Na een goed nachtrust met gelukkig geen last van een kilometer lange trein. Deed ik de gordijnen open en zag daar een strak blauwe lucht en de uitzicht op de bergen.
Na een goed ontbijt zijn we de omgeving van Banff gaan ontdekken. Je merkt wel dat dit een toeristisch gebied is. NU zijn er al vele soorten toeristen aanwezig en aan de parkeer plekken is te zien dat het in de zomer hier wel heeeeeeel druk kan zijn. We zijn begonnen met de Johnston Canyon. Er werd aangegeven dat deze route goed te doen is, dus met goed moet zijn wij er naar toe gegaan.

Johnston Creek komt ten noorden van Castle Mountain uit in een gletsjervallei ten zuidwesten van Badger Pass en ten zuiden van Pulsatilla Pass, op een hoogte van 2.500 meter . De rivierstroomt naar het zuidoosten tussen Helena Ridge en de Sawback Range, en vervolgens naar het zuiden door een kloof bekend als Johnston Canyon. De stroom mondt uit in de Bow River, ten zuiden van Castle Mountain, tussen Banff en Lake Louise, op een hoogte van 1.440 meter.

Aangekomen bleken we niet de enige te zijn die dit wilde bekijken ( in boekjes waren we er al voor gewaarschuwd) Maar achteraf gezien waren we wel op het juiste moment, want vele gingen weg. De wandelroute was weer adembenemend. Jajaja we hebben vandaag maar eens de benenwagen gebruikt ipv alsmaar de auto. En voor beren hoefde we hier niet bang voor te zijn, want het was zo veel lawaai dat ze hier niet kwamen. Het was een aardig klimmetje met ook een pad langs de bergwand. Oeps....die hadden we niet zien aankomen, maar gelukkig lukte het Arjen om er over heen te gaan. Aangekomen (na 30 minuten lopen) bij de lager waterval was wel heel mooi en indrukwekkend. Langs de route werd ook informatie gegeven over hoe het het in dit gebied aan toe ging in het jaar 1800. Dit ging dus met de benen wagen en te paard en een touwtje om de middel om de berg over te gaan.
Na de onderste waterval was het nog mogelijk om hoger op te gaan naar een hogere waterval, helaas de route te ver om deze op te zoeken.

Na de Canyon zijn we weer richting Banff gereden en door Banff gereden en kleine stop in de stad, maaaar erg toeristisch. Hierna zijn we naar de warmwatergrot(je) en warmwaterbad. Dit is een historisch punt. In het jaar 1880 zijn er hier mensen geweest die een warm water bron hebben gevonden en het heilzaam vonden om er in te zwemmen en te badderen. Iedereen uit de omgeving kwam hiernaar toe om te genezen. Wij hebben dit niet gedaan, omdat ik een klein detail vergeet te vertellen. Het stonk er namelijk naar rotte eieren en er was dus heel veel zwavel en bacteriën in dit watertje. Er was zelfs een klein watertje die licht radioactief is. Dus kan je nagaan, vroeger gingen ze hier in zwemmen en badderen...Daarom leefde ze niet lang.....

Na de grot zijn we een gondeltje ingegaan om naar de top van de sulphur berg te gaan (oeps arme Arjen). We zijn een hoogte in gegaan van 2451 meter. We zijn letterlijk op het puntje van de berg geweest. Was erg mooi om de omringende bergen van max 3000 meter om je heen te zien. Maar door de vocht in de lucht was de omgeving wat heiig....hopelijk laten de foto's wel een leuke indruk voor jullie achter, zodat jullie ook top of the world zijn geweest. Op de terugweg 2 berggeiten tegen gekomen en neeee Solène ik was het niet zie de foto....hahahahaha

Nu weer terug in Hotel na eten gehaald bij super.....vandaag geen hamburger maar sla en iets met bloemkool of te wel ping ping maaltijd.
Het was wederom een prachtige dag en de combinatie van zon 22 graden en on the top of the world geeft een mooi rood kleurtje.....
Voor jullie vandaag gehakt dag....jullie zitten op de helft van de week.
Tot morgen dan zitten we op de verste punt van onze route.

Okay, na het verhaal van Jolanda nu ik weer. Het was hélemáál mijn dag ahum. Het weer zou vandaag voor het eerst echt fraai worden. Zon, warm, maar nog niet zo warm als de komende dagen, een graad of 23. Fijn! Onze koffer is voor de helft ingericht op warm zomerweer, je weet wel, korte broeken, luchtige t-shirts. Maar een telling van de week gaf aan dat we toch veel te snel door onze warme kleding heengingen, perfect als we nu een paar dagen in korte broek door het Canadese land kunnen huppelen. Omdat we behoorlijk noordelijk zitten is het hier vroeg licht (en laat donker) en de dag begon stralend zoals we hadden verwacht. 6 graden was iets waar we nou eigenlijk niet op hadden gerekend, met de hierboven beschreven wandeling ging het hem niet worden met de korte broek, ik zat niet te wachten op een permanente ontharing door bevriezing. Goede keuze want het was inderdaad 'frisjes' tijdens onze wandeling door de canyon. Jolanda schrijft er makkelijk overheen, maar de route liep langs een bergwand met de snelstromende rivier aan de andere kant. Soms hoog (lees diep), maar er stond een stevig stalen hek langs de route en door de lager gelegen bomen waar je doorheen moest kijken om het watergeweld te aanschouwen maakte het voor een hoogtevrees patiënt als ik goed te doen. Het werd minder leuk toen halverwege de route er helemaal geen pad meer was, het pad ging over een paar honderd meter wel weer verder en om dat gat te overbruggen hadden ze stalen balken in de rotswand geslagen en daar een soort van voetgangerspaadje overheen gelegd. Geen bomen meer, alleen een diepte met daaronder die klote wildwaterbaan. En als Arjen het contact met de aarde verliest dan gaan alle sensoren op alarmstand 10 en is er een soort van onzichtbaar anker wat uitgegooid wordt en hup, ho maar dat er nog een vezel in het lijf in voorwaartse beweging geraakt. Hersens uitschakelen, en als een zombie doorstrompelen en zonder enige afleiding weer ademhalen zodra je weer aarde onder je voeten voelt. En jahoor, halverwege kom je van die kt Chinezen tegen die met 4 man tegelijk met zichzelf op de foto willen midden op die rotswand, sodehannes op, ik moet er langs nu ik mijn survivalmodes heb aangeschakeld en het laatste wat ik wil doen is stilstaan en wachten tot ik er langs kan... (wachten tot dit gammele pad naar beneden is gestort gaat er dan door mijn hoofd). Gelukkig heb ik het gered, en ach, zo dramatisch was het vast allemaal niet, maar zodra je hoogtevrees het van je overneemt.... tja... . Eindelijk aangekomen bij het doel van deze tocht moet ik zeggen dat het wel allemaal waard is geweest. Met donderend geweld kwam er een grote sloot water naar beneden, de kracht van de natuur word je dan wel duidelijk. Zoveel kracht dat er een stukje verderop een soort van grot was uitgesleten door het water, een grot waardoor je nu kon wandelen om de waterval van een andere kant te bekijken. Jolanda (as always) voorop om wel even de boel te verkennen. Half nat kwam ze terug, 'ja, mooi! moet je zien!'. Okay, ik ook door die grot, half gebukt, want het was best laag, 20 meter verder was de uitgang al en ja, verdomd... indrukwekkend veel water wat te pletter viel, wat een mist/waterdamp veroorzaakte wat over je heen waaide. Maar gelukkig had ik mijn pet en mijn zonnebril op, waardoor ik nog enigszins het gevoel had droog te blijven, maar god, het was daar wel koud. Snel een fotootje en bibberend van de kou weer terug die grot in.... komen er weer van die kt Chinezen met 10 man die grot in (er is plaats voor 3 a 4 man). Ik doe een stap naar links en loop verder met die fijne pet (met klep) en een zonnebril (vol waterspetters) in een donkere grot zie ik natuurlijk geen moer meer en stoot vol mijn harses tegen een punt in die grot. Kt Chinezen vloek ik nog een keer, laten ze even wachten tot de mensen eruit zijn en er genoeg ruimte is. Hey, bloed in mijn pet... gat in mijn kop... nouja, een gat, een gaatje, het ging verder wel, niet duizelig ofzo, geen geschudde hersenen, wel wat hoofdpijn gedurende de dag... kt Chinezen ook.

Het hoogtepunt van de dag moest echter nog komen. Die berg van 2451 meter waar Jolanda het over had. Omhoog in een gondeltje.... en gondeltjes halen de voetjes van de aarde en geven je heel veel te veel tijd om na te denken dat het wel erg hoog is, dat het wiebelen nooit goed kan zijn, dat die staalkabel wel heel erg dun is, en dat gekraak..... aaaargh, hoogte vrees.... Nu ben ik wel vaker in een kabelbaan geweest, een keer in Zwitserland, en naar de top van de rot van Gibraltar.... beide keren dacht ik dat ik dood ging, maar na zoveel jaar slijt dat gevoel van toen en denk je van ach... waarom niet. Jolanda, wil je graag naar boven? Ja? Okay, geen probleem... er gaan duizenden mensen iedere dag met dat ding naar boven, er flikkert nooit zo'n ding naar beneden, hoe groot is de kans dat.... dus hup, in dat ding. Maarja... daar zit je dan, en dan is dat ding ongeveer zo groot als een toilet, waar we gelukkig enkel met z'n 2en inzitten (het was rustig) want ze proppen er 6 mensen in als ze willen. Als ik met m'n linker oor wapperde ging dat ding al wiebelen. Ervaring heeft me geleerd dat ik omhoog met mijn neus naar de voorkant gericht moet zitten (naar beneden andersom) , zodoende kijk je bij het omhoog takelen alleen maar naar berg en niet in het dal wat kleiner en kleiner wordt. Het gevoel wat dan komt en hoe te verdrijven heb ik reeds beschreven, die 8 minuten dat deze toch duurt was voldoende om mijn zombietoestand te handhaven. Uitzicht boven prachtig, wandeling over de rand van de berg naar het hoogste punt ook prachtig, jammer alleen van de heiige lucht die de hele dag om ons heen hing waardoor het zicht niet optimaal was en de foto's dus ook niet helemaal tot hun recht komen. Complimenten voor mijn meisje die met haar bronchitis al die klimmen heeft gedaan, af en toe moet je haar tegen zichzelf in bescherming nemen en zeggen ho, tot hier. Het was een mooie dag, we hebben veel gezien en het was het 4 keer doodgaan vandaag allemaal waard.

Morgen richting Jasper, waar we door een klein foutje van mij (2 cm op de kaart blijkt in het echt 82 km van de gewenste hotelplek te zijn), een uur meer dan gepland moeten rijden.

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen