14 km - 24°

Frieda voelt zich iets beter, maar niet top. We besluiten de kortste weg te nemen en het rustig aan te doen. We zullen veel moeten stijgen.
In de keuken vinden we brood, melk en yoghurt.
We doen nog wat boodschappen en gaan op pad. Langs de autoweg. Af en toe kunnen we even van de autoweg af lopen, maar dat zijn maar kleine stukjes. Bij een kruising van autowegen staat het bord 'Salamanca 94 km'. Dat gaan we niet meer halen. Niet erg; dat lopen we wel een andere keer. Voorlopig is het nog steeds genieten van de omgeving.
We worden omringd door heuvels. Het is wat bewolkt en de lucht is prachtig.
Dan zie ik een boer, die zijn koeien gaat bijvoeren met een soort biks. De koeien komen meteen naar hem toe gerend. Dit tafereel hebben we hier al vaker gezien.
Ik hoor stromend water. Als ik er naar toe loop zie ik een klein watervalletje met een schattig Romeins bruggetje. Er omheen staan veel bloemen in bloei. Wat mooi!
Dan loop ik Banos de Montemayor in. Een mooi, rijk stadje, dat tegen de heuvel is gebouwd. Via grote trappen en stevige hellingen loop ik naar boven. Frieda liep ver voor me en ik zie haar niet meer. Ik hoop niet dat ze de afslag heeft gemist, want dan moet ze een heel eind omlopen. Op de kruising waar beide wegen bij elkaar komen wacht ik. Even later komt ze uit dezelfde straat als ik kwam. Ze was idd verkeerd gelopen, maar heeft toch ook de trappen gevonden. Ze ziet er vermoeid uit. De klim is zwaar als je niet in orde bent. We blijven even zitten, zodat ze kan bijkomen. Het is nog 3,5 km naar de herberg.
Frieda gaat voorop. Ze wil zo snel mogelijk naar bed.
Ik loop op mijn gemak naar boven, genietend van de mooie vergezichten. Heel in de verte zie ik het stuwmeer liggen. Wij komen daar ver achter vandaan. Als je zo achterom kijkt, kan je je niet voorstellen dat je dat allemaal in een dag gelopen hebt.
De klim eindigt in een lang recht pad onder bomen. Dan zie ik een restaurant. Yoja zit er ook. Ze vertelt dat Frieda is doorgelopen naar de herberg. Ik neem een Tinto de Verano. Dit keer een huisgemaakte. Die smaken altijd veel lekkerder dan uit het flesje.
De herberg ligt 700 m verderop. Ik word hartelijk verwelkomd door Nacho, de volunteer. Frieda ligt te slapen. Joya is er ook. Alleen Christine, een Duitse, moet nog komen. We zijn dus met 4 dames.
De herberg was vroeger een school. De herbergier (zo noem ik hem maar) heeft het verbouwd tot herberg. Hij komt langs samen met de coördinator van een aantal herbergen in de buurt om met Nacho te praten. Elke week komen ze langs om te kijken of alles goed gaat en evt. problemen van de volunteers op te lossen.
Joya biedt aan voor ons te koken. Wat smaakt dat goed: penne met kikkererwten en een saus. Heerlijk! Ze verontschuldigt zich voor de pasta. 'Het is niet de beste' (ze is Italiaans). Nou, wij smullen, hoor! Christina heeft voor de saus en een toetje gezorgd en wij voor de wijn en we zullen afwassen.
Ik loop naar het dorp om te kijken of er nog een bar open is, zodat ik sigaretten kan kopen. Weer langs de snelweg omhoog. De zonsondergang is een plaatje met al die heuvels. Jammer, dat ik mijn telefoon niet bij me heb.
Een steil straatje loopt het dorp in. Ik hoor rockmuziek. Zal er een bandje aan het oefenen zijn? Als ik dichterbij kom, blijkt het uit de bar te komen. Het is er bomvol en er speelt een band! Ik neem een café con leche en ze hebben sigaretten. Wat een gezelligheid! Ik kan helaas niet te lang blijven, want ik heb geen zin om in het donker langs de autoweg terug te lopen.
Nu zit ik voor de herberg. Het is donker, sterren aan de hemel, de laatste vogelgeluiden, in de verte blaffen honden (het vertrouwde geluid van de avond en nacht). Wat wolken en de heuvels tekenen zich af tegen de hemel. Het is kil. Ik heb me niet gerealiseerd dat we hier op 1500m hoogte zitten. Wat zal ik heerlijk slapen!

Geschreven door Rinawandelt