Vandaag was Death Valley aan de beurt. De naam alleen al boezemt respect in en terecht. Het is na Alaska het grootste nationale park van de VS en eentje waar je niet even onvoorbereid een een toertochtje doorheen doet. Death Valley is eigenlijk een groot meer, wat door een ietwat verkeerde ligging en daardoor in een constante verzengende hitte, totaal is verdampt. Het is formeel de heetste plek op aarde, zomers is het er boven de 50 graden en omdat al het water is verdampt is er een landschap overgebleven wat meer dan 80 meter onder zee niveau ligt. Regen valt er nauwelijks, een paar centimeter per jaar, dus je voelt hem wel aankomen, neem genoeg water, eten en benzine (dus een volle tank) mee, mocht er een probleem onderweg zijn, dat je het wel een dagje kan uitzingen. De berichten waren natuurlijk uiterst beroerd, het haalde ook in Nederland het nieuws. Wegens noodweer in juni en later in augustus, was er zoveel regen gevallen dat grote delen van de route waren weggespoeld. Het gebied was maandenlang gesloten, maar recentelijk waren er weer delen geopend. Dat gaf hoop, dus hadden we een hele internet-speurtocht uitgevoerd om te bepalen waar we heen konden en waar niet. Als we maar de hoofdroute konden volgen zodat we aan de westkant van het park uitkwamen. Dat geeft een mooie uitgangspositie voor de rest van onze reis door midden en het meer noordelijk deel van California (Sequoia en Yosemite park). Maar de berichten waren uiterst tegenstrijdig, we hadden aanwijzingen dat het na halverwege was afgesloten, maar we hadden ook aanwijzingen dat onze route wel begaanbaar zou zijn. Wel met vertragingen (eenrichtingsverkeer met verkeersregelaars), maar ach, zo druk zal het er niet zijn en we hadden de tijd. We besloten het erop te wagen. 's Morgens eerst nog even langs de Wallmart om broodjes, beleg en drinken te halen. De kans dat we daar in Death Valley een restaurantje of een supermarkt zouden tegenkomen was nul.

Nadat we ons weer hadden vergapen hoe groot een Wallmart is, je kan er met gemak een Nederlands winkelcentrum in kwijt, hebben wij onze buit binnengehengeld en nadat we hadden getankt konden we Las Vegas snel achter ons laten. Half uurtje later reden we California weer in, weer een andere timezone, wij zijn allang de tel kwijt geraakt, maar ik kan mij herinneren dat het 9 uur verschilt van Nederland. Dan weten jullie nu beter de tijd hier dan wij. De temperatuur begon aangenaam in de mid 70, maar liep toch al snel op naar de mid 80 en op een gegeven moment boven de 90. De vegetatie verdween, we kwamen in een landschap terecht waar bomen nooit hebben bestaan, af en toe een dor plantje of een cactusachtige struik, maar als ook de medemens in geen velden of wege meer te bekennen is (gemiddeld om de 15 minuten 1 tegenligger en mijlen voor je, of mijlen achter je geen levende ziel te bekennen). Je voelt je als mens plots toch wel wat kwetsbaar is zo een totaal overweldigende omgeving. Eerdere dagen, ook met overweldigende omgevingen waren totaal anders.... oh, wow... moet je dat zien... jeetje, wat is dat mooi, oh, wat is dat hoog of jeetje, wat ongelofelijk indrukwekkend. Deze rit was er een van stilte.... en dan waren we nog niet eens bij het park aangekomen, de echte rit moest nog starten. Hoe moet dat er straks wel niet uit zien? Best wel spannend.

Nou, die spanning liep na zo een opbouw al snel uit op een teleurstelling.... onze afslag naar de ingang van het Nationale park was ontsierd met een elektronisch waarschuwingsbord dat de route na 55 miles was afgesloten. Dat betekende dat we niet door het park heen konden en dus nooit op de plek konden komen die we voor onszelf gepland hadden voor de dagen hierna. We moesten hoe dan ook weer het hele stuk terug en op een andere plek overnachten dan verwacht. We hadden nog wel de mogelijkheid die 55 miles te doen, maar uiteindelijk moesten we hoe dan ook terug en dat zou betekenen dat we er nog eens 110 miles boven op de nog te rijden hoeveelheid zouden gooien. Dit hebben we maar niet gedaan, waardoor we uiteindelijk niets van Death Valley hebben kunnen zien. Een grote teleurstelling. Het stuk terug en het om het park heen rijden was een lange, vermoeiende rit en we zijn uiteindelijk in Barstow geëindigd. Ook bijna geen foto's dus, sorry.

Morgen hebben we we nog open staan qua programma. Als we de kilometers van dandaag een beetje goed hebben verwerkt gaan we verder naar het noorden, richting Sequoia en Kings Canyon Nationaal Park. ALs we even pauze willen, gaan we naar het zuiden, richting Los Angeles voor een paar daagjes ontspanning aldaar. Het weer is prima deze week, volgende week wellicht wat minder rond San Francisco en wijde omgeving, maar dat zien we dan wel weer. Dit doet me herinneren een volgende keer wat over een aantal uitzonderlijke weersverschijnselen te schrijven die we hebben meegemaakt.

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen