Voor vandaag hadden de mannen niet echt dingen die ze nog wilden doen - het hele lijstje met activiteiten die we wilden ondernemen, was afgevinkt. Ik wilde wel nog heel graag een lange wandeling maken. Max had sowieso geen zin, Cas had flink last van zijn linkerkuit na een bijna-val op de berg tijdens het mountainbiken gisteren. Dus vroeg ik of ze het oké vonden als ik alleen zou gaan. Geen bezwaar, dus vertrok ik vanochtend 09.15 uur richting het dorp, waar de wandeling startte.

Volgens de beschrijving duurt de wandeling 4,5 uur, dat zou ik in theorie wel vol moeten kunnen houden. Ik had al wel gezien dat het eigenlijk alleen maar bergopwaarts zou gaan, tot het “eindpunt”, waar je dus om moet draaien en dezelfde weg weer terug moet lopen (helaas geen andere optie). Maar het begon geleidelijk, langs meerdere “almen”, weiden waar de koeien vrij rondlopen en met hun bellen prachtige zen-concerten verzorgen. De route voert langs een prachtige beek en ik kijk non-stop mijn ogen uit. Wat een prachtige uitzichten, wat een schitterende natuur en wat een rust. En wat maken die joekelhoge bergen toch een indruk.

Na een poos kom ik op een punt waar ik, volgens het bordje, rechtsomhoog de helling het bos in kan gaan. Van een pad kan je niet echt spreken, het is meer een wildpad, formaat konijn dan wel te verstaan. Ik bekijk de andere bordjes en zie dat ik mijn bestemming ook via een andere “alm” kan bereiken, dus ik kies voor die optie. Eenmaal bij die alm aangekomen blijf ik maar rondjes draaien om alles in me op te nemen. Ik ben omgeven door hoge bergwanden, aan de rechterkant gelardeerd met meerdere grotten. Recht voor me de gletsjer, die helaas regelmatig door wolken aan het zicht wordt onttrokken. De hut hier is nog dicht, het is zelfs voor Oostenrijkers nog wat aan de vroege kant blijkbaar ;-)

Ik sla de weg rechts in terwijl ik me zo klein als een torretje voel in dit immense landschap. Ik vraag me af waar de weg heen gaat, want ik kan het verloop niet zien. Dat wordt duidelijk als ik de eerste bocht omga: de weg stijgt met een steile helling en maakt na een meter of vijftig een scherpe haarspeldbocht omhoog, tussen de hoge naaldbomen door. Oké, blik op oneindig dus en rustig, in hetzelfde tempo, omhoog. Ondertussen stop ik geregeld om foto’s van de imposante plaatjes te maken (en dan kan ik ook mijn hartslag weer een beetje laten normaliseren). Op een gegeven moment (na een klein uur ploeteren) wordt het landschap opener en zie ik in de verte een rood-wit-gestreepte vlag, het logo van langeafstandswandelingen. Zou dit betekenen dat ik er bijna ben…??? Ik durf het bijna niet te denken… Maar ja hoor, ik zie ineens een bankje opdoemen met “Gerlos” en daarvoorbij een gletsjer die tussen de wolken door naar me kijkt.

Even voorbij het bankje is, een stukje lager, een hut waar je wat kunt eten en drinken en een boerderij met stallen. Rechts zie ik dat je nog verder omhoog kunt, over een nog steiler, zigzaggend pad over het weiland. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik al ruim 3 uur aan het wandelen ben. Dit bankje is duidelijk voor mij gereserveerd en ik ben trots op mezelf dat ik zover gekomen ben.
Ik geniet van de zon die mijn bezweette rug en schouders droogt en verwarmt en ik probeer nog wat mooie foto’s van de gletsjer te maken. Na een kwartiertje pak ik mijn tas in en begin aan de weg naar beneden. Uiteindelijk kom ik na zes uur weer terug bij de mannen, die ook al vonden dat ik lang weg was gebleven - maar zorgen maakten ze zich natuurlijk niet. Ik voel heeeeeel duidelijk aan mijn heupen, gluteus, knieëen en onderbenen dat ik lekker gespaziert heb, maar ben bovenal heel blij (en een beetje trots) dat ik deze tocht heb ondernomen. Dag Oostenrijk, ik heb enorm van je genoten.

P.s. Sorry voor de grote hoeveelheid foto’s. Ik kon gewoon niet kiezen…

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur