Dag 26:
Vandaag zouden we wel weer zien hoe ver we zouden geraken. Ik had “Camp Grinsby” al in de GPS ingegeven en dan gekozen voor de Riksvei 3. De weg vormt een noord-zuidroute die op de E6 begint en eindigt en is feitelijk de meest geschikte weg van Oslo naar Trondheim. De weg is 291 kilometer lang. Geen idee wat we al dan niet op onze route zouden tegenkomen.
Maar eerst nog brood gaan halen in de Spar van Oppdal. Alwaar mijn droomcamper achter ons kwam staan en net toen ik hem wou bewonderen, was Annick al terug.
Nog 512km tot bij den Staf in Zweden. Totaal aantal afgelegde afstand = 236km. Nog af te leggen afstand tot bij Stafke : 324km. Mathematisch klopt dit niet zoals je ziet. Dat is de schuld van de Jutulhogget. Een bord langs de weg verwees naar een zijweg en had de vermelding Jutulhogget en net voor we het weggetje passeerden, reed er een wagen met caravan er in.
Uiteraard vroegen we ons af wat dit zou kunnen zijn en snel speurwerk van Annick leerde ons dat het hier om de grootste canyon van Noorwegen ging. Toch maar terugdraaien dan? Enkele kilometers verder konden we dan terugdraaien maar Annick had wel al opgemerkt dat de wagen met caravan teruggedraaid was en we kwamen hem inderdaad terug tegen.
Terug aan het zijweggetje aangekomen, bleek het om een steile grindweg te gaan en bovendien stond er een bord in de kant met onderandere de woorden “stengt” en “veg”. Ons Noors is ondertussen al zo goed dat we hiervan gesloten en weg konden van maken. In combinatie met de andere woorden, bleek volgens Google translate dat de weg afgesloten was voor doorgaand verkeer. Gingen we het wagen of niet? Het was maar 500m maar ik had geen zin om in het slechtste geval 500m achterwaarts op een steile grindweg met putten terug te rijden indien bleek dat deze inderdaad versperd was.
Ok, wijle verder. Een kleine 20km verder bleek er een aangename parking te zijn met bankjes waar we konden lunchen.
De canyon had Annick echter in zijn macht en ze wou toch terugrijden en dan maar desnoods te voet naar boven. En zo geschiedde…. Echter had ik geen zin om die 500m te voet te gaan en ben ik er maar doorgereden tot aan de parking zonder probleem. Zorgen voor niets dus. De canyon is wat je van een canyon kan verwachten. Omwille van veiligheidsredenen hebben we maar een klein stukje bekeken.
Iedereen tevreden en zo konden we weer verder. Ik had vanmorgen ook al gekozen om naar een camping te rijden zodat we eens buiten konden zitten met Ubinka. Waar we gisteren stonden was daar geen goede plek voor. Zowel door de ondergrond als het passantenverkeer. Ik had een camping gekozen met Nederlandse eigenaars in Koppang.
Dus na het bezoek aan de canyon, reden we verder naar Koppang. Onderweg nog een eenzaam eland gespot in de berm.
En dan stond er in Atna plots een gigantisch eland te blinken. Daar moesten we toch ook een foto van hebben, niet?
De camping lag iets verder en daar aangekomen, hebben we ons direct buiten in het zonnetje gezet bij Ubinka die dan vervolgens vroeg om in de camper te mogen gaan liggen rusten. Je zou er begot zot van worden.
En ja, voor het eerst worden we nu ook belaagd door tientallen muggen. Lekker gezellig buiten eten gebeurde dan ook met lange broek en mouwen maar dan nog….
Morgen rijden we weer verder maar ik denk niet dat we de grens al zullen oversteken. Het rijden begint me meer en meer te vermoeien en zo’n 200km op een dag is eigenlijk al voldoende nu en we hebben tijd.

Geschreven door Hethogenoordenmetdecamper