Goedemorgen, hier is Kloeke kip.
Joehoe...we konden vanmorgen ietsje langer blijven liggen. Na een goede nachtrust en een goed ontbijt. Of te wel zelf gemaakte waffle met stroop, geroosterde broodje en voor die zure pruim scrambled eggs van de kloeke kip. Koffie mee voor onderweg. Koffers weer in de auto drinken verspreid door de auto we zijn weer klaar voor de volgende trip. Dit hield in dat we even een uurtje terug moesten rijden voor monument valley. Met het uitzicht van een pakje Marbolo voor ons wat steeds dichter bij komt. Halverwege deze weg moet je oppassen voor de kudde schapen toeristen. Deze mensen willen namelijk dit plaatje maken midden zittend op de weg terwijl er auto's voorbij komen met 45 miles per uur. Dus wij rijden even verder waar wij veilig langs de weg kunnen staan dezelfde foto kunnen maken zonder die schapen. Maar goed we gaan ons niet druk maken....zoals zure pruim gisteren verteld heeft zitten we in de indianen staat. Over het algemeen vriendelijke mensen. We werden dus ook met veel vriendelijkheid ontvangen bij het begin van het park.
Nu zag ik aan het begin van het park dat er een waarschuwing was, dat er namelijk alleen 4wheeldrivers de route mogen rijden. Het was ohhh jeeee en joehoe....oh jee de weg is slecht en joehoe wij hebben een 4 wheeldrive.
We weten dat de weg niet helemaal oke is, maar nu was de weg wel heel heel heel erg... Van bovenaf zag het park er weer indrukwekkend uit. Ver gezichten met imposanten bergen. en niet te vergeten op laaiende stof wolken van de auto's. De lucht was prachtig, de zon was mooi en de temperatuur was niet te heet. Nu terugkomend op de weg hoe zal ik die beschrijven en hoe kunnen jullie deze mee beleven....Ik denk dat dit niet te doen is. MIjn nieren zijn verplaatst naar mijn hoofd, mijn maag gezakt naar mijn tenen, de pancreas ligt ergens in het midden, mijn lever in mijn longen en mijn darmen zijn nog steeds bezig hun plek te vinden. Vele mooie foto's kunnen maken, dat het straks nog lastig wordt om een keuze te maken. Alle 3 waren we diep onder de indruk van dit natuurverschijnsel en spektakel. En als we allemaal even stil waren dan was het doodse stilte.....pffff wat een rust. Na een rondje hobbelen van 2 uur gingen we de weg terug. NU kan je deze tocht ook met een gehuurde buggie doen. Het verschil is je zit in een open auto en je krost door het park. Wij doen er 2 uur over en zij een uur. Het voordeel is is dat als je achter ze rijdt en je volgt ze precies, je dan geen last hebt (of minder) van de diepe kuilen in de weg. Ze gezegd en zo gedaan....
Nog een grappig detail, als je monument Valley opzoekt op google dan vind je er 2 namelijk 1 in Utha en 1 in Arizona. Wat wil nu dit park ligt precies op de grens van 2 staten en het is van de indianen........
In de middag zijn we weer op pad gegaan naar ons volgende punt. Hup op naar het noorden. Dit is onze verste punt van de vakantie. Hier verblijven we 2 nachten. In de omgeving, niet al te ver rijden bevinden zich 3 tal natuurparken.
Nu aanbeland in Moab, boodschappen voor 2 dagen in de koelkast foto's met ohh en ahh al bekeken. 2 wasjes gedraaid en droog....zo maar de boek en dan maar slapen op naar een nieuwe dag.

Als Jolanda klaar is met haar verhaal, gaat zij meestal slapen, zoals ze hierboven al schreef. Moeders ligt dan al een uur in dr bed, met of zonder radio via oordopjes in haar oren, de afgelopen reisdag te verwerken via de binnenkant van haar ogen. En dan zit Zure Pruim te twijfelen of ie nog een blogdrol moet draaien. Meestal laat ik het aan mij voorbij gaan, Jolanda is niet alleen een held achter het stuur, ze is hoe dan ook een absolute topper natuurlijk (dat hoeven we niet meer uit te leggen), maar ze weet de dag altijd prima samen te vatten. Nu kan ik wel allemaal onzin uitkramen waarom ik er (ook) vandaag geen zin in heb, maar hey.... jullie zitten al in de zoveelste zin van een verhaal wat vast nog ergens naar toe gaat, ook al heb ik nu nog geen flauw idee waar naar toe. Terwijl ik de laptop aan het verslijten ben met deze onzin, laat Jolanda liet mij wat gekochte souvenirkleedjes zien... daar kan ik zeker wel een ei over kwijt.
Die domme Amerikanen en souvenirs.... Daar waar Amerikanen komen, daar vind je souvenirs. Ik had eerst rotzooi geschreven, maar daar doe ik het woord 'rotzooi' mee te kort, echte souvenirs dus. Hoe triest ben je dat je een mok koffiebeker van 35 dollar koopt met daarop de letters 'Grand Canyon'. Precies dezelfde mok, zonder de letters 'Grand Canyon', maar met de letters 'Koffiebeker' koop je voor €1,65 bij de Action. Wij nuchtere Hollanders kijken naar zo'n beker, bedenken dan wat een belachelijke prijs en we hebben al 19 van deze mokken, laten staan die zooi. Een Amerikaan ziet die mok niet, die ziet de letters 'Grand Canyon', wordt ter plekke emotioneel en denkt met die beker een stukje Grand Canyon Herbeleving te kopen. Om het vervolgens bij thuiskomst nooit te gebruiken in een vitrinekast te zetten, naast diezelfde bekers met I Love New York en Disneyland Paris inclusief Mickey Mouse te zetten. Maar soms.... soms.... soms kom je op plaatsen waar souvenirs worden verheven tot kunst. Dan denk je eerst, shit, ik sta in een Art Gallery, ik zie allemaal mooie, unieke dingen en ohjee... dit zou ik wel willen hebben, maar dan is het vast (te) duur... dat werk dus... Maar als je dan om je heen kijkt en je ziet dan 150kg of meer herriemakend bezweet vlees bewegen, dan is het serieus foute boel. Dan is het dus mooie kunst bestemd voor (Amerikaanse) toeristen. Dan krijgt de term 'duur' een totaal andere lading. Zohier in het Indianen reservaat bij Monument Valley. 'Fraaie' mokken, Cowboy hoedjes, allemaal dezelfde plastic paarden in 15 verschillende maten, lavalampen met vogelgeluiden, Navajo plastic vredespijpen die ze nog over hadden (bestemt voor die gasten die niet waren komen opdagen de dag ervoor), krijtjes om rotstekeningen te kunnen maken, kalenders met beroemde indianen zoals Dikke Veter, Scheve Snuiter en Fraaie Pukkel, je kent het allemaal wel. Made in China. Maar verder kijkend moet ik helaas bekennen, aan de wanden hingen toch werkelijk schitterende kleden, in allerlei maten, vrij dun wapperachtige kleden met inheemse figuren in mooie kleuren wat toch verdomd authentiek deed overkomen. Moeders d'r oog was er ook op gevallen, leuke kleedjes hoor, ik hoor het haar nog zeggen. Ja, mam, zeker fraai... maar we zijn hier in Amerika, in een souvenirwinkel... een Amerikaan betaalt hier die 35 dollar voor die stomme beker, wat denk je wat zo'n kleedje, waarvan ik oprecht geloof dat die met de hand door zo'n arme zielige Indiaan is gemaakt, kost? Oh, heb je geen bril op? Ik zal voorzichtigheidshalve naar het kleinste kleedje lopen, dan hoef je niet verder te zoeken naar iets betaalbaarders, al het andere is dan alleen nog maar duurder. Dus ik naar een, ja, echt wel leuk kleedje van, wat zal het zijn geweest, 30 bij 50 cm, misschien zelfs nog wel kleiner, ik kan het mij niet meer zo goed herinneren na de totale blackout die ik kreef van de prijs. Ik dacht eerst dat het in Navajolaanse Slotties moest zijn, maar er stond toch echt een dollarteken met twee eenen, een komma en drie (!) nullen, een punt en een streep. $11,000.- oftewel 11 duizend dollar. Een kleedje iets verderop van 1 bij anderhalve meter koste 48 duizend dollar. Iets verderop zag ik Jolanda met een kleedje in d'r handen staan. Och jezus, ze heeft toch wel haar bril op voor ze lachend met haar creditcard swipend bij de kassa dat kleedje in een toeristentasje ziet verdwijnen? Ik er semi nonchalant, mijn hartkloppingen onderdrukkend er naar toe. Wat vind je hiervan Arjen? Oh, het zijn placemets? Wat kost dat lieverd? (lees: Hoeveel hoofdpijn krijg ik als ik met een klunsige beweging een stuk bloemkool met papje en al van mijn bord af laat floepen?). 39 dollar zeg je? Oh... okay, (ze zagen er wel een stuk minder verfijnd uit dan wat er aan die muren hing)... prima schat... koop maar.

Hebben we nu toch even 4 super de luxe Navajo placemets gescoort uit een ware souvenir shop en zijn we toch even mooi niet opgelicht want bij thuiskomst in ons mooie Airbnb huisje in Moab, Utah, was Jolanda ze even netjes aan het oprollen zodat ze zonder vouw straks in Nederland gebruikte kunnen worden. De oplettende lezer ziet hier nu het beginpunt van mijn bijdrage van vandaag. Ziet ze op het labeltje Made in India staan. Dat gezeik in dit land over respect voor de Native Americans, het woord Indianen als racistisch in de ban, wat een onzin. Columbus noemde de inwoners hier direct Indianen toen hij voet aan wal zette. Je begrijpt, wij dus blij, geen made in China meuk voor veel te veel geld, we hebben nu voor een beetje geld wat goeds kunnen doen voor de Indianencultuur hier, die arme, hardwerkende mensen, nee wij laten on niet afzetten zoals die domme Amerikanen overal!

Een goede dag dus voor ons hier in Utah, waar we overigens als eerste welkomstboodschap bij binnenrijden over de grens in mega spandoekformaat langs de weg te lezen kregen dat Trump toch echt in 2020 had gewonnen... ohja, politiek en weer die domme Amerikanen... Bloggen vol kan je daarover schrijven. Maar dat doe ik niet.

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen