Na een goed en rustige nachtrust en iets later wakker geworden. Naar buiten kijkend staat de zon weer vollop te schijnen.

We begonnen met een ontbijt aan de overkant van de straat waar we een buffet als ontbijt hadden. Lekker vers fruit met zoete broodjes en natuurlijk ei en bacon.

Na ontbijt begonnen we weer met ons ritueel....alles in de koffer, inladen in de auto en zitten maar.

Op naar route 66 of ook wel we zitten er al op .

Als eerst moesten we een echte toeristische attractie doen. We gaan namelijk ook een foto maken van onze bolide onder het wel bekende bord van route 66. Maar eerst bied ik mij aan als fotograve. Een gropej motorrijders staan klaar voor een groepsfoto. Als dank vroegen ze of ik op de motor wil.....nou dat heb ik mij geen 2 keer laten zeggen en zo geschiede dat Petra en ik 2 motor muizen werden. Nee de helm wilde ik niet op, want dan kwam mijn haar in de war.

Hierna gingen we op pad. Eindelijk mocht onze bolide weer gaan rijden. Op route 66 de nodige stops voor koffie en plassen en aan het iend van route 66 zijn we tot de conclusie gekomen, dat hte toch gewoon een stuk asfalt is en niet meer.

Na deze route vervolgde de weg naar de Grand Canyon. Nu heb ik jullie al eerder verteld dat het memorial weekend is en het is nu ook zondag....als je dit bij elkaar op telt dan zou het zomaar een beetje druk kunnen zijn. Ik had er een klein beetje hard hoofd in, maar goed met goed moet gaan we ernaar toe. Een stevige lunch voor dat we het park ingaan. Maar goed ook want om het park in te kunnen hebben we eerst 30 minuten in de file gestaan om bij het tolpoortje te komen. Maar met onze nationale parken pas waren we uiteindelijk ook zo weer doorheen. Nu op zoek naar een parkeer en OMG.....wat is het druk....Op P1 was geen plek, dan maar een stukje verder en wat zie ik recht voor mij er gaat er 1 weg. Ik geef even gas om er achter te staan....Nee niet zo dicht bij hij kon nog makelijk uit parkeren en heb Frits eruit gegooid om mijn plek te reserveren. Niet dat er 1 van links of rechts voor mij zou gaan. Dus na niet heel lang zoeken hadden we een plek. Nu nog op zoek naar de shuttelbus, want de Grand Canyon mag je niet met eigen auto doen......dus als een stomme koe in de rij voor de bus en na een half uur hebbenwe een bus te pakken. Deze bracht ons naar Grand canyon Village....inderdaad we zijn nog steeds niet bij de uitzichts punten......In Village weer een nieuwe lijn pakken en na weer een half uur konden we weer aan boord en de route langs de Canyon rijden met her en der een stop.
Nu schreef ik vorig jaar dat na 3 keer Grand Canyon me nog niet verveelde en nog steeds grote indruk maakte, nou na de 4de keer si dit nog steeds het geval. Wat zijn we nietig en wat is het groot.

We genieten met zijn alle van het imposante uitzicht en ergeren ons aan de mensen die denken dat ze 7 levens hebben. Op het randje staand of zittens. Idioten.....Maar tja er vallen toch 19 mensen per jaar. Gelukkig niet vandaag waar wij bij zijn... Pannekoeken.
Bij de laatste stop loopt het zo tegen een uur of 4 en belsuiten om weer terug te gaan naar de auto. Dat betekend weer in de rij staan voor de bus en overstappen op de bus.

We zijn rozig als we weer inde auto stappen. Hele dag de zon op de Canyon. Nu nog 1,5 uur rijden om bij ons hotel aan te komen in Flagstaff. Weer een goed hotel, wel iets gehorig, dus daar gaan de oordoppen weer voor de dag gehaald worden. Nu nog proberen de fotos in het boek te doen en dan gaan de luiken dicht het is toch alweer 22.17 en volgens mij zit er iemand al vroeg te smachten naar de verhalen. Ik zou zeggen loop nog een rondje extra want het zal wel even duren voor de foto's zijn geupload.

Dus ik zou zeggen tot morgen maar weer.
....
Nadat Jolanda deze stukjes schrijft, klapt ze de laptop dicht, schuift deze met enige moeite opzij mijn kant op en kan dan nog net wat met haar pols wapperen waardoor de vertraagde reactie van haar hand en vingers de suggestie wekken dat ze zwaait, mompelt dan nog wat en valt dan als een blok in slaap. Geen slaapproblemen tot op heden lijkt het, fijn hoor! Vandaag, komen daar na het in slaap vallen als bonus nog enige zich herhalende maar in volume variërende gromgeluiden bij. waardoor ik toch maar even diezelfde laptop erbij pak en een woordelijk dansje ga doen met wat er zoal in mijn geheugen is blijven hangen vandaag.
Allereerst hadden we vandaag hier niet moeten zijn. In plaats van naar een volstrekt uit zijn voegen barstend Grand Canyon National Park, hadden we veel beter voor onze rust naar Delhi, Mumbay of Peking moeten gaan. De geruchten dat ze met miljoenen tegelijk naar de Grand Canyon waren afgereisd, spooksteden achterlatend in India en China, bleken waar. Voor onze rust hadden we vandaag dus daar moeten zijn in plaats van hier. Hele families, inclusief 104 jaar oude rolstoelbejaarden, baby’s van 3 weken oud en alles wat daar familiair tussenin past waren aanwezig om een gerechtvaardigde hekel aan de mensheid te verkrijgen. Maarja, wij lopen er ook tussen, dus helemaal afbranden kan je ze ook niet. Of toch wel? Het zijn prototype toeristen zijn, in die zin dat ze makkelijk over 1 kam te scheren zijn. Ze zijn rijk, lopen in de duurste merkkleding, lopen uiterst luidruchtig in de rondte en mijden de souvenirwinkels. Kijk, en daaruit blijkt dat ze niet te onderschatten zijn. Waarom helemaal uit China of India hier helemaal naar toe, om souveniermeuk te kopen wat ‘made in India/China’ is? Dat wij dat met z’n allen wel doen is waarschijnlijk de hoofdreden waarom ze hier zijn en het is ze gegund! Ja, ik ben mild vandaag. Net dat het is ze ook is gegund dat het randje van de rots op de rand van de canyon afbreekt als ze over het hek zijn geklommem om op datzelfde randje te gaan zitten, bengelend met hun benen boven de afgrond van 1600 meter diepte. Wat de mooie foto die ze dan krijgen, is ze ook zeer gegund! Het levert wel even een gil op, maar de rust die overblijft is heerlijk en precies wat deze mooie omgeving nodig heeft.

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen