Vandaag (donderdag) was de take-off van het laatste traject van onze Rome-reis. We waren vorig jaar oktober tot Verona gekomen, dus daar moesten we nu de draad weer oppakken. Uiteindelijk bleek dat nog een heel gepuzzel. Je moet tenslotte ook weer uitkomen op de plek waar je ooit je auto hebt neergezet. We hebben ervoor gekozen om onze auto in Milaan te parkeren bij vliegveld Linate. Dat was voor vandaag de eerste uitdaging: met de auto naar Milaan. We zijn om een uur of elf op donderdag avond vertrokken. Dat werd zodoende een hele lange dag. Op donderdag gewoon gewerkt, vervolgens de nacht doorrijden, en dan op vrijdag ook nog een dag met een hoop geregel. Maar.... alles verliep eigenlijk volgens het boekje. Het was een rustige nacht, zonder regen. We wisselden elkaar regelmatig af. Het laatste stuk was mooi om te rijden; in Zwitserland door de bergen. Letterlijk, want er waren heel veel tunnels, waaronder de Gotthard-tunnel met een lengte van 17 km. Toch vervelend rijden, zo'n tunnel zonder vangrail een zonder vluchtstrook. Na de tunnel volgde een lange afdaling naar de grens met Italië. Wat hier opviel is hoe druk en op elkaar gebouwd het hier was. Alle bebouwing, wegen, snelwegen, spoorlijnen en industrie moeten allemaal in hetzelfde smalle dal. We kunnen overal lekker doorrijden, tot Italië. Het is dan ook zo'n beetje de ochtendspits, dus dat geeft extra drukte op de weg. Echt langdurige files hebben we niet gehad.

Na ongeveer twaalf uur stonden we op het parkeerterrein bij Milaan. Hier konden we de fietstassen aan onze fiets hangen, en konden we op pad. Eerst naar het centrum van Milaan. Zo'n grote stad is altijd wat onwennig fietsen, maar gelukkig bleken ze ook hier af en toe fietspaden te hebben. Nu een half uur waren we bij de grootste trekpleister van Milaan: de Duomo. Wat een enorme kathedraal.... Wat opviel is dat hij voor een belangrijk deel van marmer is gemaakt. Dat is de reden van de lichte uitstraling, terwijl veel andere oude gebouwen vaak een donkere uitstraling krijgen door de verkleuring van de stenen. Na de Duomo liepen we door een schitterende overdekte winkel-promenade. Niet te vergelijken met de Veenendaalse scheepjeshof....
Om één uur gingen we tickets kopen voor de trein. Altijd weer even uitzoeken hoe dat werkt op zo'n buitenlands trein station. De trein ging om half twee. De fietsen pasten er na enig prutsen prima in. In twee uur stonden we in Verona op station Porta Nuova. En toen regende het. Niet hard, maar toch wel genoeg om de laatste kilometers naar de camping een regenjack aan te trekken. Met behulp van de fiets navigatie konden we de camping gemakkelijk vinden. Hij lag wel op een bergtop(je), dus aan een eind van de fiets dag moest er nog even flink worden geklommen. Maar dan had je ook wat. De camping lag op / tussen de muren van een oude kasteel ruine. We hebben eigenlijk nog nooit een camping gehad met zo'n mooie ligging, met schitterend uitzicht over de stad. Een mooie plek voor koffie, lunch en een wijntje aan het eind van de avond. Zie ook de foto's!
S avonds zijn we nog even naar de stad gewandeld. We waren al vaker in Verona geweest, maar elke keer valt toch weer op hoe mooi al die gebouwen zijn, en hoe sfeervol de stad. S' avond werden we op de camping nog aangesproken door een mevrouw die ook onderweg was naar Rome. Ook via dezelfde route. Ze had er echter wat minder tijd voor uitgetrokken dan wij, dus ze zou de volgende dag alweer om zeven uur vertrekken. Benieuwd of we haar nog vaker tegen komen...
Om een uur of tien duiken we in ons mooie tentje. Het waren twee lange dagen, dus nu eerst maar eens bijslapen..

Geschreven door NicoenChristine.fietsen.weg