Vandaag belooft weer een hele warme dag te worden, dus we besluiten vroeg op te staan (08.15 ontbijten, dat is echt afzien als je Max / Cas heet ;-) ) om de hitte voor te zijn. We gaan naar de Krimmler Wasserfälle. Onderweg genieten we weer van schitterende uitzichten, mooie haardspeldbochten en mogen we 12 euro extra tol betalen… Verrassing!
Eenmaal aangekomen betalen we nog 7 euro voor het parkeren en 8 euro p.p. Voor de entree tot de watervallen. Tja, je moet er wat voor over hebben he! Het is in ieder geval een stuk goedkoper dan de ijsgrot waar we heen wilDen: 40 euro entree p.p. Plus nog 20 euro pp voor de kabelbaan erheen. Dat uitstapje laten we dus maar aan ons voorbij gaan…

De zon brandt al flink en we zijn blij dat we in de koelte van het bos zijn. De route naar de waterval is er een van onafgebroken haarspeldbochten met flink stijgende paden. En met regelmaat plateaus om de waterval te kunnen bewonderen. We kijken onze ogen uit en zijn ook dankbaar voor de onderbrekingen, want haleluja, wat is het steil en vermoeiend!

Na een poosje meldt Cas dat we er bijna zijn. “Echt? Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet rouwig om ben, al zou ik nog wel wat langer door kunnen gaan,” reageer ik. En dan laatste is maar goed ook, want we zijn er nog lang niet: we zijn bij de eerste “hütte” om te pauzeren en moeten zeker nog een half uur verder, volgens de bordjes, om bij de “hoge waterval” aan te komen. En, hadden we bij aanvang al afgestemd, daar gaan we voor, dus we lopen door. We merken al wel dat het nog veeeeeeel steiler kan, en op dit tweede traject moeten we (lees: ik) aanzienlijk vaker stoppen om even bij te komen. Op het moment dat we denken dat het echt niet steiler kan, blijken we het hoogste punt van de waterval bereikt te hebben. Wat goed van ons! Trots poseren we om selfies en foto’s te nemen en gaan daarna even op een bankje in de schaduw zitten om wat te drinken en een stukje ontbijtkoek te eten.

Veel opgewekter beginnen we aan de terugweg en houden daarbij in het begin het hekwerk binnen handbereik want, mijn hemel, wat is het steil en bergafwaarts is misschien nog wel moeilijker dan omhoog! We zijn blij als we na een poosje de hütte halverwege bereikt hebben. We hebben afgesproken hier even wat te gaan drinken en misschien ook wat te eten. Ik wil graag bij de “schnellimbiss” wat kopen en in de schaduw gaan zitten, maar Max verdwijnt naar boven, naar het terras. Na een poosje komt hij weer terug en vraagt dringend of ik naar boven wil komen. Oké, ik kom, en als we boven zijn vertellen ze dat ze me, als dank voor de leuke vakantie, willen trakteren op een lunch. Ik ben helemaal overdonderd en accepteer dit lieve gebaar natuurlijk graag. Nu nog op zoek naar een plek, op dit overvolle terras… en ja, daar zien we een tafel met hele comfortabele stoelen (de overige tafels hebben allemaal biertafels en banken). We vragen ons af of we hier wel mogen gaan zitten, maar strijken toch maar neer, er staat nergens een bordje dat het niet mag… En ja hoor, het moest gewoon zo zijn, we mogen hier gewoon zitten en we bestellen, zoals het natuurlijk hoort in Oostenrijk, worst met friet. Het uitzicht hier is ook weer fenomenaal, de bediening (allemaal mannen!) alleraardigst en zeer efficient, dus we genieten maximaal.

Eenmaal verzadigd en voldaan, zakken we weer verder de berg af. We zijn nu helemaal blij dat we zo vroeg zijn opgestaan, want het is behoorlijk druk, zowel bergop als bergaf. Onderaan de berg neuzen we nog even in wat souvenirwinkeltjes (de eerste die we tot nu toe tegengekomen zijn!) en kopen een lekker ijsje. Om daarna weer aan de prachtige weg terug naar huis te beginnen. Wat een topdag weer!

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur