Vanochtend door het mooie Lapse ochtendlicht ontwaakt rond een uur of zeven.
Goed geslapen, prima accommodatie met goede bedden hier.
Voor het ontbijt zijn we even naar buiten gegaan om wat foto's te maken van het huisje, de buitenkant van het restaurant en de nabije natuur.
Het restaurant is als het ware een houten Tipi tent. Deze heeft in het plaatsje Umea gestaan. De eigenaren hebben deze overgenomen van de gemeente aldaar, afgebroken en hier in Dorotea op hun park weer opgebouwd. Ze hebben er een heel leuk en gezellig restaurant van gemaakt dat ook bij de plaatselijke bevolking in de smaak valt. Naar onze mening ook meer dan terecht.
Bij het ontbijt hoorden we dat het een koude nacht was geweest, -20 graden!
Goed ontbijt gehad, genoeg energie vergaard voor de sledetocht met de husky's.
Erg aardig stel ook van de husky-farm. Een redelijk kleine farm met 17 honden, maar een heel persoonlijke benadering en we zijn ook met z'n drieën op pad geweest.
De eigenaresse, onze gids, vertelde ons dat dit haar laatste tocht was. Ze heeft twee kleine kinderen en kan dit niet meer combineren met de honden.
Ze heeft de honden verkocht aan een kennis, maar heeft wel de mogelijkheid open gehouden om de honden over een paar jaar weer terug over te kunnen nemen als haar kinderen ouder zijn.
We waren dus vereerd dat wij met haar de laatste tocht konden gaan maken.
Noor had haar eigen slee. Onze gids zei tegen Noor dat het zo'n mooie ervaring zou worden, dit mocht ze niet aan zich voorbij laten gaan! En daar heeft ze absoluut gelijk in gehad.
Omdat het vrij ijzig was door de dooi vorige week en het flinke vriezen van de laatste dagen waren er nu minder honden per slee nodig.
De vrouwelijke gids had er drie ingespannen voor zichzelf, voor Noor twee en voor mij vier.
We kregen een interessante uitleg over de honden. Zij hebben bewust gekozen voor de Alaska Husky vanwege zijn sociale karakter. deze zijn een stuk vriendelijker en minder eenkennig dan de Siberische Husky.
Ik moet ook zeggen dat het erg leuke en vriendelijke honden waren, dat blijkt wel op de foto's.
We mochten de honden zelf inspannen en toen dat gebeurd was konden we vertrekken.
Ons werd verteld dat de honden vanwege het weer vorige week, 7 dagen niet voor de slee hadden gestaan dus ze stonden letterlijk te springen en te blaffen van enthousiasme om te kunnen vertrekken.
Het eerste stukje van 200 meter zou het lastigste zijn omdat dit een redelijk afdaling was. Bij Noor ging dit uitstekend, maar ik lag de eerste 50 meter twee keer op mijn snufferd. Slee goed vasthouden bij het vallen zodat de honden er niet vandoor gingen, maar werd gelukkig ook nog geholpen door de man van onze gids. Ik heb nu wel het gevoel overigens dat er een trein over mijn borstkas is gereden.
Daarna ging het overigens uitstekend dus was blijkbaar even wennen.
Noor twijfelde gisteren en vanochtend nog of ze een eigen slee wilde, maar ze heeft het erg goed gedaan. Ze is onderweg nog wel twee keer gevallen, maar wist de slee met de honden goed bij zich te houden zodat de tocht zonder problemen weer vervolgd kon worden.
Een hele mooie route gereden door de fantastische natuur met stralend weer. Ik wist weer waarom ik zo gek ben van Lapland!
Wat een geweldige belevenis hebben we gehad. Als het goed is krijgen we nog een aantal foto's van de gids die ze tijdens de tocht gemaakt heeft dus die worden later alsnog geplaatst.
Toen we terugkwamen de honden een snack gegeven in de vorm van een brok bevroren vlees en ze flink geknuffeld voor hun bewezen diensten, waarbij we door sommige uitbundig terug geknuffeld werden.
Ook bij deze honden is het erg leuk om te zien dat er zoveel karakterverschil in zit, de ene is erg enthousiast en komt meteen naar je toe om aangehaald te worden, de ander is juist weer erg verlegen waarbij je als je deze de goede aandacht geeft weer wel een mooie, lieve reactie krijgt.
Daarna een lekker bakkie koffie gedronken en Noor een Laps warm drankje waarvan me de naam ontschoten is en een lekkere plaatselijke lekkernij gegeten die lijkt op een soort wrap. Tijdens deze lunch nog gezellig nagekletst met de eigenaresse.
Teruggekomen op ons park nog even door het dorp gewandeld en daarna lekker uitgerust.
Rond 18 uur afgesproken dat we konden gaan avondeten.
Er was heerlijk gekookt, we hebben Fjällröding gegeten. Ook Noor vond het heerlijk, die net als gisteren niet bang was om iets onbekends te eten.
Het smaakte ons beiden erg goed.
En het goede nieuws is dat de kok morgen meegaat met het ijsvissen waarbij hij de lunch gaat bereiden, dus dat gaat goedkomen!

Geschreven door HetDijkerlicht