Het belooft vandaag heerlijk weer te worden, dus in de ochtend rijden we naar de Arena Coaster, een 1.5 km lange rodelbaan. In de winter is het een ski-hotspot, maar nu fungeert de skilift als een shortcut naar prachtige wandelingen hogerop de berg. Bij het informatiebord staat dat alle “hütten” open zijn, 5 stuks in totaal, afhankelijk van hoe ver je wil wandelen.
Wij blijven beneden en kopen een 10-rittenkaart. Bijna in ligstand worden we langzaam omhooggetakeld en na een kort heuveltje gaan we de bocht om en begint de afdaling. Max en Cas voorop, want ik ben natuurlijk de sloomste. Ik weet dat het niet heel gevaarlijk is en je bij wijze van spreken zonder remmen naar beneden kunt gaan, maar ik vind het met vlagen toch echt wel te hard gaan en trek her en der al gillend aan de rem. Eenmaal beneden roep ik hoe spannend ik het vond en hoe hard ik het vond gaan. Dat wordt door de mannen met een meewarende blik ontvangen… “Wij zeiden net tegen elkaar dat we hem niet zo hard vonden gaan en helemaal niet zo spannend vonden,” zei Cas. Ach ja, iets met een generatiekloof, zal ik maar denken ;-)

Na het rodelen gaan we thuis even lekker lunchen, waarna we naar een stuwmeer in de buurt rijden. Na wat creatief parkeerwerk kijk ik met gezonde weerzin naar de trap die omhoogt voert, de dam op. Wij schatten het op zo’n vijftig meter hoog en de treden zijn duidelijk gelegd door mensen met lange benen… puffend kom ik boven en kijk weer mijn ogen uit. Een prachtig groen-blauw meer ligt voor ons, omringd door dennenbos.
Een prachtig bospad voert ons naar de ligweide en we komen zelfs nog een watervalletje tegen. We leggen onze handdoeken neer en dalen af naar het meer (ook hier weer een klim naar beneden naar het water - ja ik weet het, ik wilde toch naar de Alpen…??). De mannen zetten geen stap meer nadat hun voeten het water raken - te koud - maar ik loop door en glijd algauw het frisse water in. De mannen verklaren me voor gek, maar duiken uiteindelijk toch ook het water in. En blijven maar roepen hoe koud ze het hebben. Misschien heeft het Wim Hoffen toch zijn vruchten afgeworpen…?? Ik vind het echt helemaal niet zo koud.

Uiteindelijk zoeken we een wat beter begaanbare plek om het meer uit te gaan en lopen weer terug naar onze handdoeken. We genieten van de zon en de verfrissende wind die er staat en aan het einde van de middag lopen we weer terug richting de auto. Maar onderweg worden we nog verrast door, jawel: koeien! Die zijn we hier al op meerdere plekken tegengekomen, maar toch verwachtte ik ze niet op deze plek.

We sluiten de avond af met een gezellig etentje in een restaurant in het dorp, waarna Max ons Zweeds pesten leert. Hij legt het ons zo goed uit dat Cas en ik hem helemaal inmaken, maar dat mag de pret niet drukken ;-)

Geschreven door Sjmcvdende.op.avontuur