Vanmorgen na het ochtendritueel de eerste wandeling gemaakt, zou 2 km zijn dus een makkie.
Maar helaas dat was geen makkie al heel snel begon het te stijgen en flink ook.
Eenmaal boven was de route erg slecht aangegeven en kwam ik op een asfaltweg uit, dat kan niet de bedoeling zijn.

Ik een stukje terug en een ander pad ingeslagen, daar stond ook ineens geen route meer aangegeven , of zou het dat pad naar beneden zijn.
Ik dat gevolgd want het leek er erg op , het pad was op sommige stukken niet breder dan 2 voeten naast elkaar en dat was dit ook, dus het zou goed kunnen.

Na wat klauteren en twijfelen werd het ineens duidelijk, ik kon of terug of 5 meter naar beneden springen.
Dat was niet zo moeilijk dus ik terug.
Stoot ik mijn knie nog aan een steen maar gelukkig voelde ik er niet veel van met lopen.

Dan maar terug, kom ik halverwege een man tegen die ( het leek wel gewoon) naar boven liep zonder te hijgen.
Ik zeg de route staat slecht aangegeven hoor waarop hij zegt dat je een klein stukje over het asfalt moet en dan kun je het bos weer in.
Volg me maar dan wijs ik de weg wel zegt hij.

Ik heb in een flits gedacht dat doe ik , maar meteen daarop , jeetje dan moet ik die steile berg weer op en hij loopt hem op als of het geen moeite kost.
Ik bedankte hem allervriendelijkst en zei dat ik al op de terugweg was.

Daarna nog een poosje in Odda rondgelopen en in gesprek gekomen met een Noors gezin.
Ze vroegen wat ik verder ging doen en ik vertelde dat ik naar Voringsfossen ging.
Hij wenste me veel sterkte want het was erg druk op de weg.

Nou ja ik heb alle tijd dus bij de camper aangekomen gelijk weg.
Het klopte het was redelijk druk maar het grootste probleem was dat de weg vaak zo smal was en dan kwam er een vrachtwagen of een bus zodat alles ennierdereen stil stond.
De eerste keer ik maar gissen wat er aan de hand was en dan zie je een vrachtwagen naar boven komen die bij mijn camper hooguit 10 cm over had aan ruimte en dan stond ik al schreef in de berm.

Daarna nog een hele brede caravan en we konden weer verder.
Verderop hadden ze het beter geregeld , staat er een verkeerslicht op rood , sta je erg lang te wachten en dan komt er een hele stoet naar boven toe en na de laatste auto springt het licht op groen en kunnen wij rijden.

Zo ging het de hele weg en om 16 uur was ik bij de Mabotunnel.
Ik had gehoord, net na de tunnel zijn aan beide kanten wat parkeerplaatsen en daar vandaan kun je een trial lopen naar de onderkant van de Voringsfossen ( vorings watervallen).

En omdat ik de waterval vorig jaar al van boven gezien had, dacht ik dat is een leuk idee.
Ik mijn wandelschoenen aan want het was "stoney" hoorde ik van iemand die terug kwam maar wel de moeite waard.

Ik op weg, het ging super steil naar beneden maar dan over allemaal stenen 100 meter lang en toen dacht ik , dit was het nu komt er een mooier pad.

Dat was maar heel even 50 meter of zo en vanaf daar bijna constant klauteren over stenen heen want een pad kon je het niet noemen.
Ik voelde mijn knie behoorlijk, dat was niet leuk.

Neem ik een stap, en net wanner ik afzet met rechts om naar de volgende steen te stappen , zakt mijn schoen wat weg en zit mijn hele voet klem.
Ik kon niet voor of achteruit.
Ik ben er maar bij gaan zitten en na goed wrikken heb ik mijn voet weer los kunnen krijgen en kon ik verder.
Na een dik uur ben ik er dan toch gekomen.

Ik had boven al gelezen , dat als je het uitzicht mooi vond , en je ging verder over een brug ,dan nog een stukje lopen, dan was het uitzicht nog mooier.

Ik heb daar een 10 min staan twijfelen want het was zo'n hangbrug van hout die zo lekker wiebelt als je er overheen gaat.
Met alle moed die ik had ,er was niemand achter me en er kwam van de andere kant ook niemand aan, heb ik het dan toch gedaan.

Aan het eind van het pad moest ik weer heel steil over de stenen naar boven maar zo steil dat ik dat toch echt niet gedaan heb.

Ik zag een man die mij op de heenweg makkelijk inhaalde over de stenen , glibberen glijden en op zijn kont gaan zitten om weer naar beneden te komen.

Ik dacht de grens is NU bereikt.
Heb mooie foto's, ik vind het prima zo en ben weer terug gegaan.

Kom ik bij het bruggetje zitten er vlak achter mij een familie 7 of 8 personen waarvan ik dacht die laat ik maar even voor gaan , die kunnen nog wel eens gaan wiebelen.

En ja hoor met zijn vieren op de brug staan springen en een lol dat ze hadden.
Een vrouw was gaan zitten en vloog alle kanten op door het gespring.

Wat was ik blij dat ik die gedachte al had, want ik zou net in het midden geweest zijn , als begonnen met springen.

Dat heeft zo'n 10 min geduurd en net toen ik dacht ik waag het er op , komt er van de andere kant een jong stel aan.
Daar wacht ik nog wel even op en hij vroeg in het midden van de brug "schatje" blijf even staan dan ga ik van daar ( hij wees een steen aan waar hij naar toe moest klauteren) een foto van je maken.

Nou het werd een hele reportage ze moet zo gaan staan en dan weer zo , enz enz.
Toen de fotosessie voorbij was kon ik op mijn gemak naar de overkant de kust was veilig.
Ik heb zelfs in het midden stil gestaan en nog wat foto's gemaakt.

Toen ik op die fotoreportage stond te wachten zag ik van die grote groep iemand met een keukenrol achter de stenen verdwijnen, 3x raden wat hij daar neer ging leggen.

Hij was klaar bracht de keukenrol terug en daalde af naar het water om zijn handen te wassen.
Nou nou netjes dacht ik , hij spoelde zijn handen af keek goed naar zijn handen , spoelde nog een keer, en nog een keer , rook even aan zijn hand en toen dacht ik hij is vast met zijn vinger door de keukenrol heengegaan en is nu de poep van zijn vingers aan het afspoelen.

Het is maar een hersenspinsel van mij hè maar daar leek het toch wel echt op.

De terug weg verliep wel soepel ik heb zelfs iemand ingehaald die nog langzamer liep.
Eenmaal bij de camper was het 19.30 dus ben ik drie en een half uur onderweg geweest nou ik had geen voeten meer over wat waren die moe.

Na even gerust te hebben en flink water drinken , ben ik verder gegaan naar de bovenkant van de waterval.
Daar sta ik nu op een groot parkeer terrein voor de nacht.
Nog even een foto van de bovenkant en toen zag ik diep daar beneden dat er nog een makkelijker pad was , dat ik niet die hele steile steekpartij op moest.
Morgen maar even terug ha ha ha ( niet dus).

Ik was zo moe dat ik maar besloten heb pannenkoeken te bakken, ik had echt geen zin meer om te koken, maar brood had ik vergeten te kopen dus ik moest wel wat.

Nou dat waren de belevenissen voor vandaag zo even kijken waar ik morgen heen ga .
Ik denk niet dat ik ga wandelen, een rustdag kan ook geen kwaad.

Geschreven door Gerard.op.reis