Dag 13: zonder inspiratie voor een titel

Noorwegen, Alta

Gisteren, wellicht door de vermoeidheid, niet gemerkt dat we eigenlijk op een kustbatterij van de tweede wereldoorlog stonden. Ik had wel wat puin gezien in het groen wat wel wat leek op een vernielde bunker.
Vanmorgen tijdens het uitlaten van Ubinka, toch wat meer rondgewandeld en inderdaad allemaal vernielde bunkers en gebouwen van de Duitsers. Tijdens hun terugtrekking hebben ze alles opgeblazen, inclusief het hele dorpje. Enkel de kerk stond nog recht. Een tactiek die ze hier trouwens in heel de streek uithaalden. Alle dorpen platbranden.
Na het ontbijt, mocht Ubinka nogeens onze ontdekkingen gaan tonen aan Annick en tegen dat we terug aan de camper waren, vielen de eerste druppels uit de lucht. ‘s Nachts had het ook al wel eens gedruppeld.
Het verdere verloop van de dag zou eentje zijn van af en toe wat regen en dan weer wat zon. Het kan slechter, nietwaar?
We zitten tenslotte nog een stuk boven de poolcirkel. Dit hoort er nu eenmaal bij. Dat het niet donker wordt, dus ook.
Wat stond er op de planning vandaag? Boodschappen doen en bij een herberg een koffie (met wafel) gaan drinken.
Dat eerste is gelukt in Burfjord. Annick werd wel na een tijd aangesproken door een winkelbediende met de vraag of ze haar misschien kon helpen met iets. Ze zijn het daar blijkbaar niet gewoon dat iemand een half uur in een klein warenhuis rondhangt. Ik kan alleen maar beamen dat ik veel mensen heb zien toekomen en even later terug heb zien vertrekken met hun boodschappen terwijl er van haar geen spoor was. Het is dan ook niet te onderschatten wanneer je in Noorwegen het woord voor halfvolle melk opzoekt in het Zweeds. :)
De herberg dan. Deze stond in onze reisroute maar konden op internet al niets terugvinden van openingsuren en dergelijke.
Het is een herberg/café (Gildetun) en er worden ook wat houten chalets verhuurd. 200m onverharde weg naar omhoog en dan bleek het spel gesloten te zijn. Geen vermelding tot wanneer. Omdat het dan toch al bijna middag was en er sneeuw lag op de kant, besloten we om Ubinka eventjes buiten te laten en dan te gaan eten.
Sneeuw heeft altijd wel een effect op Ubinka en na haar wat te laten uitrazen keerden we terug naar de camper om te lunchen. Weer net op tijd omdat het begon te regenen.
Na de lunch dan maar weer verder gereden richting Olderdalen om vandaar naar onze eindbestemming in Skibotn (ja, ik hoor het je al uitspreken) te rijden. Weer een camperplaatsje (parking), gevonden door Annick, aan een natuurgebied en niet ver van het centrum. Skibotn is het grootste dorp van de gemeente Storfjord en Storfjord is de enige gemeente in Noorwegen die zowel aan Finland als aan Zweden grenst. Ik heb wel de indruk dat de gemeenten hier wel wat groter in oppervlakte zijn dan bij ons. Skibotn staat ook bekend om zijn klimatologische omstandigheden. Volgens statistieken (ik beweer zelf dat je daar altijd alles en niks mee kan bewijzen) hebben ze hier de meeste goedweer dagen van Noord-Europa. Ik vrees dat vandaag niet bijdraagt tot de positieve statistiek maar we mogen niet klagen. Het regent af en toe maar niet erg hard. We hebben alvast een wandelingetje kunnen maken en de zon doet moeite om er door te komen. Het enige dat misschien spijtig is, is het feit dat de toppen van de bergen aan de overkant van het fjord wat in de wolken hangen. Ook dat heeft wel zijn charme’s. Een Annick en een Gert samen, hebben weinig nodig om gelukkig te zijn, hé. :)
Tijdens het wandelingetje moet er iemand gedacht hebben: “Als Babs een Engelse eekhoorn kan spotten dan kan ik dat ook met een Noorse. En ja hoor. Pech voor haar dat ze niet in de boom kon en er geduldig gaan bij zitten, hielp ook niet want die pluimstaart sprong naar een andere boom over tot haar grote teleurstelling.
Zo dat volstaat voor vandaag. Momenteel zijn we nog aan het twijfelen of we aan een walvissafari zouden deelnemen of niet over enkele dagen. Ik weet niet of het de moeite is om 3-5 uur buiten op een boot op volle zee te gaan staan voor veel geld om dan in de verte misschien wat ruggen boven water te zien komen. Wat denken jullie? Doen of niet doen?

Geschreven door

Al 4 reacties bij dit reisverslag

Wij hebben in het verleden ook al een paar keer kans gehad om aan zo'n walvissafari mee te doen, maar combinatie prijs/onzekerheid op succes heeft ons tegengehouden. Misschien jammer. Moest ik nog eens de kans krijgen en kans op succes 80% zijn, dan zou ik het doen. En misschien is de boottocht op zich ook al de moeite. Hoop dat je reispilletjes bij hebt......

mama 2023-05-30 18:57:46

Geen foto van je skibotten? 😊 beste periode om walvissen te spotten zou mei tot september zijn.

Stijn 2023-05-30 19:40:20

Reispilletjes krijg je normaal ter plaatse. Met slecht weer zouden wij het niet meer doen. Tegenwoordig mag je nog een tweede keer mee als je er geen ziet of je krijgt de helft van je geld terug.

Danny en ilske 2023-05-30 22:04:37

In 2017 walvissafari gedaan in Tromsø, daar wist men ons te zeggen dat ze eigenlijk al jaren geen walvissen meer gezien hadden en dat ze in de streek waren weggetrokken.

Joris 2023-06-01 22:57:06
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.