donderdag 29 juli
Laten we beginnen met het goede nieuws: we hebben het gehaald. Maar vraag niet hoe.....
Ik heb nog niet eerder bij mezelf gedacht: als er nu een bestelbusje naast me stopt en de chauffeur vraagt of hij ons even naar de eindbestemming zal brengen, zeg ik meteen ja. Maar dat busje kwam niet. Dus we hebben het toch weer helemaal zelf moeten doen.
Ook vandaag hebben we uiteraard genoten van het weer, de mooie dorpjes, de vergezichten, etc. Christine had voor vandaag wat schilderachtige plaatsnamen gefotografeerd.
Wat ging zoal mis?
Allereerst kwamen we er tot tweemaal toe achter dat de route blijkbaar vanachter een bureau is uitgestippeld. De eerste keer kwamen we daar meteen al achter. Het leverde alleen op dat we een stuk extra over een provinciale weg moeten fietsen. En dat blijft vervelend. Vooral als de weg omhoog gaat; zelf sta je bijna stil, en het (vracht) verkeer raast met 80 km/u langs je heen.
De tweede route-fout leidde ertoe dat we eerst een kilometer over een smal slecht modderpad waren afgedaald om er tenslotte achter te komen dat de weg echt ophield. Dus zelfde pad weer omhoog (gelopen). Vervolgens zelf een nieuwe route uitzoeken, die vervolgens wel langer was. En extra klimmetjes, die op den duur ook wel in je benen gaan zitten. Afijn. We hadden een alternatieve route, maar daar bleek de weg opgebroken. Niet zoals in Nederland, dat er wel een bord staat, maar dat je er nog prima langs kunt. Een opbreking over de volle breedte van de weg. Nog weer omrijden en verderop gelukkig toch de net geasfalteerde weg kunnen nemen. Afijn.... uiteindelijk waren we dan toch weer en-route. Bij een hooggelegen terras met schitterend uitzicht hebben we even gepauzeerd wat gegeten en gedronken. Daarna weer vrolijk verder. Op enig moment moest er weer fors worden geklommen. Maar er was geen alternatief, dus vooruit dan maar. Na een taaie klim komt er dan ook weer een mooie afdaling. Kilometers naar beneden zoeven zonder te trappen. Heerlijk. Echter....... dit keer werd ineens de weg versperd. Omgewaaide bomen.
De eerste konden we de fietsen overheen tillen. Een hele klus, maar te doen. Even later weer een boom over de weg. Daar konden we onderdoor. Konden we nog om lachen. Maar toen werd het serieus. De volgende versperring was een boom die met z'n kruin over het pad lag. Eerst is Nico maar eens even te voet op verkenning gegaan wat er verder nog viel te verwachten. Er bleek een paar honderd meter verderop nog zo'n obstakel te zijn, maar daarna zouden we toch echt weer op de openbare geasfalteerd weg zijn. Goede raad was duur. Of alles één voor één over die boom heen, of een heel eind terug, zonder ook maar enig idee hoe ver en hoeveel klimwerk. Het werd optie één. alles van de fietsen af, alles afzonderlijk over de boom getild, alles weer op de fiets, 500 meter rijden, en het hele circus nog een keer. poeh poeh, wat een klus was dat!!!! Heerlijk als je daarna weer op de fiets zit. We kregen niet snel daarna nog een wegopbreking, maar daar konden we lopend langs. Na al dit oponthoud hebben we zelf de snelste weg naar Praag maar uitgezocht. Langs de Moldau ( of Vltava) ging dat uiteindelijk toch het snelst. Het laatste stuk was een kilometers lange recreatie zone met heel veel skaters, fietsers, hardlopers, etcetera. Best gezellig. We bleven de Moldau volgen over de superdrukke boulevard. Wat een indrukwekkend grote stad is Praag...... Uiteindelijk konden we om ongeveer kwart over zeven inchecken in Hotel Residence Bene. Hier hopen we drie nachten te verblijven. We kijken terug op een mooie, heel intensieve dag. Mooi om de samen te hebben gefikst. Trots op Christine!

Geschreven door NicoenChristine.fietsen.weg