Zaterdag is het dan eindelijk zover: ik stap in de Peugeot 3008 die mijn moeder en zus voor me gehuurd hebben, op weg naar Werkhoven, om de mannen op te halen om naar Oostenrijk te gaan. Mijn zus en moeder zagen het namelijk niet zitten dat ik met Max en Cas in mijn Fiatje 500 helemaal naar de Alpen zou rijden. Dus gaven ze mij dit supermooie cadeau, waar ik eerlijk gezegd heel blij mee ben, naast dat ik enorm dankbaar ben natuurlijk. Want eerlijk gezegd vond ik het ook wel een beetje spannend, zo in mijn eentje achter het stuur, helemaal naar Oostenrijk.

Mede daarom heb ik de reis ook opgedeeld in twee dagen. Ik heb een hotel geboekt in Augsburg, niet al te ver van München af. Het is voor mij voor het eerst dat ik zo’n lang stuk alleen reis én rijd, en eerlijk gezegd vind ik het best wel spannend. In Werkhoven komt oma ons nog uitzwaaien en geeft ons nog een gekoeld survivalpakket mee voor onderweg, want ja, die twee mannen vreten de hele dag door ;-)
Ze zwaait ons de straat uit en dan begint De Grote Reis toch echt.

Al gauw kom ik er achter wat een geweldig systeem adaptive cruise control is. Hij blijft keurig achter mijn voorganger hangen en als ik het te langzaam vind gaan, haal ik in. Eigenlijk hoef ik amper wat te doen, want zelfs als er hard geremd wordt, remt hij tijdig en trekt weer op als we gaan rijden. Wat een verademing dit en wat rijdt dit heerlijk ontspannen en met een veilig gevoel. Heel anders dan de laatste keer, toen we met een caravan door de Noorse bergen reden!

In Augsburg gaan we in het oude stadje lekker pizza eten en lopen nog een klein beetje rond, maar na ruim acht uur rijden is mijn batterij er wel aan toe om opgeladen te worden. Omdat we nog maar een klein stuk hoeven de volgende dag, gaan we pas om half tien ontbijten en vertrekken rond elven richting Oostenrijk. Eenmaal in Oostenrijk begint het landschap waar ik me zo op verheugd heb; bergen, meren en bossen. Max moet hard lachen om hoe vaak ik “Kijk dan zo mooi!”, of iets van die strekking roep.
Hoe dichter we bij onze bestemming komen, hoe serieuzer het bochtenwerk en de hoogtemeters die we maken. En ook hier ben ik zo dankbaar voor de auto die mij veilig en zeker door de bergen loodst.

En dan zijn we er, in Gerlos. We hebben een prachtig, authentiek Oostenrijks appartement wat je riant mag noemen. Twee slaapkamers met aangrenzende badkamers, een huiskamer en volledig uitgeruste keuken. En een heerlijk balkon, helemaal rondom. We genieten die avond van een heerlijk diner in een zeer gezellig restaurant, waar we bediend worden door zeer vriendelijke Oostenrijkers in traditionele klederdracht. Na een gezellig potje kaarten duiken we onze comfortabele bedden in.

De volgende dag loop ik naar het dorp om bij de plaatselijke Spar wat voor het ontbijt te halen. Met 3 croissants voor 5,20 euro kan ik niet echt zeggen dat het hier goedkoop is, maar het is in ieder geval een stuk goedkoper dan Noorwegen of Zwitserland ;-)
Op de terugweg loop ik langs de beek en stop meermaals om foto’s te maken van het prachtige uitzicht.

Na ons ontbijt besluiten we een wandeling te maken die de gastvrouw ons had aangeraden. Langs het beekje wijst het pad ons een zeer smal paadje omhoog het bos in. Als dit de hele wandeling zo doorgaat, houd ik het niet vol, denk ik al hijgend, maar gelukkig komen we na ongeveer een kwartier bij een bordje dat vertelt dat de resterende wandeling minder hoogteverschil heeft, maar wel stevig schoeisel en een zekere tred vraagt. Dat klopt inderdaad, het pad is smal en rotsig en geregeld ook wel glad, door naar beneden sijpelend water.

Na een poosje gelopen te hebben horen we de beloofde waterval duidelijk dichterbij komen en algauw staan we op de brug de mooie, doch wat bescheiden waterval te bekijken. De heren volgen het voorbeeld van een andere Nederlander, en klauteren over de rotsen richting de waterval. Ik probeer ondertussen met een heerlijke zon tegen, mooie foto’s van ze te maken.

Als de heren weer uitgeklommen zijn, blijkt al snel dat de schoenen van Cas (erfstukken van opa Gerard) hun beste tijd gehad hebben. De zool van zijn linkerschoen laat los, waarop ik zeg dat zijn rechter gelukkig nog vastzit, want dat is de kant van de afgrond. Dat was waarschlijk een jinx, want na een kleine tien minuten laat ook de andere zool los. We maken ons toch wel wat zorgen, want hier uitglijden is nou niet iets waar je aan wil denken… Maar gelukkig hebben de schoenen, ondanks het verloren profiel, toch nog voldoende grip.

De wandeling gaat verder en we genieten van de uitzichten die we tegenkomen en het sprookjesachtige bos rondom. Na ongeveer een uur komen we bij het eindpunt, waar een bord een restaurantje belooft. We lopen die kant op maar vragen voor de zekerheid toch maar even aan tegemoetkomende Oostenrijkers of Duitsers, of het nog ver lopen is. Als we horen dat het nog zeker een half uur bergopwaarts is, besluiten we om te keren en richting het appartement te lopen, waar een broodje knakworst op ons wacht. Ook op de terugweg genieten we van de zon en de uitzichten en tappen onze inmiddels lege waterflessen weer vol met heerlijk ijskoud drinkwater dat uit een houten stellage komt.
in ons appartement ploffen we met een welverdiend broodje neer in de zon op ons balkon. Wat een heerlijke dag!

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur