Goed geslapen vannacht. Als we ontwaken begint de zon haar best te doen om de camping in een goed licht te plaatsen. Het lukt haar prima en daar hebben we vrede mee. Sterker nog, we verwachten niks anders. We geven de camper uitgebreid een schoonmaakbeurt want dat heeft hij/zij wel verdiend. Om 11.00 uur belt Klara, de dochter van de mevrouw die haar tas kwijt is, om door te geven dat ze om ongeveer 13.00 uur bij ons op de camping zijn. Om 13.00 uur gaat weer de telefoon en Klara meldt dat ze bij de receptie staan. Wij er naar toe met haar tas en als ze ons in het vizier krijgt wordt ze erg emotioneel. We praten even en nodigen ze uit even bij ons bij de camper te komen zitten, even bijkomen. Daar krijgen we het hele verhaal van de vermiste tas te horen. Ze had getankt bij een tankstation en als ze goed en wel weer op de autoweg is komt er een auto naast haar rijden waarvan de inzittenden haar gebaren hen te volgen naar een parkeerplaats. Als ze stoppen komt één van die gasten naar haar toe en gebaart haar mee te komen naar haar achterwiel waar hij het ventiel dopje af draait en wat lucht laat ontsnappen. Dan gaat bij mevrouw een lichtje branden en stuurt die kerel weg. Ze zoekt haar ventieldopje weer op en draait het weer op het ventiel. Ze stapt in en kijkt of haar tas nog onder haar jas op de voorbank ligt en waar ze al bang voor was, de tas is verdwenen. Het maatje van de ventieldopjesdraaier had deze intussen op vakkundige wijze laten verdwijnen. Zij vlug in de auto en achter haar belagers aan maar die zijn in geen velden of autobanen meer te bekennen. Haar dochter merkt op, en wat had je dan willen doen? Die gasten zijn dus achter ons op de parkeerplaats, waar wij stonden te lunchen, gestopt, hebben het papiergeld uit het tasje gehaald en hebben het tasje buiten de deur gezet en zijn weer verder gereden. In paniek is ze terug naar Barcelona gereden om naar een politiebureau te gaan. Daar heeft ze haar zoon in België gebeld en die heeft op zijn beurt haar dochter gebeld die in Spanje woont. Die dochter, Klara, heeft dan de telefoon van haar moeder gebeld en die lag bij ons in de camper dus kreeg ze ons aan de lijn. Klara heeft toen het politiebureau gebeld, waar haar moeder verbleef, om te vertellen dat ze haar tas en telefoon gelocaliseerd had. Een stel "Ollanders" hadden hem gevonden op een parkeerplaats. Moeder helemaal blij. Ze hebben vanmorgen 2,5 uur moeten rijden om hier te komen. Nu willen ze even naar zee om met de voeten door het water te lopen en met de kop in de wind en daarna weer naar een politiebureau om het voorval verder af te wikkelen. Ik heb medelijden met haar, ik weet hoe het voelt. Ze bedankt ons uitbundig en vertrekken weer richting receptie. Hopelijk kan ze het snel vergeten. Wij gaan lekker even op de fiets naar Peñiscola, eten daar een heerlijk ijsje en natuurlijk even met de voetjes door het zeewater stappen. Terug naar de camping langs de boulevard waar het toch nog behoorlijk druk is op het strand. Fijn even een drankje onder de luifel in de zon en straks een gebakken zalmpje en weer sluiten we een enerverende dag af. Welterusten.

Geschreven door Camper.joDo