Gisteravond trokken Max en ik het bos in, op rendierenjacht. Ik had al keutels gevonden en de dame bij de receptie had me verteld dat haar vriendin in dat bos eens rendieren had gezien. Gewapend met Max zijn camera en een missie, gingen we op pad.

Het eerste stuk was redelijk braaf, maar na een kilometer of twee begon het steile deel langs de waterval omhoog. Ook hier weer hopen keutels, dus we sluipen zo stil als we kunnen naar boven en turen door bos en over berg. Het wordt zo steil dat we soms met handen en voeten moeten klimmen en ik verwacht dat we de top nu toch bijna hebben gehaald.

Helaas. Na ruim een uur zwoegen, zien we een bordje dat de top nog 1,7 (!) kilometer omhoog is. Stijl omhoog dus. Max en ik kijken elkaar aan en beslissen dat het wel mooi geweest is voor vandaag. We moeten ook nog terug en het is al best wel laat en ondanks dat het in Noorwegen niet helemaal donker wordt ‘s nachts, willen we toch niet in het donker in het bos blijven.

Uiteindelijk krijgen we op de terugweg toch nog dieren te zien: wegrendieren en koeien!

Max vertelt hoe bijzonder hij het vindt hoe stil het hier in Noorwegen is, in vergelijking met Nederland. Je hoort hier alleen natuurgeluiden zoals een waterval of de rivier. Hij had nog nooit zo lekker geslapen als toen we langs een wild kolkende rivier kampeerden, vertelt hij. 🥰

Nog een andere bezienswaardigheid krijgen we recht voor onze neus: een enorm gevaarte parkeert tegenover ons: Das Rollende Hotel. Eenmaal geparkeerd, stromen er 26 Duitsers uit die zeer georganiseerd de keuken opzetten en allemaal tafeltjes en stoeltjes. De chauffeur fungeert tevens als kok en een aantal van de gasten snijden de groenten. Er staat pasta op het menu. Ik raak aan de praat met 1 van de gasten: een 86-jarige man die al heel vaak met deze maatschappij op reis is geweest: naar Alaska, Canada en zelfs Japan! Hij vertelt dat het dit keer echter de laatste keer is, omdat het gebrek aan comfort (slapen in een ruimte van 80x80x200, eten dat niet om over naar huis te schrijven is etc) hem nu begint op te breken. 86 jaar en dan nu pas behoefte aan wat meer comfort. Petje af….!

De volgende dag besluiten we nog een laatste excursie en wandeling te maken. We rijden een kant op waar we nog niet heen zijn geweest en stoppen bij een wandeling die ons voert langs eland-val-putten. Deze 1000 jaar oude kuilen gebruikten ze vroeger om elanden te vangen en doden. Onderin de kuil hadden ze dan scherpe houten palen rechtop staan. En de kuil natuurlijk afgedekt met takken. Op deze wandeling komen we wel 10 van zulke vallen tegen, op een relatief klein stukje. Schijnbaar zaten hier toen al veel elanden.

En er zitten hier duidelijk veel rendieren want het stikt van de keutels! Het pad is er letterlijk mee bezaaid. Dus beslis ik om vanavond nog een keer naar het bos te gaan, in een laatste poging rendieren te zien. Want morgen trekken we weer verder naar Oslo. Het eind van ons avontuur in Noorwegen komt langzaam in zicht 😢

Om nog even maximaal van de omgeving te genieten, duikt Sander een zijweggetje in, wat ons door het bos langs een handvol (soms vervallen) boerderijen voert. Wat wonen mensen hier afgelegen. Hoe zou het hier in de winter zijn….?

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur