Het is nu 18.03. Nederland ligt in een diepe rust als het goed is. Anders zijn er meer mensen die problemen hebben met slapen. Net terug van een prachtige dag...daar zo meer. Voor jullie inbeelding schrijf ik de blog vandaag buiten voor het huisje. Zon staat nog heerlijk te schijnen en temperatuur is 25 graden. Over 1 uur is het hier pikkedonker, maar hoor de stilte en de krekels. Her en der een vogeltje en ooh ja de warmte pomp. Terwijl ik de blog maak wacht ik weer op de zonsondergang. Foto volgt weer later.
Maar verder over hoe was de dag vandaag. Het was een kadootje dat we vandaag een langer in het huisje konden blijven. Een dag extra wat langer slapen en rustiger aandoen.
Vandaag stond op de planning de Grand Canyon north rim. Dus ontbijtje, koeltas vullen, naar supermarkt voor de lunch.......ooh....supermarkt dicht. In heel Utah is op zondag dicht en een zondagse rust....dan naar een bakker die wel open is.....oooh een rij van een half uur of meer. Laat maar we halen wel in de Grand Canyon.
Tank hoeft niet gevuld te worden, uitgerekend zou genoeg zijn voor heen en weer.
Een relatief korte rit van 1 uur en 42 minuten. Heel rustig op de weg. Sommige mensen zeiden er is geen kip op de weg....en die kloeke kip dan? De north rim is klein dan de zuid en west kant. Je heb 2 mogelijkheden met mooie uitzichten te bezoeken via wandelpaden langs de berg wand. Voor mensen met hoogte vrees zijn dit niet hele fijne plekken, maar voor de gekke berg geit kan het niet op. Dus eerst naar het ene uiterste puntje van de berg dan naar het andere uiterste puntje. Ook wel Angel point. Vorig jaar lukte mij het niet om die punt te behalen omdat het wel heel eng was/is. Maar goed als je met een stel amerikanen loopt en je knoopt een gesprekje met ze dan hopa sta je op angel point. En wat was het uitzicht mooi adembenemend mooi. Vergezichten van Hoorn tot aan Rollegem. Nodige plaatjes geschoten met camera en in mijn hoofd. Want zo mooi heb ik het niet eerder gezien. Terug over dezelfde berg kammetje gelopen met wederom het liedje in mijn hoofd "aint no mountain high enough" het werd zelfs mee gezongen op de berg....oeps zong ik het iets te hard???
Nadat Arjen en Ineke, trouw op me hadden gewacht en zij op veilige afstand de afgrond hebben geinspecteerd hebben nog een auto route langs de cliff gedaan. Althans je moest 45 minuten bochtjes rijden om van berg naar berg naar het nog mooiere uitzichts punt te kijken. Waarbij de gekke berggeit voorop liep tot aan het uiterste puntje en Arjen en Ineke op veilige afstand.
Nu dus weer terug aan huis. Nog steeds van die zon aan het genieten en de rust.
Morgen gaan we weer op pad richting het westen. Eindigend in of bij Las Vegas.

Hoe actiever de berggeiten, hoe immobieler de meereizende zeekoe. Hoogtes roepen een onweerstaandbare behoefte om ter plekke, a la minute, op de reet te gaan zitten en niet meer te bewegen. Dat gehuppel van die geiten zijn volledig irrelevant, de zeekoe zit in een survival modus en het enige wat ie nog kan uitkramen is: 'Ga jij maar' en 'Ik blijf hier'. Niet meer, niets minder... We lopen over smal paadje, het is hoog, want we hebben een allejezus steil ritje gemaakt met niet te negeren afgronden, vooral rechts van de auto natuurlijk. Om de anderhalve minuut een bordje.. 5000 feet... 6000 feet.... 7000 feet... 8000 feet... okay, 8857 ft vandaag. Peanuts, ze schrijven feet niet eens meer voluit en van de week was het 9325 feet. Dat heb ik ook overleefd (echt geen idee hoe, herinneringen zijn uiterst blurry), dus dat gaat goed komen. Ik zie mensen om mij heen van dubbel mijn leeftijd dit doen, haha... dat wordt een mooie dag. Afijn, dat paadje, ach, door de bomen heen zie je de canyon, wow... mooi... diep... oh nee, niet diep... mooi, heel mooi. Diep, heeeel diep... nee, indrukwekkend, dat is het, niet diep. Ja, psychologie, daar ben ik goed in. Positief blijven denken, gedachten verzetten, het is allemaal niet zo moeilijk. Maar al die psychologie verdwijnt in gelijke mate als dat de bomen en struiken dat doen en er plots geen boompje of plantje meer tussen jou en die diep eeeh indrukwekkende afgrond staat, maar een armertierig rechopgezet rotsblokje van 15 bij 15 bij 15 cm iedere anderhalve meter. Dit om het pad te markeren van de afgrond van anderhalve kilometer naar beneden, what the fuck is er mis met een hekwerk ipv deze nutteloze rotsblokjes? Mijn benen houden op met bewegen en de zeekoe wil direct gaan zitten. 'Ga jij maar' hoor ik mijzelf zeggen.... Vervolgens hoor ik Jolanda zeggen: 'Is goed Arjen, dan loop ik langs die afgrond, ga ik een bijna dood ervaring beleven bij die ravijn en kijk daar waar dat uiterst gammele hekje staat, daar doe ik nog een hinkstapsprong naar dat punt daar en dan zie je vanavond de foto's wel. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat ze op dat moment werkelijk gezegd heeft, maar dit is wat ik er nog van heb onthouden. Ik knik en ik zeg 'Ik blijf hier' en ik zie haar knikken, licht medelijdend naar mij kijken en hup daar gaat ze... bij de tweede stap van de hinkstapsprong hou ik op met kijken, ik kan het allemaal niet aanzien.

De foto's zijn mooi geworden.

PS.
Bovenstaande afwijking lijkt genetisch te zijn aangeboren. Moeders was nooit verder dan 5 meter van mij te vinden. Ik vermoed dat de afwijking van onze vrolijke berggeit ook genetisch is aangeboren.

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen