Mooi weer verveeld nooit; zeker niet tijdens een herfstvakantie in Oostenrijk. Ja hoor, vandaag weer een prachtige dag. Eerst even King uitgelaten en daarna weer aan het heerlijke früstück. Vandaag wilde ik erg graag wat jeugdherinneringen ophalen, d.w.z. nog een keer naar Dalaas waar ik vroeger altijd met mijn ouders op vakantie ben geweest. Ik denk dat de laatste vakantie die ik daar ben geweest ongeveer 44 jaar geleden is. Daarvoor denk ik er minstens 20 jaar op een rij te zijn geweest bij de familie Klautrat in het dorp Dalaas in Vorarlberg. Om vanuit Imst naar Dalaas te rijden hebben we op de heenweg de Arlbergtunnel genomen.
De Arlberg Straßentunnel is een 13.976 meter lange verkeerstunnel en is daarmee de langste stratentunnel in Oostenrijk. De tunnel maakt deel uit van de Arlberg Schnellstraße(S16) en verbindt Langen am Arlberg(gemeente Klösterle, Vorarlberg) met Sankt Anton am Arlberg (Tirol).

De tunnel werd aangelegd omdat het verkeer over de Arlbergpas te druk werd en de bestaande Arlbergstraße (B197) dit verkeer op een gegeven moment niet langer aankon. De bouw begon op 5 juli 1974, de doorbraak onder het Arlberggebied door werd bereikt op9 oktober 1977 en op 1 december 1978 werd de tunnel, bestaande uit één buis, vrijgegeven voor het verkeer. De autotunnel is, in tegenstelling tot andere delen van de Arlberg Schnellstraße, enkelbaans. De kosten van de bouw bedroegen omgerekend ongeveer driehonderd miljoen euro.
Eigenlijk bestaat de tunnel uit twee tunnelschachten, aangezien de tunnel aan Tiroler zijde nog wordt doorkruist door de kloof Rosannaschlucht, alvorens de tunnel het eigenlijke massief richting Vorarlbergdoorboort.

Bij aankomst in Dalaas leek er weinig veranderd en ook het huis van de familie Klautrat zag er nog precies hetzelfde uit. We zijn het talud opgelopen en zagen in de huis wat er achter staat een vrouw in de tuin die ons vroeg of we naar iets op zoek waren. Ik liep naar haar toe en begon te vertellen dat il vroeger hier vaak op vakantie was geweest en...... Ik hoefde mijn zin niet verder af te maken omdat ze me HERKENDE en direct zei Hallo Peter, ich bin die Margit. Ongelooflijk om na 43 jaar herkend te worden!!. We werden zeer welkom geheten en direct op de koffie uitgenodigd. Bleek frau Klautrat ook nog te leven (90 jaar) en nog in het huis te wonen. Ze werd ook gehaald en we hebben onder het genot van koffie oude herinneringen opgehaald die bij Margit en mij nog fris in ons geheugen zaten, en bij frau Klautrat soms vanwege haar leeftijd iets meer moeite kosten. Onvoorstelbaar mooi om dit na zo'n lange tijd weer te beleven. Een echt " warm thuiskomen". Na 45 minuten hebben we afscheid genomen en de wens uitgesproken elkaar nog eens te ontmoeten. We hebben zelfs de telefoonnummers van Margit gekregen. Na kort nog even door Dalaas te zijn gereden ( de tijd heeft daar stil gestaan ), zijn we over de arlbergpass nasr Lech gereden. De Arlbergpass is een 1793 meter hoge bergpas over het bergmassief Arlberg inOostenrijk. De pas verbindt het dal van de Rosanna bij St. Anton in de deelstaat Tirol met het Klostertal bij Stuben in de deelstaatVorarlberg. Over de Arlbergpas loopt de Arlbergstraße (St. Anton am Arlberg-Bludenz).

Boven op de pas natuurlijk ook " het koninklijke" Lech bezocht, en natuurlijk geposeerd voor Hotel Post, waar onze koninklijke familie al jaren hun wintersport doorbrengt. Ook in Lech lijkt de tijd al jaren stil te hebben gestaan. Op de terugweg in Sankt Anton am Arlberg koffie met iets lekkers gedronken en daarna via de Panoramaweg via Landeck weer terug naar Tarrenz. Een echte dag terug naar mijn jeugd, leuk om ook aan Annemarie en de kids te laten zien. Voor het eten nog lekker een potje rummykub gespeeld en jammer genoeg weer een dag (wel een mooie ) voorbij. Morgen gaan we bij goed weer naar een gletsjer. Bis morgen.

Geschreven door Onzevakanties