We zitten te wachten op de trein naar Kyoto. Tijd om even na te denken over de afgelopen dagen.

• In de trein maakt de conductrice een buiging als ze de coupé in komt en als ze eruit gaat. Controleren van kaartjes doen ze niet aan. Dat is goed afgedekt door alle controles voor- en achteraf. Als je de rit hebt gemaakt moet je je kaartje inleveren.
• Bij elk restaurant krijg je eerst water met ijsblokjes. Dat wordt continu aangevuld of ze zetten de kan op tafel. Het is niet gebruikelijk iets anders bij het eten te drinken.
• Diner is met een kwartier/half uur opgegeten. Ik begrijp dat het ontbijt de belangrijkste maaltijd is. Veel mensen dineren ook alleen (met mobiel).
• Bij elke supermarkt kan je koffie kopen. De eerste keer liep de vrouw van de supermarkt helemaal mee om ons te laten zien hoe je dat doet. Je krijgt nl. alleen een beker en moet dan zelf kiezen op de automaat.
• Overal zijn openbare toiletten te vinden. In het ergste geval moet je een kwartiertje lopen. Zelfs toen ik met Jeroen de wandeling maakte van Hida naar Takayama .
• Overal staan frisdrankautomaten. Met daarnaast natuurlijk een prullenbak voor de lege flesjes. In de automaat zit ook vaak warme (!) koffie. Heerlijk!
• Als je bij een zebrapad staat te wachten tot het voetgangers licht op groen springt, sta je achter de gele tegels. Met ruime afstand neem je plaats achter de andere wachtenden. Oversteken zonder zebrapad is not done. Dan loop je maar 100m om. Zodra je mag oversteken hoor je een irritant piepgeluid. De eerste dagen dacht ik steeds dat mijn mobiel afging.
• Vaak krijg je ongevraagd muziek. Toen ik met Jeroen een wandeling maakte klonk er om 17 uur een bekende melodie uit de luidsprekers. Luidsprekers zie je trouwens overal hangen in de straten.
• Geen huis is hetzelfde. Hoog, laag, scheef, recht, breed, smal. Ik denk dat ze inJapan geen schoonheids commissie kennen. Kleine huisjes worden ingeklemd tussen enorme flatgebouwen. Het lijkt alsof huizen kris kras worden neergezet. Wij zagen een huis op een plein grenzend aan een vrij drukke weg. Je kon aan alle kanten om het huis heen lopen. Samen met de electiciteitsdraden boven de grond maakt het een rommelige indruk.

En nu dan onze dag.
Vanochtend met de trein vertrokken naar Kyoto. 2,5 uur later staan we op het station van Kyoto. Ik verbaas me nog elke keer over de trein- en metrostations. Een wirwar van borden en mensen. Toch loopt er nooit iemand tegen je op. Niemand rent of loopt te dringen. Iedereen houdt afstand.
We lopen een half uur naar ons hotel. Het is weer Japans met een leuke entree. De kamers zijn nog niet klaar. We besluiten dan maar meteen Kioto te gaan verkennen. Eerst naar het keizerlijk paleis met de bus. Een nieuwe uitdaging. Maar ook dat valt reuze mee. De bus heeft een nummer en in de bus worden de haltes ook in ons schrift aangegeven. Je stapt in het midden van de bus in. Als je eruit gaat betaal je bij de chauffeur en gaat er aan de voorkant uit. Hetzelfde als in de local treinen. De bussen zijn zo ingericht, dat je eigenlijk geen last hebt van medepassagiers, zelfs als het druk is. Het heeft er ook alles mee te maken dat de Japanners geen haast (lijken) te hebben.
Op het terrein van het keizerlijk paleis is een man bezig de bomen te knippen. Het gaat met zoveel precisie, dat die boom wel mooi moet blijven. Er ligt zelfs een kleed onder de boom, waar hij de afgeknipte takjes op gooit.
Aangekomen bij het keizerlijk paleis mogen we alle gebouwen van buiten bekijken. Er zijn ook 2 tuinen, die je van een afstand kan zien. Het is een enorm complex.
Met de bus gaan we naar het fylosofenpad. Het is een wandelpad langs een klein riviertje. Van daar hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Het pad loopt iets hoger op de berg. Inmiddels is het donker geworden. We lopen naar beneden en zien een Frans (!) crêpe restaurant. Wat hebben we heerlijk gegeten!
Met de bus gaan we terug naar het hotel. We hebben een mooie Japanse kamer met eigen badkamer.
Met Jeroen loop ik nog naar de moderne (uitgaans)wijk. Er zijn veel jongeren. De winkels zijn allemaal open. Dan zien we een gokpaleis. Wat een herrie daarbinnen. Lange rijen met gokapparaten. De mensen zitten er apathisch, verveeld en nonchalant te gokken. Sommigen hebben grote bakken met munten. De apparaten betalen meteen uit. Er lopen jongens rond, die bakken met munten legen in nog grotere bakken. Onvoorstelbaar!
Plotseling wordt het heel stil op straat. Het is 22 uur geweest. Tijd om te slapen.

Geschreven door Rinawandelt