permanente sneeuw gegaan en naar de beek en had daar mooie foto’s staan maken, die je nu dus ook kunt bewonderen.

Op de terugweg naar beneden (die natuurlijk nog veel enger is, bergafwaarts de diepte in kijkend) turen we, op aanraden van Max, onze ogen uit en JAAAAA, daar ziet Max de eerste marmot!!! Wat zijn die dieren groot! We zien er in totaal vier en zijn extatisch, behalve Cas, die wordt er niet warm of koud van. Helaas zijn de foto’s niet gelukt, maar de ervaring nemen we mee.

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur