De laatste dag op Pico konden we toch nog lekker zwemmen en zonnen bij een bassin aan de kust. Op weg naar het vliegveld kwamen we nog een kerkhof aan zee tegen. Eenmaal op het vliegveld kregen we te horen dat door het weer in de ochtend alle vluchten als een sneeuwbal effect vertraagd waren. Voor onze vlucht, de laatste van de dag, was dat meer dan drie uur. Een poging om een eerdere vlucht te nemen mislukte. Op het vliegveld kregen we onze laatste auto, een Mazda 2, mee. In de hotelbar konden we nog net een bolletje scoren. Warme snacks kennen ze hier niet. Alleen tosties en broodjes. De kamer heeft helaas geen balkon maar dat zal, gelet op het weer, ook niet nodig zijn helaas. Mijn lekker geurende biologische veganistische haarschuim had helaas de vlucht niet doorstaan. Als er zo'n bus leegloopt in je koffer is de geur toch niet meer zo lekker. Gelukkig zat de bus schuim in een plastic zak. Het is namelijk niet de eerste keer dat me dit overkomt. De eerste dag op Sao Miquel hebben we gelijk geprobeerd een blik te werpen op de beroemdste meren. Helaas waren het groene en blauwe meer niet goed te zien door de wolken. Zo gauw je hier hoger komt dan 200 meter is het mistig of het regent. Het volgende meer was iets beter te zien en de rokende en bubbelende kolken van Furnas konden we zelfs goed zien én ruiken. Het bijbehorende meer lag, zoals te verwachten, verhuld in de mist. Morgen zullen we weer een meer niet zien door de mist. Een thema voor deze trip kan zo maar zijn, "meren in de mist". Ponto Delagado, waar ons hotel staat, is een drukke levendige grote stad. Wel wat wennen na de rustige vorige eilanden. Om een bordje kost te scoren moet je wel je best doen. Alle restaurants zijn al vol door reserveringen en anders moet je uren wachten. Maar dat was het wel waard; we hebben nog nooit zo'n lekkere tonijnsteak gegeten. De laatste dag op dit eiland begon met echte regen. Maar nadat we Thaise maatregelen hadden getroffen, paraplu, poncho en watertas, zijn we lekker de stad ingegaan. We hebben alle cadeautjes die we wilden kopen, kunnen kopen. Vanavond hebben ze hier een soort van White Sensationele in de stad. Iedereen loopt in het wit. Ik betwijfel of wij onze ogen zo lang open kunnen houden om de stad weer in te gaan. Morgen beginnen we aan de terugreis. Het schrijven van deze stukjes helpt ons een beetje om de vier eilanden uit elkaar te houden. In mijn herinnering loopt alles door elkaar. Bedankt voor het lezen en de reacties. Dat hoefde niet maar was toch wel leuk.

Geschreven door Kem.karin.op.reis