28° zon 18 km. 600 m gestegen


Na een heerlijk ontbijt vertrekken we. De weg gaat al snel omhoog. We komen bij de bron van Keremet, waarop Linda, die ook de zwerfstenen schildert, een prachtige weergave van de Sufitrail heeft gemaakt. Onderweg hebben we telkens een mooi uitzicht op het meer. In de verte zien we zelfs sneeuw op de bergen.
We komen langs een steengroeve, een kudde koeien, die over de weg geleid worden en mooie rotsblokken. Inmiddels hebben we het hoogste punt bereikt en beginnen we aan de afdaling.
Bij het graf van Sultan Dede lunchen we in de schaduw. Het plein is volgehangen met Turkse vlaggen. Fikri komt met Anneke onze lunch brengen. We doen ons tegoed aan al het heerlijke eten en drinken.
Het was grappig te zien hoe Fikri het overgebleven eten naar de auto brengt. Hoog boven zijn hoofd, want de honden hebben honger... Mehmet voert de honden de overgebleven salamiworsten.
Dan komen we bij een prachtig beekje. Het zit vol met dikkopjes. De kikkers horen we overal kwaken.
In Mahmudiye strijken we neer in het theehuis. Daar wachten we op Fikri en een busje, die ons weer terug naar het hotel brengen.
Samen met Tilleke, Meryem en Mehmet wandel ik naar het meer van Iznik. We komen op een plek waar veel auto's staan. De mensen rijden de auto dicht bij het meer en wassen de auto daar. Het meer is overweldigend. Wat een mooi en groot meer!
Terug in het hotel neem ik nog een duik in het zwembad en dan is het alweer tijd voor het diner. Kikkererwten, rijst en een soort vloeibare tzaziki. Het toetje is rijstepap. Het smaakt allemaal heel lekker.

Geschreven door Rinawandelt